ΣΚΕΨΕΙΣ Ο.Π.

Εικόνες, λέξεις γραμμένες στο νερό.
Βλέπω το νέο, το καινούριο.
Παραμένω νέος στο σώμα
μα το μυαλό μου γερνάει.
Οι συνήθειες μου ξεφτίζουν
αποζητούν τη ρουτίνα
αποζητώντας τη σταθερότητα.
Κοιτάζω τους ίδιους ανθρώπους·
αυτοί με ορίζουν ως ύπαρξη
αυτοί ορίζουν τη ζωή μου ως έχει.
Τα σχέδιά μου, την οπτική μου...

Τα χρόνια όμως περνούν
κάποιοι νιώθω φεύγουν μακρυά μου
για καλό; Δεν ξέρω. Μάλλον ναι.
Κάποτε που θα τους ξαναδώ δεν θα μιλάμε
γι' αυτά που κάποτε μιλούσαμε
μα για τις πετυχημένες μας ζωές
τις ρουτινιάρικες δουλειές
και το άγχος της ανάθρεψης των μικρών
των δικών μας τέκνων.

ΕΠΙΚΟ (ΕPICO)

Πρωινό το ξύπνημα σου.
Πάχνη λεπτή απάνω στην προβιά σου.
Μόνος στη σκηνή, ζεστός
από τα χνώτα των ζώων.

Έξω είναι όμως οι προκλήσεις
και σε προσμένουν ξανά να πολεμήσεις.
Κρατάς· το όπλο ξύλινο
σύντροφο επιβίωσης
σύντροφο ζωής.

Στ' αυτιά ακόμα ηχούν τα πατρικά τα λόγια:
"Διάφανος, σαν τ' αγέρι γοργός
κι από το βράχο πιο σκληρός
σαν ατσάλι αλύγιστος.
Σε εσέ κρατούν οι άνθρωποι
κι η οικογένεια σου
για να κρατάς τιμής ψηλά
ετούτο το κεφάλι".

Βάρος να σ' ακολουθεί,
σαν το σταυρό  που όλοι κουβαλάμε.
Είναι η καθημερινή σου προσευχή
πολεμιστή εσύ μεγάλε 
της άξιας, της έντιμης ζωής.

Μόλις στο χέρι αυτό τα δάχτυλα ξυπνήσουν
την γκλίτσα πιάσε να κρατήσεις
ποιημένα εσύ! Να το καθοδηγήσεις
τ' αρνιά· πλαγιάς τροφή καινούρια να βοσκήσουν.

I MISS YOU

I think
I know
I love you
Truly, deeply and madly
You are not around
my mood messed up
freaked out

Whatever I do
will never be enough
No matter how I try
this well of lonesomeness
will never dry up.

I miss you...

Every time you're gone away from my screen
Every time I lose your voice from my ears
I feel alone in an empty crowded scene
and my eyes want to burst into tears
and cry

ΔΕ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ΄ΑΥΤΑ

Ποια είναι η ανάγκη αυτή
που σπρώχνει το κορμί
και την επιθυμία
να έρπω σε λάσπες υγρές
και κοπριά
παρέα με το σώμα
που το κορμί ποθεί.

Έγω έξω από τον κόσμο
και μέσα σε αυτόν
να κυλιέμαι σε εμετούς
και να χαϊδεύω με το σάλιο μου
το σάλιο ενός ανθρώπου
να δαγκώνω με τα δόντια μου
τα δόντια του
πατούσες να ρουφώ ως το λαρύγγι.

Τα νύχια μου βαθειά
μέσα στη σάρκα
η σάρκα ένα κουμπί
που αφήνει τη φωνή
να ηχεί μέσα στο σύμπαν
να ζωγραφίζω τον κόσμο με το αίμα
και το σπέρμα.

Βίαιες πράξεις
σε ένα βίαιο κόσμο
γεμάτο πάθη κι έρωτα
με συνοδεία κουστωδία
το σαρδόνιο χαμόγελο
να με κοιτάει κάθε φορά
που σπαράζει το είναι μου
ανάμεσα απ' τους μηρούς
σφιχτούς του σώματος παρέα.

ΑΦΟΥ

Σε αναζήτηση ξανά της αλήθειας...
Ποια είναι αλήθεια;
Αλήθεια;
Αλήθεια έχουμε κρίση;
Μήπως τελικά δεν έχουμε;
Οι δηλώσεις των πολιτικών
αυτό τεκμηριώνουν
αφού.
Μήπως η οικονομία δεν ανεβαίνει;
Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα
αφού.
Και οι άλλοι που βγαίνουν
και λένε πως τα στοιχεία είναι ψεύτικα
ή λάθος ερμηνευμένα,
τα μαγαζια κλείνουν κι ο κόσμος άνεργος
αφού.
Οι νέοι φεύγουν κάθε μέρα
αφού.
Ο κόσμος είναι μες στη μεσοπολεμική κατάθλιψη
αφού.
Ποια είναι η αλήθεια;
Κι ο πωλητής της vodafone, της wind, της cosmote
καινούριο συμβόλαιο να μου πουλήσει θέλει
και ρωτάω ξάστερα και μου απαντά ευθέως...
Μόνο αυτοί κατέχουν την αλήθεια
αφού.

ΚΑΙΓΟΜΑΙ

Χορεύω
Αργά
Νωχελικά
Χορεύω
Εγώ
Ο γέρο-τράγος
Αιθέρια αρώματα λαδιού
Αναδύονται
Ιδρώνω
Στραγγίζει το κορμί
Ατμίζει το δέρμα
Καίγομαι
Κλείνω τα μάτια
Καίγομαι
Απολαμβάνω
Το κάψιμο
Εξαγνισμός
Ή
Τιμωρία

CONTINUE 9...8...7....6.(INSERT COIN)..5....4...3....2...1...

Μπορώ να ξοδεύω τη ζωή μου
το χρόνο μου να ρίχνω κατοστάρικα.
Ναι!!!! Σας πάω πίσω,
κατοστάρικα μέσα στα φλιπεράκια.
Χρόνο έχω; Σίγουρα δεν έχω χρήμα.
Θα κοιτώ την ευκολία μου.
Παίζω παιχνίδι μέχρι εκεί που με παίρνει
με αυτό το ένα κατοστάρικο.
Ποτέ δεν συνεχίζω.
Πέμπτο επίπεδο... Ας είναι.
Τέταρτο... ας είναι.
Μετά θα βαρεθώ
θα πάω στο καινούριο,
τον οβολό πάλι θα ρίξω...
Πάλι στο πέμπτο,
άντε το πολύ, καμιά φορά,
έκτο.
Και πάλι στο επόμενο
και πάλι στο επόμενο.
Ποτέ μου σχέση δεν προκαίνω να αναπτύξω,
ούτε με τα παιχνίδια μου.
Μόνο το χρόνο μου σκορπίζω.
................................................................

Θέλω μια, θέλω έναν.
Να αναπτύσσω σχέση.
Γιατί εκεί που δεν το περιμένεις,
αν ρίξεις κι άλλο οβολό και συνεχίσεις
αντί τα πάλι παρατήσεις
θα δεις εκεί  που φαίνεται πως πας να τελειώσεις
νέα επίπεδα πιο συναρπαστικά
παράλληλα πιο δύσκολα έρχονται μπροστά σου.
Και τον υπέρτατο κακό σαν έφτασε η ώρα να σκοτώσεις
ήρθε σαν όαση να σε ηρεμήσει to bonus stage...
Και το παιχνίδι τελικά δεν έχει τελειωμό.
Κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις...

ΣΚΕΨΕΙΣ Α.Φ.

