ΣΤΕΛΛΑ

Ξυπνάω νωρίς να ακούσω ένα τραγούδι
που περιγράφει μια ζωή χημείας και ναρκωτικών.
Τα λόγια του θυμίζουν τη ζωή μου
χωρίς καμία επαφή και σχέση
με την Αυτή· την υπαρξή μου.
Τότε, θυμάμαι το.
Mαξιλάρι
και πρόσωπο επάνω του να σβήνει, να αφεθεί,
τα βαριά ματόκλαδα τα μάτια να σκεπάσουν.

"To όνομά σου είναι οι ήλιοι κι οι πλανήτες
που κοσμούν τον ουρανό".

Να μην είμαι δίπλα και εγώ να σύρω το κορμί μου
επάνω στο χιόνι το λευκό,
να νιώσω
τη θέρμη του κορμιού σου.

Σαν πίνακας του Κλίμτ για μια Δανάη
σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη χώρα,
απ' την οθόνη με πινέλα και καμβά
που με φτιάχνεις,
να μπορέσω ν' αποδώσω αυτήν
την τρέλλα.

Και δεν χρειάζομαι ουσίες
και δεν χρειάζομαι χημείες,
αφού το όνομά σου είναι ήλιοι, πλανήτες, γαλαξίες
που κοσμούν τον ουρανό...
Κάθε φορά που το προφέρω,
όλο το σύμπαν στα χείλη μου...
Στέλλα.