Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Δεν γράφουμε ποιήματα,
τραγουδάμε προτάσεις.
Ντύνουμε τις λέξεις με μουσικές
που δεν ακούν σε νότες.
Δίνουμε στα λόγια μας πόθο να καίει
τα αυτιά που τα ακούνε,
γινόμαστε πυρκαγιά
κι οι φλόγες κρατάν τις ψυχές μας ζεστές.
Δεν θα πεθάνουμε ξενέρωτοι.
Δεν θα χαθούμε σαν πόρνες βιασμένες
και δαρμένες.
Θα φωνάζουμε.
Θα κράζουμε και μετά θα γελάμε.
Θα είμαστε ζωντανοί
με τα στραβα και τα ίσια μας.
Ναι ρε γαμώ την τρέλα μου.
Θα ερωτευόμαστε με τα πουλιά
κάτω από τις ακτίνες του ήλιου,
όταν αυτός ανηλεώς μας ιδρώνει
και μας μουλιάζει σε αυτά τα ατέλειωτα καλοκαίρια.
Δεν θα πεθάνουμε ανέραστοι,
αλλά φλογεροί, για την πλάκα μας, ερωτίλοι.
Κι αν μας τη βαράει θα μελαγχολούμε
κάτω από την πανσέληνο δίπλα στο κύμα.
Επειδή ξερνάει αυτός ο τόπος,
ανθρώπους σαν κι εμάς.
.....................................................
Υ.Γ.
Αϊ σιχτίρ
γιατί έχουμε και λίγο από αυτό!

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ

Δεν θα ξεκινήσω με καμία λέξη κλασσική,
ακόμα κι αν ήδη κάτι τέτοιο φαντάζει τετριμμένο.
Από την τριβή τους οι λέξεις, με προτάσεις "περίπου",
έχουν αρχίσει να φθείρονται
και η φθορά περνάει στη διαφθορά.
Τι κρίμα που χάσαν το νόημα οι λέξεις,
τι κρίμα που έχασε το νόημα η ζωή...
Μια ζωή που όλοι πάσχιζαν και πασχίζουν
να βρουν, να δώσουν ένα νόημα.
Όταν το νόημα είναι οτί απλώς υπάρχεις...
"Πολύ νόημα να 'ούμε"...

Ίσως αν ξανά βρούν το νόημα οι λέξεις...
Αν οι λέξεις αποκτήσουνε αλήθεια,
ίσως νόημα κι αλήθεια να αποκτήσει κι η ζωή.
Μια αλήθεια όμως είναι δεδομένη
και η μόνη που οι λέξεις
δεν δύνανται να διαφθείρουν,'
όσο κι αν αυτές διαφθαρούν.

Ο θάνατος φίλοι μου...
Ο θάνατος

http://www.youtube.com/watch?v=-CyE_NBh3JQ

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΧΑΣΜΑ

Υπάρχει ένα χάσμα, πέρα από αυτό των γενεών.
Υπάρχει αυτό των δύο φύλων.
Ή φυλών;
Αυτό το έλλειμμα επικοινωνίας που πάντα
προκύπτει στης γυναίκας το μυαλό,
όταν από έρωτα το στήθος ξεφουσκώσει.
Κι ο άντρας πια δεν την καταλαβαίνει.
Κι ο άντρας πια δεν έχει χρόνο
στα ανούσια της να σταθεί
και να προσποιηθεί,
όπως αυτή τον οργασμό,
πως πράγματα σημαντικά είν' αυτά
που στο μυαλό της προκαλούνε τόσο πόνο.

Μα υπάρχουνε οι άντρες που μπορούν
και τις ακούν.
Είναι αυτοί οι ερωτευμένοι,
τυφλοί από την καύλα τους,
η φύση αφού καλεί
για να τρυπώσουν,
τα πάντα θα αφουγκραστούν
θα συμπάσχουν και θα νιώσουν.

Και σαν γενεί το φονικό και πνίξουν το κουνέλι
πάλι πως καταλήγουνε να μην καταλαβαίνουν.
Βέβαια υπάρχει κι η εξαίρεση και παραμένει μία.
Τα φύλα μπορούν και δύνανται να επικοινωνούνε
σαν η γυναίκα αποδεχτεί
πως όλα, μόνο μαζί θα τα μπορούν
μα συνεννόηση ποτέ δεν πρόκειται να βρούνε.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

SMALL AND GREAT

Small and fragile
a seed I was blowed by the wind
until I found some ground to grow
became a tree

I was a stardust that turned to stone
rivers flow me to the unknown
knowing that some day a mountain
I'll become

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΙΑ

Γευόμουν άραγε το κρασί;
Από πάγκο σε πάγκο,
από φιάλη σε φιάλη
να δοκιμάσω της πατρίδας μου
ό,τι καλύτερο υπάρχει.
Ζυμωμένο με στοργή από τον κάθε
παραγωγό, πατέρα,
το ίδιο το παιδί του να καταναλώνεται
από εμένα.
Οι μυρωδιές, τα αρώματα, οι υφές...
Στη γλώσσα, στον ουρανίσκο
στα χείλη να νιώθω τους χυμούς...
Και είναι τόσο πολλά...
"Κάτι χαλαρό";
Ίσως ένα λευκό για αρχή
και για το τέλος κόκκινο
με έντονες τανίνες.
"Ίσως κάτι πιο άγριο, ατίθασο";
Ζαλάδα...
Σε χαλάνε.
Τόση δουλειά τόση στοργή,
πώς να μην τα πίνεις
όλα,
αλλά πώς να τα καταφέρεις
όλα,
κάποια στιγμή θα υποκύψεις.
Είναι τόσο πολλά!
Ξεκινάς δυστυχώς,
κάποια πρέπει να αρχίσεις να τα φτύνεις,
να καταπιείς τα πλέον άξια του γούστου σου...
Ο λόγος περί οινοποσίας....
......................................................................
Ο λόγος περί συνουσίας....

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Η ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Να στέκεσαι με χείλη σφραγισμένα,
να αφήνεις σκέψεις να σου μολύνουν το μυαλό
μέχρι στη γλώσσα σου να φτάσει η σαπίλλα
για να την ξεστομίσεις.
Με την έπαρση πως όλα εσύ καλώς
τα βόλεψες.
Όλα ορθώς τα έπραξες.
Έτσι να ξεκινάς την κάθε μέρα σου
και να μην χαίρεσαι τον ήλιο που ανέτειλε
που ακόμα με φωτίζει υγιή στα λογικά μου,
που μου έδωσε χαμόγελο να 'ρθω να σε βαρύνω.
Μια ακόμα μέρα να καλύψω την ανάγκη μου.
Και μην μου λες πως βάρος σου δεν είμαι.
Και μην μου λες πως όλα αυτά τα κάνεις από αγάπη.
Αγάπη δεν είναι να εκμεταλλεύεσαι
τη θέση σου, να ταπεινώνεις μια ολόκληρη γενιά
που σε ταΐζει σύνταξη να με ταΐζεις πίσω. 
Κι αν από αγάπη το 'κανες να πεις τα λόγια που πες,
μάθε πως η ανασφάλειά τις τύψεις σου δεν σώζει,
γιατί κάποια στιγμή θα φύγω κι εγώ, να μην με ταπεινώνεις,
όπως εκείνος
και τότε θα χαρώ πολύ;
Που μόνη πια
τα χαζά, ανούσιά σου δεν θα 'χεις κάπου να εκτονώνεις.