Ένας περίπατος στο πάρκο.
Πιάνo στη λίμνη γυμνές μελωδίες αφηγείται.
Δυο χέρια αφήνουν το σφιχτό τους κράτημα.
Κεφάλια σκυφτά ή σκυθρωπά;
Πουλιά φεύγουν και πάλι, θα έρθουν την άνοιξη.
Την άνοιξη...
Άραγε θα έρθει φέτος η άνοιξη;
Δεν μιλάμε για οικονομίες.
Δεν μιλάμε για δείκτες και στατιστικές.
Δεν μιλάμε για αυτά που κάθε μέρα μας μουδιάζουν.
Δεν μιλάμε για αυτά που στραμπουλίζουν την επιθυμία.
Δεν μιλάμε...
Τελεία.
Σσσσσσσσσσσσσσσσσς.
Ας ακούσουμε το πιάνο στη λίμνη.
Ας περπατήσουμε μόνοι στο πάρκο.
Ας δούμε τα χέρια να αφήνονται και να πιάνονται
πιο σφιχτά.
Τα σκυφτά σκοτεινά κεφάλια να σηκώνονται.
Να ψάχνουν στον ορίζοντα αυτό το περιβόητο φως
του δικού μας ήλιου.




Υπέροχη μουσική έχει εδώ
http://www.aspafoutsi.gr/

ΛΟΝΔΙΝΟ 2013

Θέλω να γίνω ο τέλειος άνθρωπος.
Να γίνω ο ιδανικός πολίτης.
Ο εργατικός υπάλληλος.
Ο καλύτερος χομπίστας.
Πώς θα μπορούσε ένα παιδικό τραύμα
να με επηρεάσει στον τρόπο σκέψης μου;
να σκέφτομαι πως πάλι δεν είμαι ελεύθερος.
Όλες οι επιλογές μου,
όλα τα πιστεύω μου,
καθορίζονται από τις εμπειρίες μου
και από τις μέχρι τώρα βιολογικές εμπειρίες
των γονιδίων μου.
Ακόμα κι αν αποτύχω, η φύση δεν χαμπαριάζει
κάποιοι θα πετύχουν.
Κάποιοι θα γίνουν οι τέλειοι άνθρωποι,
οι ιδανικοί πολίτες,
οι εργατικοί υπάλληλοι,
οι καλύτεροι χομπίστες...
Το νόημα της ζωής είναι τίποτα.
Δεν υπάρχει.
Μόνο η επιβίωση.
Η δική μας
και των γονιδίων μας.
Το τέλειο, το ιδανικό, το εργατικό, το καλύτερο
κρίνονται μόνο εκ του αποτελέσματος
και είναι πάντα σχετικά.

ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ

Αν γίνω πυροτέχνημα,
να σκάσουν τα κομμάτια μου ψηλά στον ουρανό
να περπατάς στο δρόμο να σε ποτίζω με το αίμα μου
να αράζεις στο μπαλκόνι σου, να πίνεις το ποτήρι σου,
"πλιτς"· το μάτι μου να αιωρείται στο ποτό σου,
να βγεις από το λεωφορείο, μίζερος απ' τη δουλειά
και να πατήσεις τα εντόσθια μου στο πεζοδρόμιο,
να ανοίξεις την τηλεόραση και να δεις στο σύνταγμα
όλους αυτούς να τρώνε την καρδιά μου ζωντανή
λίγο πριν για πάντα αυτή σιγήσει.
Άραγε τότε θα κουνήσεις τον κώλο σου,
θα ξεκολλήσεις το μυαλό σου
από την ιδιωτεία σου
και τα "ατομικά σου δικαιώματα".

ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ

Άραγε θα είναι αρκετό...;

Αν γίνω πυροτέχνημα...

Να σκάσουν τα κομμάτια μου ψηλά στον ουρανό

να περπατάς με την ομπρέλα,

να βρέχει με το αίμα μου

να γυρνάς βρώμικος, ιδρωμένος με το λεωφορείο,

να γλιστράς στα εντόσθια μου στο δρόμο

ν' αράζεις, να τα πίνεις στην ταράτσα,

ο οφθαλμός μου -splitz-,

να αιωρείται στο ποτό σου

να παίζει η τηλεόραση, στο σύνταγμα

να τρώνε την καρδιά μου

λίγο πριν σιγήσει

για να βλέπεις.

Άραγε θα είναι αρκετό...;

Να ξεκολλήσει κώλος και μυαλό

από την ιδιωτεία

και τα "ατομικά σου δικαιώματα".

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΙΙ

Μιλάω εγώ και οι πέντε εαυτοί μου.
Και οι εαυτοί μου απαντούν.
Μου μιλάνε για τις εικόνες που θα έβλεπα
και για τις ζωές που θα ζούσα,
αν τους είχα αφήσει να κυριαρχήσουν.
Μα όσο με θέλγουν αυτές οι φαντασίες,
αυτές οι ζωές των άλλων,
τόσο τα πόδια μου και τα χέρια μου και το κεφάλι μου
και το σώμα μου και η καρδιά μου και η ψυχή μου,
ειδικά η ψυχή μου...
Είναι χτισμένα σε μπετό.
Όπως μετρώ τις μέρες να αποχαιρετούν μία-μία,
όπως βλέπω τα καλοκαίρια και τα χρόνια μου να στερεύουν,
έτσι, πολυσχιδής, ζω στη φαντασία και στο μούδιασμα.
Ζω σε διάσταση ταινιακή.
Σε μια διάσταση μισή φάση διαφορά από τον δίπλα,
ένα τέταρτο της φάσης διαφορά από αυτούς που αγαπώ πολύ...
Κι έτσι δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
Ούτε με τον δίπλα,
ούτε με αυτούς που αγαπώ,
ούτε με τη ζωή μου.
Έστω κάποα από αυτές που μου αναλογούσαν.
(Υπογράφει Άγνωστος Χ)
........................................................................

Είναι στενή και κακοτράχαλη η επιλογή
αυτής της ατραπού.
Μπερδεύοντας το εγώ σου με τον διάολο
να βάζει σκέψεις στο μυαλό,
της ματαιότητας τσιγγλίσματα
και της μοιρολατρείας.
Επιλογές και μη, όλες δικές μας είναι
και όλες μιας ολότητας πολύπτυχης...
Του δικού μας, μοναδικού κι αξιαγάπητου
εαυτού μας.
Υ.Γ.
Η μετάνοια για αυτά που δεν έγιναν
είναι μεμψιμοιρία.
Η μετάνοια για αυτά που δεν τολμήθηκαν
και για αυτά που δεν αλλάζουν·
άνευ νοήματος μαστίγωμα.

ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Φίλε θυμάμαι σαν εχθές που μιλούσαμε,
φιλώντας τη μάντρα τα λέγαμε ωραία...
Οι όχθες μας απέναντι μα μοιάζαμε να συμφωνούμε.
Ίσως γιατί τότε μιλούσες λογικά,
τότε μιλούσες αξιακά, αν και είχες
πολιτική στο λόγο.
Κρίμα που κατάλαβα καλά
πως πάνω απ' όλα τα ωραία
που έντεχνα μιλούσες
δεν ήσουνα παρά
ακόμα ένα κομματόσκυλο.

.................................................................................
Θα σε πολεμώ
θα σε καταδεικνύω
θα σε στιγματίζω
μέχρι κανείς ποτέ να πει
πως δεν είσ' επικίνδυνος
πως είσαι ένας καλός άνθρωπος
γιατί δεν είσαι

ΡΟΥΛΕΤΤΑ

Kοίταξέ με.
Κοίταξέ με
κρατάω μια μπίλια μεταλλική.
Έτοιμος είμαι να την ρίξω πάλι στον τροχό.
Ίσως αυτήν τη φορά να είναι η δική μου σειρά.
Μέχρι στιγμής στάθηκα τυχερός.
Σχετικά τυχερός.
Κάποιοι διώχθηκαν βιαίως τα βράδυ.
Κάποιων η ψυχή πλακώθηκε
από αυτό το απέραντο μαύρο που χρόνια
τροφοδοτεί την ξεφτισμένη ψυχή μας.
Κάποιοι πήραν μια μαγκούρα
στηρίξαν το δισάκι τους
και ξεκίνησαν κι αυτοί να φεύγουν
yavas yavas.
Oι υπόλοιποι απλώς δεν είμασταν εκεί
και δεν το βλέπω να παρευρεθούμε ποτέ.
Η μπίλια όμως ακόμα θα γυρνάει
και ποιος ξέρει σε ποιον θα πέσει,
αλλά ακόμα κι όταν έρθει η δική μας ώρα
ανακουφισμένοι θα αναστενάξουμε
που η ρουλέττα,
δεν είναι ρώσικη.

http://www.skai.gr/news/greece/article/245430/epemvasi-ton-mat-stin-ert-meta-apo-sunennoisi-samara-venizelou/
http://edition.cnn.com/2013/06/14/opinion/greece-broadcaster-closes-ignatidou/
http://edition.cnn.com/2013/11/07/world/europe/greece-public-broadcaster-occupation/

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Σε χτυπάει όταν δεν το περιμένεις.
Λες και σε περίμενε στην γωνία από πάντα.
Λες και γεννήθηκε για να σε περιμένει σε αυτήν τη γωνία.
Σου χτυπάει στα αυτιά την αδυναμία σου,
σου λέει και σου ξαναλέει πόσο θνητός είσαι και πόσο λίγος
μπροστά σε αυτό που υπερασπίζεσαι.
Θα μπορούσε να σου αλλάξει τη ζωή,
θα μπορούσε να είναι για σένα μια αποκάλυψη.
ή θα μπορούσε να είναι η καταστροφή σου.
Γιατί όταν θα το μετανιώσεις θα είναι πια αργά.
Θα έχεις προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές.
Θα έχεις ίσως, αίμα στα χέρια και μαύρο στα μάτια.
Και θα αφήσεις να ξεχυθούν όλα τα κύματα
μιας ακόμα χαμένης ζωής.

Όπως και να έχει θα έχεις χάσει.
(Υπογράφει Άγνωστος Χ)
.........................................................................
(Νυχτερινός Διάλογος)
Μα πάντα εσύ θα 'χεις κερδίσει
το ότι ένιωσες και νιώθεις·
ακόμα μια ζωή δεν πάει χαμένη
όσο θ' αφήνεσαι στις σχέσεις
να σε παρασέρνουν.
Το να έχεις πάθος στη ζωή σου
ένδειξη του ανθρώπινου, του μεγαλειώδους,
πως είσαι ακόμα ζωντανός
και όχι σε μια μάταιη φθαρτή ζωή
ακόμα ένας νεκρός...
(Υπογράφει Ν.Φ.)

ΜΠΑΝΑΝΙΣΤΑΝ

"Λαέ τoυ Mπανανιστάν!!!!
Η ηγεσία αυτής της χώρας σας ευχαριστεί,
διότι συνεχίζετε να στηρίζετε την πολιτική νομενκλατούρα της.
Σας ευγνωμονεί που εκτονώνεστε, τα λαϊκά στρώματα μεταξύ σας!!!
Που τις γκιλοτίνες που βγάλατε, τις διαθέσατε στους καημένους
για να σφάζουν τυφλά άλλους καημένους.
Που ένα νέο κύμα λαϊκών προβοκατόρων ξεκινάει
για να σας διχάσει σε ιθαγενείς, ανθύπο-ιθαγενείς,
υπό-ιθαγενείς, αντί-ιθαγενείς και ιθαγενείς-ιθαγενείς,
αντί για φτωχούς, πειναλέους, καημένους, ανύπαρκτους
και πιο καημένους.
Σας ευχαριστεί για τα νέα μέτρα που θα περάσουν
γιατί θα ασχολείστε με σφαγές και με τρομοκρατία.
Σας ευχαριστεί που δεν κοιτάτε σωστά
και αφήνετε να σας τραβούν το βλέμμα οι πίθηκοι
και οι καμηλοπαρδάλεις.
Λαέ του Μπανανιστάν"...
"Πρόεδρε είμαστε στην Ελλάδα".
"Λαέ του Μπανανιστάν,
έλα να δεις τι γίνεται στην Ελλάδα"!!!!

COOOOOOOL

Μια λέξη συμπερίφορα
νυστέρι να με κόβει
απ' τον αφαλό μέχρι το στήθος
βαθειά.
Χωρίς τίποτα να έχει πει
αλλά και μόνο η αναμονή της δυσαρέσκειας
είναι αρκετή να προκαλεί συσπάσεις
στην κοιλιακή μου χώρα.
Τα χέρια να νιώθω ασταθή
ακανόνιστο το βλέμμα να θολώνει
μπροστά στην προσμονή της καταιγίδας.
Θα ακολουθήσει άραγε η σφαγή
μια και για πάντα να ποτίσουν
τα λουλούδια αίμα.
Θα κλαίνε μές στα σπίτια τα παιδιά,
αφού ορφανά δεν θα 'χουν πια κανένα
να αγαπήσουν.

Μπορεί και πάλι να μην γίνει τίποτα φιλαράκι...
COOOOOOOL

ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

Στο γραφείο μου.
Μουσικές.
Πόσο μακρυά;
Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα.
Κι η γαλήνη σου δίπλα μου.
Ωραία κοιμωμένη.
Ας είχα ένα ψηφιακό χέρι
να σου χαϊδέψω τα μαλλιά,
καθώς τα λούζει ο ήλιος από το παραθύρι.
Έστω μια ψηφιακή μύτη να μυρίσω
τα οιστρογόνα σου καθως
κοιμάσαι βαριανασαίνοντας.
Να στέκομαι να σε κοιτώ
ακουμπισμένος στον τοίχο
με τα χέρια στις τσέπες...
Μουσικά σαξοφωνίστικα σόλο
από μια μπάντα των 80's να ακούγονται·
εσύ να είσαι εκεί
να νιώθω,
την παρουσία σου στο δωμάτιο...
Την παρουσία σου στη ζωή μου.


http://www.youtube.com/watch?v=_VU9DjQpvMQ

ΣΚΕΨΕΙΣ 78Ν

Μπορώ να συνεχίσω να επιμένω,
μπορώ τις πόρτες κάθε μέρα να χτυπάω
και να προσμένω...
Αλλά δεν έχει νόημα κανένα να το κάνω,
γιατί δεν με σεβάστηκες
και στους κεραυνοβόλους μου ρυθμούς
τον ενθουσιασμό μου
τσάκισες.
Καλές μου ήταν οι προθέσεις...
Τις υποτίμησες.
Γιατί δεν ένιωσες πως μ' έχεις ανάγκη,
όσο εγώ εσένα.
Δυο μονάδες θα μείνουμε έτσι·
να φωνάζουμε στον κόσμο αδύναμα
κι από απόσταση.

http://78n.gr/post/64497896515

ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Φτώχεια...
Γενιά της φτώχειας...
Σε καπνισμένα καταγώγια
λούμπεν καλλιτέχνες αναδεικνύουν άραγε
τους αυριανούς κατεστημένους καλλιτέχνες;
Μπύρα φτηνή, φτηνά τσιγάρα,
φτηνός εξαερισμός, φτηνός ήχος...
Πόσο γαμάτοι όμως κουλτουριάρηδες
όλοι μαζί;
Λούμπεν ελίτ.
Μια ελίτ φτωχών που ανάγκη
καμία δεν έχει να συγκρουστεί,
παρά να διαφοροποιηθέι
από την ελίτ των πλουσίων.
Δεν έχω ιδεα αν κατέχω το σωστό
ή το λάθος.
Δεν υπάρχει αιτιοκρατική σχέση.
Παρά μια αίσθηση...
Ελπίζω να κάνω λάθος.
Μακάριοι οι πτωχοί
τω πνεύματι;
Ή
Μακάριοι οι, του πνεύματος,
φτωχοί;

ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Θέλω... Δεν μπορώ...
Δεν μπορώ να εκφράσω,
δεν μου φτάνουν οι λέξεις.
Είμαι φτώχος στο μυαλό
ή πολύ πλούσιος σε αισθήματα.

ΣΚΕΨΕΙΣ Σ.Ν. ΙΙ

Επίτρεψε στα λόγια μου
να πέφτουν σαν ψιχάλες στο πρόσωπό σου.
Επίτρεψε στις σκέψεις μου να σκανδαλίζονται
με εικόνες και στιγμές που μου προσφέρεις.
Κι ο έρωτας; Η αγάπη;
Ότι και να είναι, σημασία δεν έχει,
ας με απελευθερώνει
απ' τα δεσμά της θνητότητας.

ΕΣΕΙΣ Ή ΕΓΩ

Ναι, ΝΑι, ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!
Μου αρέσει...
Μου αρέσει να κλέβω τα δημόσια χαρτιά υγείας
από τις δημόσιες τουαλέτες και τις σχολές,
μου αρέσει να κλέβω τα φάρμακα των νοσοκομείων,
μ' αρέσει οτιδήποτε μπορώ να το κλέβω,
γιατί κλέβω από εσάς, όλους...
Σας κλέβω όλους σας καλοί μου συμπολίτες...
Να μην ζητάω αποδείξεις, γιατί δεν είμαι κάνας φλώρος...
Ναι μου αρέσει πολύ... Να σας ρίχνω τις τιμές,
να σας κάνω μισές δουλειές.
Τρελαίνομαι, να πληρώνεται τις μαλακίες μου
μια ζωή να τις πληρώνετε.
Θέλετε να δίνετε λιγότερο;
ΤΖΑΜΠΑ θα σας τα δίνω όλα...
Το κορμί μου, το μυαλό μου, την ζωή μου όλη!!!!
Γαμήστε με, αλλά θα με πληρώνετε
μια ζωή μετά...
Θα παίρνω τα λουλούδια από τα προκήπιά σας,
τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στα μπαλκόνια σας,
τα ρέστα στο σούπερμάρκετ σας,
θα παίρνω μίζες από τις αγορές σας,
αλλά εμένα θα με έχετε τζάμπα πόρνη...
Θα καλλιεργώ την ανωμαλία σας,
της συνήθειας το βίτσιο σας.
Να χαμογελάω στη στάση του λεωφορείου
και μετά να σας κατουράω απ' το μπαλκόνι μου.
Να σας δίνω προτεραιότητα στο δρόμο
και να σας σκάω μετά τα λάστιχα.
Να σας φέρνω λουλούδια στο σπίτι σας
και να φεύγω με το ανθοδοχείο σας.
Ναιαιαιαιαι...
Πολύ μου αρέσει....
Ναι, ΝΑι, ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!
Κι όταν κάνετε τον απολογισμό σας
θα δούμε τελικά ποιος
γάμησε τον άλλο περισσότερο...
Εσείς... Ή εγώ;

ΣΚΕΨΕΙΣ Ο,ΤΙ... ΝΑΝΕ!

Ήμουν άρρωστος...
Όμως ήμουν πραγματικά άρρωστος τελικα;
Βαδίζοντας σε δρόμους λερούς
και μουχλιασμένους
παιδιά αθώα να παίζουν στην κοπριά της πόλης
και στις λάσπες
να γελάνε.
Τι γλυκά που είναι τα παιδιά,
λες πραγματικά σε αυτά
να ανήκει η βασιλεία των ουρανών;
...
Κι αυτά θα μεγαλώσουν
σαν κι εμάς θα γίνουν.
Λες να αλλάξει κάτι;
Πώς;
Ποιο να είναι το ερέθισμα,
Ποιοι να γίνουν το πρότυπο;
Και αν υπάρχει αυτό
πως θα βγει μπροστά;
Κοιμόμαστε ακόμα γενιά μου...
Πότε θα αναδείξουμε εμείς
τους δικούς μας ανθρώπους,
τη δικιά μας αισθητική;
Κοιμόμαστε...
Γαμώ την τρέλλα μου.
Ας μην βγούμε να τα σπάσουμε...
Ας μην γεμίσουμε αφίσες τις σχολές μας
με συναυλίες διαμαρτυρίας.
Όχι άλλη μιζέρια πολυτεχνείου...
Ο κόσμος τρέχει, τα μέσα αλλάζουν...
Ας αναδείξουμε αυτούς
που πραγματικά γουστάρουμε,
μόνο ας τους ψάξουμε
κι όταν τους βρούμε,
με όρους "σήμερα" να παίξουμε
όχι "χθες".
Ας κάνουμε ένα share...
Ας γράψουμε ένα blog...
Ας κάνουμε ένα γαμημένο σχόλιο...
Όχι δεν μιλάω για εμένα...
Για όλους μας μιλάω.
Να γίνουμε ομάδα,
να γίνουμε κατεστημένο εμείς
και να διώξουμε τους άλλους,
με όρους όμως "σήμερα"
και όχι όρους "χθες"...


Υ.Γ.
Αυτά είχα να σου πω απόψε...
Πάντα δικός σου
καλέ μου Νάνε...

ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ

Προσπαθώ απεγνωσμένα να φέρω στο μυαλό,
τη μνήμη να ερεθίσω, να...
Μα δεν θυμάμαι είν' η αλήθεια
πώς κατέληξα στο συμπέρασμα αυτό,
πως είναι απόδειξη τρανή
και αδιαμφισβήτητη...
Εφόσον το αλτσχάιμερ υπάρχει στη ζωή μας
τότε βεβαίως δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή.

ΣΠΕΡΜΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

Κανείς δεν σκέφτεται τους άντρες,
τίποτα πάντα αυτοί δεν τραβάνε,
γιατί στρατό η μοίρα το θε να πηγαίνουν
και όχι να γεννάνε.

Κι αν κάποτε ο ανήρ μετά της γυναικός του
δεν το μπορούσανε παιδιά να ξεπετάξουν
εύκολα έπεφτε η ευθύνη στον Θεό,
αφού η τεκνογονία εναπόκειντο
στο δίκαιο θέλημά του.

Μα σήμερα, να πάρει, σκοτώσαν το Θεό
κάτι τυπάκια με γυαλιά τάχατες διαβασμένα
που με το ζόρι αυτοί· ξέρουν, πώς γίνονται παιδιά
χωρίς να είναι ανάγκη πια να είν' θεοσταλμένα.

Κι οι άνδρες σε αμαρτίες τρομερές υπόκεινται οι καημένοι
μόνοι τους ημίγυμνοι στις τουαλέτες του ΙΚΑ
με αγωνία και πίεση να φύγουν οι σταγόνες,
στο αμήχανο των ούρων πλαστικό δοχείο
απ' το ζεύγος τελικά να δούνε εκ των δύο
ποιος σκότωσε το αλάθητο θέλημα του Θεού.

ΕΡΩΤΑΣ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ

Μπορώ;
Αυτή είναι η μόνη ερώτηση.
Ναι μπορώ...
Μπορώ να νιώσω.
Μπορώ να σε νιώσω μέσα μου να μεγαλώνεις
Λεπτό με το λεπτό
μέρα με τη μέρα
κατακτάς ακόμα ένα μόριο μου,
ένα ακόμα κύτταρό μου.
Τυλίγομαι οικιοθελώς στην αλυσίδα σου/μου.
Κι όσο περισσότερο νιώθω να γεμίζω
τόσο περισσότερο θέλω.
Θέλω το βλέμμα σου στο βλέμμα μου
να μπαίνω να κοιτώ πίσω από αυτό
και απ' έξω.
Να ελέγχω τις αισθήσεις μου
μέσα από τις δικές σου,
να σου αφήνομαι και να αφήνεσαι
στα γούστα μου και στις ορέξεις σου,
να ακούω τη φωνή σου που διαχέεται στο σύμπαν
πάνω στου έρωτα την πράξη αυτή...
Και να φεύγει το πλάνο από μας
και να γινόμαστε υπάρξεις αιθέριες χαμένες
κάπου στην αιωνιότητα.
.............................................................................
Κι αυτό είναι ο Έρωτας
[μια δεύτερη ζωή ατραυμάτιστη
στον αιώνα... (Ο.Ελύτης)]

ΡΕΤΙΡΕ & ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

Πραγματικά πόσο απλά θα πρέπει να μιλάμε.
Σε λίγο δηλαδή θα είναι απλώς αστείο και μόνο
να μπαίνουμε στον κόπο.
Θα είναι και μόνο αστείο να τα σκεφτόμαστε...
Τόσες φλύαρες μπουρδολογίες κομματικές
μανιφεστοαρχιδιές.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα, ψέματα...
Σαν να βλέπω το δίχρονο ανίψι μου να κάνει ζαβολιές
κι εγώ να τις πιστεύω
ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Αστείο ε; Κι όμως στα αλήθεια έτσι είναι...
Σαν να βλέπω το ρετιρέ σε επανάληψη.
Πάντα μου προκαλούσε εκνευρισμό αυτή η σειρά.
Συνειδητοποιώ ότι η σημερινή πραγματικότητα
μου προκαλεί ακριβώς το ίδιο συναίσθημα,
πράγμα που με κάνει να εκτιμώ το ρετιρέ
και τον Δαλιανίδη, αλλά...

Χμ.
Δεν χρειαζόμαστε μνημόνιο για να ξεφύγουμε
απ' την κρίση.
Δεν χρειαζόμαστε τεχνοκράτες...
Σίγουρα δεν χρειαζόμαστε τους μπουρδολόγους
αρχιδομάστορες.
Μια καλή ψυχανάλυση θα ήταν
υπέρ του δέοντος αρκετή.

ΔΥΣΛΕΞΙΑ (Γ.Φ.)

Νορίζουν μερικοί πως γνωμίζουν
ότι καλά αφτοί λιμούν.
Δικές μου είναι οι λέξεις
πάκοιοι ξεν δέρουνε α'νκούν,
μόνο ίτο στουγάρουν.
Τι έχεις απ νεις τους
κεδάρα όμως ενδ δούνιν,
μο τυαλό τους σχιφτά κλούνειν.
Γιατί σι' εγένα η ξώσσα 'φτη 
κούγεται ραξέπανη στ' αφτί.
Εικόνες δου νε φορείς να μπανταστείς
πις ταραξενιές τικιάς μου δωής
γρι απ δεν φραταλαβαίνεις κράση αφτή

"Ανξ ερ κάθι γαρείς φσυ αρ άπα ξώνε ίρι μα νιφάγω"
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
(Τότε δυσλεκτικός δεν είμαι εγώ, αλλά εσύ και όλο σου το σόι)
Ατόηνε!

ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ

Σκοτάδι, φωτισμός χαμηλός
και καπνός στο δωμάτιο...
Χυμένος άτσαλα
σε μια πολυθρόνα,
"λες να κοιμηθώ απόψε";
Να με σκοτώνεις με το γάντι
να με κρατάς, πάντα, με το γάντι...
Εαυτέ μου.

Ώρες ολόκληρες να ψάχνω μέσα μου να βρω
ένα καλό "γιατί" να εξηγήσω...
Να εξηγήσω τι;
Αυτό που δεν γνωρίζω ότι ξέρω;
Σε ξέρω άραγε;
Ίσως δεν σε έμαθα ποτέ.
Ότι είχα στο μυαλό μου
ψέματα.
Ότι εικόνα είχα,
αυτή η τέλεια ιδανική εικόνα
εύθραυστη
όσο η ζελατίνα απ' τα τσιγάρα.
Δεν ήθελα να νιώθω έτσι.
Μα τελικά η απουσία σου με έχρισε και πάλι
ευτυχισμένο άνθρωπο.
Εαυτέ μου.

Οι επιλογές σου όρισαν να βρω
ένα καινούριο εαυτό
με νέα συνείδηση ξεκάθαρη
πως είμαι καλός, δεν είμαι μια πουτάνα.
Δεν θα αλλάξω ποτέ προς το χειρότερο
γιατί δεν αγάπησες ποτέ κανέναν
περισσότερο από τον εαυτό σου.
Εαυτέ μου.

ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΙΙΙ

Ποίηση... Στο διάολο να πάνε όλοι
που έχουν άποψη και γι' αυτή μιλάνε.
Ποίηση... Ένα βιωματικό φορτίο γεμάτο δήθεν...
Κουλτούρα· θα λέμε και θα κουνάμε τη γροθιά μας
παλινδρομικά.
Κουλτούρα... Θα επαναλαμβάνουμε...
"Κουλτούρα" κατέστρεψες τη μουσική με το έντεχνο,
"Κουλτούρα" περιθωριοποίησες την ποίηση...
Να σώσεις τον κόσμο από τα μπουζούκια
και τελικά
μόνο αυτό δεν έπραξες.
"Κουλτούρα" ούτε μια σοβαρή αστική τάξη
δεν μπόρεσες να παιδεύσεις.
"Όσα δεν έφτασε η τέχνη, τα κάναμε κουλτούρα".
Θα πρέπει πάλι να αλλάξουμε τις λέξεις.
Να τις δώσουμε άλλο νόημα.
Θα πρέπει ακόμα και εδω να επαναπροσδιορίσουμε
τις έννοιες.
Η μουσική ευτυχώς δεν έχει ανάγκη.
Το έντεχνο αν πεθάνει υπάρχουν τόσα άλλα είδη...
Ποίηση για όλους.
Popular ποίηση
Pop-o-ποίηση...
ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ!

Υ.Γ.
Σας ψάχνω, σας βρίσκω
ελάτε να ορίσουμε την τέχνη μας

ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Καλώς όρισα στο σπίτι σας,

και πίνω απ τη ρακή σας

και απ' τα τσιγάρα σας καπνίζω

και με τη σκέψη μου θολή

γελάω και δακρύζω,

που δεν υπήρξε ούτε θεός 

ούτε κανείς ανίσχυρος

για να με σταματήσει,

να φάω κι από την τούρτα σας

το υπέροχο γλυκό σας

και να μην έφτανε αυτό 

καπάκια σαν ανοίγοντας,

και τα ζυμαρικά σας,

γέμισε το στομάχι μου φαΐ

κι αγάπη η καρδιά σας.

GUNS N ROSES DON'T CRY 2013

Don't you cry tonight
I still skype you babe!


Don't you cry tonight
I still "like" you babe!

ΔΟΝΝΑ ΧΟΥΑΝΑ

Κι αν μ' αρέσει να γυρνάω στυς δρόμους
και με τα αγόρια να φλερτάρω ενδελεχώς
μαζί τους παίζοντας τους κλέφτες κι αστυνόμους
να αποφεύγω το κελί τους
και να κρατάω την ψυχή τους
σ' ένα παιχνίδι που κερδίζω ανελλιπώς.

Παράδοση θ' αρνούμαι να προσφέρω
συγκαλυμμένος  καθωσπρεπισμός
απ' την αγάπη τους θα τρώω μην υποφέρω
να αποφεύγω τη φθορά
συναισθημάτων τη βορά
να τρώω, να πεθαίνει ο κυνισμός.

Κακή δεν είμαι, μα γουστάρω ιστορία...
Η Δόννα Χουάνα, "Η Παρθένα","Η Καλή"
Οι φίλοι μου θέλω να μ' έχουνε κυρία
μέχρι να γίνω μια κυρά
να κάνω κανά δυο παιδιά
ματιές μόνο να κλείνω στην ανδρική φυλή.

ΑΓΑΠΗ

-  Αγάπη είναι το "σ' αγαπώ" που μου λές 

   μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί.

-  Είναι απλώς μια συνήθεια παιδική.

-  Μόνο τα παιδιά ίσως να αγαπούν πραγματικά.

-  Τα παιδιά δεν έχουν άλλη επιλογή.

-  Να ξεκινάς να πεις τα λόγια τα σοφά 

   με την αφέλεια του μικρού παιδιού. 

   Μάλλον αυτό είναι η αγάπη.

-"Αγάπη": Είναι η ηχητική εκείνη αλληλουχία 
   φθόγγων και φωνημάτων

   που αποτυγχάνει συστηματικά να εκφράσει 
   το ακατανόητο συναίσθημα 

   της "αγάπης".

-  Είσαι κρετίνος.

-...

-  Σ'αγαπώ...

-  Κι εγώ...

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΙΙ

Εδώ είμαι, στέκομαι ψηλά στο λόφο,
να κοιτάω ολόγυρα καπνούς και στάχτες,
να απορώ:
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Τα σίδερα σκάσανε μύτη απ' τις σεμέντινες κολόνες
σπάνε τζάμια ανά λεπτό από τους κραδασμούς
και τους κρότους.
Τα καλαμπόκια πράσινα, τώρα οξυζενέ
γκρίζα τα απέραντα λιβάδια,
καυτός ο ήλιος.
Πτώματα τριγύρω
σάπια,
όλα νεκρά.
Τρία χρόνια να ψάχνω να αναρωτιέμαι.
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Η φύση φάνηκε σκληρή με αυτούς
μα πιο σκληρή μαζί μου.
Μόνος με το βάρος της επιβίωσης μου/μας.
Μόνος να καταγράψω την καταστροφή,
για ποιον;
Ποιος θα τα βρει να τα διαβάσει;
Ποιος να θέσει το σύμπαν υπό τον ορισμό του.
Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς εμάς.
Τι νόημα οι τέχνες, τι νόημα οι γαλαξίες,
τι νόημα οι φιλοσοφίες, οι παρθενώνες,
ο νόμος της βαρύτητας, ο Γαλιλαίος,
τι νόημα...;
Αφού χωρίς εμάς...

"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Κι αν υπάρχει τι θα σκεφτεί για να τον βρω
σίγουρα κι αυτός θα σκέφτεται το ίδιο.
Δεν πρέπει...
Το είδος να εκλείψει...;
Έστω κι αν είναι μόνο ένας άνθρωπος,
θα πρέπει να τον βρω.
Να φτιάξουμε ξανά μια κοινωνία.
Τήν κοινωνία, αυτή τη φορά,
όπως σε τόσες επανεκκινήσεις.
Κι αν χρειαστεί για το υπόλοιπο της ζωής
να ψάχνω,
σ' έναν άδειο πλανήτη...
Θα έπρεπε να είχαμε κάποιοι φύγει από καιρό.
Θα έπρεπε τα project να είχαν γίνει...
Καρλ πόσο δίκιο είχες.
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Θα πασχίσω, θα γεράσω ψάχνοντας,
μα καλύτερα κανένα να μη βρω
αν αυτός ο κάποιος
είναι ακόμα
ένας άντρας.

ΣΤΕΛΛΑ

Ξυπνάω νωρίς να ακούσω ένα τραγούδι
που περιγράφει μια ζωή χημείας και ναρκωτικών.
Τα λόγια του θυμίζουν τη ζωή μου
χωρίς καμία επαφή και σχέση
με την Αυτή· την υπαρξή μου.
Τότε, θυμάμαι το.
Mαξιλάρι
και πρόσωπο επάνω του να σβήνει, να αφεθεί,
τα βαριά ματόκλαδα τα μάτια να σκεπάσουν.

"To όνομά σου είναι οι ήλιοι κι οι πλανήτες
που κοσμούν τον ουρανό".

Να μην είμαι δίπλα και εγώ να σύρω το κορμί μου
επάνω στο χιόνι το λευκό,
να νιώσω
τη θέρμη του κορμιού σου.

Σαν πίνακας του Κλίμτ για μια Δανάη
σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη χώρα,
απ' την οθόνη με πινέλα και καμβά
που με φτιάχνεις,
να μπορέσω ν' αποδώσω αυτήν
την τρέλλα.

Και δεν χρειάζομαι ουσίες
και δεν χρειάζομαι χημείες,
αφού το όνομά σου είναι ήλιοι, πλανήτες, γαλαξίες
που κοσμούν τον ουρανό...
Κάθε φορά που το προφέρω,
όλο το σύμπαν στα χείλη μου...
Στέλλα.

ΑΠΟΣΤΟΛΕ

Στις μοναξιάς το σχολικό θρανίο
ήρθες· οι μοναξιές μας γίναν δύο.
Να καταλάβουμε τον κόσμο
και να αλλάξουμε κι οι δυο τους εαυτούς μας.

Τσίπουρα να πιούμε, πρωτοχρονιά
βόλτα στην παραλία
και μέσα σε όλα αμετροεπείς
τους άλλους να τους πούμε,
εμείς που τότε θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο
όχι με κόκκινο, με πράσινο, με μπλε και βυσσινί,
με χρώμα αστιγμάτιστο βαρύ σε τόνους γκρι.

Και φύγανε οι σχέσεις και οι έρωτες
Απόστολε
και πράξη μας δεν έγινε ποτέ η θεωρία
εσύ εδώ κι εγώ εδώ, ποιος ξέρει πια τι κάνεις;
Με ένα πικρό χαμόγελο κρατώντας μια κάρτα
γράφω για ένα παρελθόν που μοιάζει μακρινό
είτε εικοσιοκτώ, είτε τριανταοκτώ,
θα σιγο-βράζει μέσα μου να το αποζητώ.

http://www.youtube.com/watch?v=WTh-U3rK91o

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΙΙΙ

-Πες μου τους όρους...
-Όροι δεν πρέπει να υπάρχουν.
-Και πως θα παίξουμε παιχνίδι χωρίς όρους;
-Αυτοί είναι οι όροι...
-Πολύ κλισέ.
-Τα κλισέ υπάρχουν για κάποιο λόγο.
-Το σεξ έχει όρους;
-Μάλλον έχει ένα πολύ βασικό...
-Ποιόν;
-Το να θέλουνε κι οι δυο.
-Θέλεις;
-Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω
Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω
Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω
Θέλω Θέλω......................................................................

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ: ΣΚΕΨΕΙΣ J.D.

Πεινασμένοι...
Είμαστε.
Όχι από υλικά τόσο.
Όχι από ανέσεις.

Όχι
από ήχους μοναχικούς
μεγαλεία εθνικά.
Πιστεύουμε αλήθεια στο έθνος;
Τι κοινό έχουμε όλοι εμείς τελικά;
Ούτε καν τα ίδια συμφέροντα δεν έχουμε.
Δεν πιστεύουμε στο Θεό.
Ποιον θεό;
Ας πιστέψει πρώτα ο Θεός σε εμάς.

Εγώ στη δύση, ο άλλος στην ανατολή
και αυτό το λέμε σχέση της κρίσης.
Μια ολοκληρή νέα τεχνολογία αναπτύσσεται
από την ανθρωπότητα στις νέες αναγκες προσαρμογής.

Δεν υπάρχει δουλειά.
Δεν χρειάζεται η δουλειά.
Δυστυχώς έχουμε την ατυχία
να έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο,
να μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο,
να παράγουμε πολλά περισσότερα...

Εξαφανιζόμαστε.
Πώς;
Όλοι αυτοί οι πατριώτες μας εξαφανίζουν...
Στην ιδέα του έθνους.
Κανείς δεν αντιδρά στο μεγαλύτερο εχθρό.
Το απαράβατο δικαίωμα στην επιβίωση.
Πρώτα του είδους.
Η αναπαραγωγή μας.
Μας έχουν στερήσει το δικαίωμα της   α ν α π α ρ α γ ω γ ή ς.
Μας έχουν στερήσει το   δ ι κ α ί ω μ α     της αναπαραγωγής.
Μας έχουν στερήσει αυτό που χαρακτηρίζει
κάθε ζωντανό οργανισμό.
Τον πολλαπλασιασμό.
Δεν έχουμε την δυνατότητα κοινωνικά
το να πράξουμε.
Πεθαίνουμε...
Σαν είδος
Σαν έθνος
Σαν κουλτούρα
Δεν είμαστε ζωντανός οργανισμός.
Let the sunshine in
........................................................
Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed
Jared Diamond

ΘΕΜΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"

Είμαι ένας ζωγράφος
μέσα σε μια σπηλιά να οραματίζομαι
τ' ανήμερα θεριά που τα όνειρά μου κυνηγούν.
Κάποια στιγμή θα εμπνεύσω όλους αυτούς τους άγριους
τριχωτούς να παν' να τα σκοτώσουν.

Σε ένα υπόγειο σε μάρμαρα με όρισε η τύχη
λευκά σαν είναι τα, να γλείφω, να χαράσω
μορφές αγωνιστών, ενδόξων μαχητών
στη μνήμη νέων ανθρώπων πιο δειλών
να τους κρατώ· ποτέ τους μην ξεχάσουν.


Οι φλέβες μου πετάγονται απ' του λαιμού το δέρμα
πιο δυνατά όσο μπορώ, φωνή μου στο κορμί τους
αντήχηση να βρεις μπας και ξυπνήσουν
με το συναίσθημα του πάλαι άγριου τριχωτού
τα πλέον ήμερα θεριά να πάνε να γαμήσουν.

ΣΚΕΨΕΙΣ Σ.Ν.

Οι κάρτες δεν μυρίζουν.
Ίσως και κάτι να έγραφαν στο πίσω μέρος τους·
ένα τηλέφωνο, μια διεύθυνση,
ίσως τα κόκκινα χείλη μιας αφιέρωσης.

Θέλω εμπόδια συνεχώς.
Όπως το θέατρο να είναι και η γραφή μου.
Μίλα μου, εγώ να προσπαθώ.
Πες μου για τον ουρανό στην πόλη του χρήματος.
Πες μου για τα φώτα απ' το παράθυρο.
Να μοιράσουμε διαλόγους με τους φίλους μας,
ενώ θα μοιράζουμε ερωτικά μηνύματα κάτω
από το ψηφιακό τραπέζι.

Δεν θα αλλάξω τίποτα.
Όλα θα μείνουν αναλλοίωτα,
όπως τα ξέρασαν τα χέρια μου πάνω στο πληκτρολόγιο.
Κι ας μην καταλάβει ποτέ κανείς τίποτα.
Ας μην μπορέσει η λογική τους να χωρέσει τις εικόνες.
Μακάριοι αυτοί που απλώς θα ψηλαφίσουν
και λίγο, επιδερμικά θα νιώσουν.
Καληνύχτα.

RV

Έχω πολλές φορές τόσες απορίες.

Γιατί αυτό, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο.

Νιώθω ότι όλοι με κοιτάνε 

για το κενό βλέμμα της αναζήτησης,

της παιδικής αφέλειας,

της ενήλικης βλακείας.

Δεν νομίζω ότι χρειάζομαι ποτέ ένα ποτό.
Είμαι βέβαιος πως αυτό με χρειάζεται.

Αλλά και πάλι είμαι τυχερός
που έχουν περάσει 15 χρόνια απ' όταν ήμουν νέος
και είμαι ακόμα νέος.
Την επόμενη φορά δεν θα είμαι.

Θυμάμαι ακόμα τους ίδιους ανθρώπους.
Αυτοί με μεγάλωσαν.
Ο Πρετεντέρης, η Στάη, ο Χατζηνικολάου...
Αν πεθάνουν αυτοί τι θα κάνω;
Είναι το ευ ζην...
Όχι;

Σε μισώ· μιλάω στον εαυτό μου.
Γιατί με κοιτάτε όλοι σε αυτό το δωμάτιο;
Ίσως να με χρειάζεται μια μπύρα στο ψυγείο.
Δεν πρέπει να ξεχάσω να τα πω κάποια στιγμή όλα αυτά
στα εγγόνια μου.

http://www.youtube.com/watch?v=yJXIMHjmQkY

ΣΚΕΨΕΙΣ Β.Ν.

Πόσο σημαντικό είναι
να εκφράσεις την αλήθεια σου.
Πόσο πολύ οι άνθρωποί σήμερα
ζητάμε κάτι τόσο απλό...
Την αλήθεια.
Την αλήθεια στις σχέσεις μας.
Τι παραπάνω μπορούμε να δείξουμε
πέρα από αυτό που είμαστε,
πέρα από τον εαυτό μας.

Η έκθεση του "καλλιτέχνη"
δεν είναι τελικά παρά η γύμνια
της αλήθειας του.
Δεν είναι απλά ένας τίτλος
που κάποιοι εμπορεύονται.
Βλέπω συνεχώς γύρω μου
τέτοιους ανθρώπους που εκφράζονται
με αλήθεια, με ειλικρίνεια
στα λόγια τους στις σκέψεις τους.
Που εξυψώνουν τους ανθρώπους
και δίνουν μια κλειδαρότρυπα ελπίδας.

Μακάρι να είμαι ένας από αυτούς.
Μακάρι σε όλη μου τη ζωή
να νιώθω ανίκανος να εκφράσω,
με απόλυτη καθαρότητα την αλήθεια
και να ξεφλουδίζω μέρα με τη μέρα
χρόνο με το χρόνο, ένα ακόμα
περιττό ρούχο της
μέχρι να μπορώ να την παρουσιάσω
γυμνή
μπροστά σε όλους.
Μακάρι η αποκάλυψή της
να είναι αιώνια σπουδή
και παίδευση.

Και τότε την έσχατη στιγμή
να φτάσω, να αγγίξω
ή έστω να ψηλαφίσω
ένα κομμάτι της ψυχής
της ανθρώπινης ύπαρξης
κι αυτή ένα δικό μου.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΙΙΙ

Με τις μέρες μας ο καθένας...
Είτε καλές είτε κακές
να τις βιώνουμε εξίσου·
είναι εξίσου σημαντικές.

Μας ταπεινώνει η μιζέρια και τη θέλουμε
λες και πρέπει να αυτομαστιγωθούμε
για κάτι, ποιος να ξέρει τι;
Για αυτό που δεν τολμήσαμε
γι' αυτό που χάσαμε,
γι' αυτό που θέλαμε, μα ποτέ
δεν αποχτήσαμε.
Και μέσα απ' την καταστροφή
σαν από μηχανής θεός έρχεται
η κάθαρση.

Όχι, δεν ισχύει.
Είναι το απολύτως προφανές
σαν συνηθίζεις στα σκατά, τα ούρα
να μυρίζουν ευωδία.
Παρόλα αυτά νιώθουμε τη διαφορά
κι αυτό σιγά σιγά μας ανεβάζει
και τα ξεχνάμε τα παλιά.
Οι μέρες να μοιάζουν φωτεινότερες
κι οι άνθρωποι καλύτεροι τριγύρω.
Πώς να πιστέψει κανείς
μια τέτοια ευδαιμονία,
μετά από τόση κοπριά
και τόση αμμωνία.

Κι αρχίζουμε και νιώθουμε
τα φώτα πέφτουν πάνω μας και θέλουμε
εκεί να μείνουν
να μας φωτίζουν.
Να είμαστε για πάντα
φωτεινοί και μουσικές να ακούονται
συνοδεία με τ' όνομά μας.
Και μας αγχώνει, αν αύριο θα μπορούμε
να διατηρήσουμε αυτήν τη συμφωνία
κι αν τα μελλοντικά μας έργα θα μας πάνε
πιο ψηλά,
λίγο ψηλότερα,
λίγο ψηλότερα.

Θα κάψουμε τα χέρια μας στα φώτα
θα κουφαθούμε από τις μουσικές
και δυστυχώς, όταν ανήμποροι θα είμαστε
στα πόδια πλέον να κρατηθούμε,
ταπεινωμένοι πια,
πολύ αργά,
με  τραβηγμένη έξοδο
απ' τα μαλλιά,
θα παραιτηθούμε. 

"ANO SUBARASHīΙ AI O Mō ICHI-DO"

Εγώ εδώ μόνος
κι όμως όλοι μαζί.
Κι αναρωτιέμαι τελικά
"Λες να είμαι ανθρωπιστής"
Κι επικοινωνώ μαζί σας,
παραθέτοντας τις σκέψεις μου
και τη διάθεση ευτυχίας που προκύπτει
από ένα άγνωστο Γιαπωνέζικο τραγούδι.
"Ano subarashī ai o mō ichi-do"
Και χαιρόμαστε με κάποιον τρόπο όλοι μαζί
και νιώθω πως ίσως και να είμαι ικανός
και δυνατός αρκετά να κουβαλήσω
εσάς μαζί μου κι εσείς εμένα.
Και νιώθω την αγάπη
χωρίς να είμαι εγώ
κάτι ξεχωριστό
ή διάφορο
από εσένα
κι εσένα
κι εσένα.

http://www.youtube.com/watch?v=ay2IYNPpwyU        6:30 λεπτό

http://translate.google.com/#ja/el/%E3%81%82%E3%81%AE%20%E7%B4%A0%E6%99%B4%E3%82%89%E3%81%97%E3%81%84%20%E6%84%9B%20%E3%82%92%20%E3%82%82%E3%81%86%20%E4%B8%80%E5%BA%A6

ΕΙΚΟΝΑ (THE IMAGE)

Πόσα κομμάτια να έχει η εικόνα μου

μπροστά στα μάτια των ανθρώπων;

Ο καθένας που με ξέρει, δικαιωματικά

ορίζει κι από ένα πάνω της

και έτσι όλα τα κομμάτια μαζί 

συνθέτουν την εικόνα μου στον κόσμο.

Δεν είμαι εδώ για να υπάρχω μόνος

είμαι εδώ για να ετεροκαθορίζομαι 

από την ίδια την κοινωνία καθημερινά

και μέσα από τους ανθρώπους να ανακαλύπτω 

κάτι καινούριο για τον εαυτό μου.

Καλό ή κακό θα είμαι πάντα εγώ.

Κι αν ιδανικά οι άνθρωποί μου φτάσουν

τα εφτά δισεκατομμύρια

και γίνει η εικόνα μου 

ένα medley απειροστών κομματιών

τότε θα μπορώ με ασφάλεια να πω

πως έχω βρει τον εαυτό μου.

Υ.Γ.

Αγαπάμε τους ανθρώπους,

μόνο αυτούς έχουμε

αφού.

http://www.youtube.com/watch?v=ay2IYNPpwyU

ΡΙΝΙΤΙΔΑ

Πόσο ηλίθιο μπορεί

στον κόσμο να φαντάζει

που γκρινιάζω,

για κάτι που παντού

ολόγυρα υπάρχει, 

για να μου προκαλεί αλλεργία;

Θα προτιμούσα να έχω...

Όχι μονό στους νόες τους κρυψίνους

τους χωριατοφοβικούς.

Όχι μόνο σε απαίδευτους καθωσπρέπει

γραβατωμένους πολιτικούς.

Όχι μόνο στους καγκουρόβλαχους

ξημέρωμα το woofer διαπασών.

Όχι μόνο σε εθνόκαυλους καθαρούς 

παίδες Ελλήνων Χριστιανών.

Σε γύφτους φτωχομπινεδόσπορους

του "φαίνεσθαι" μικροαστούς.

Αριστερούς της διεθνούς 

κακής αισθητικής δεξιούς.

Όμως έπρεπε να έχω στο ακάρι
και τη σκόνη...

"ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ"

Τι σημασία έχει τελικά το "σ'αγαπώ"
και δεν το λένε οι άνθρωποι;
Λες και είναι κάτι δεσμευτικό κάτι σπουδαίο,
κάτι ανυπέρβλητα τρομακτικό κάτι πολύ μοιραίο.
Αγάπη δεν είναι αυτή που νιώθει η μάνα
για το μικρό της το παιδί, ακόμη
κι όταν γαϊδούρι, λέει πως γίνεται
σαν μεγαλώνει;
Αγάπη δεν νιώθουνε οι φίλοι κλαίγοντας
σαν μπύρες πίνουν συζητώντας
για μιας γυναίκας την σκληρή της την καρδιά;
Αγάπη δεν μας δίδαξε κι αυτός ο άμοιρος Χριστός
πως πρέπει την καρδιά να κυριεύει,
αλλιώς γινόμαστε κυμβάλου αλαλαγμός
και ανήσυχο θεριό που δε 'μερεύει.
...................................................................................
Επομένως...
Η αγάπη είναι το αυτονόητο.
Η αγάπη είναι εύκολη.
Η αγάπη είναι η λογική.
Η αγάπη είναι στάση ζωής.
Το δύσκολο δεν είναι να αγαπήσεις κάποιον,
αλλά να τον γουστάρεις.
Η αγάπη ποτέ δεν θα είναι αρκετή
και γι' αυτό η αγάπη μες στη μεγαλοσύνη της
θα φαντάζει πάντα
ξενέρωτη
και αδιάφορη.

Υ.Γ.
Σε γουστάρω λοιπόν,
η αγάπη εννοείται.

EΠΟΧΕΣ

Περνάει ο καιρός, αλλάζουν οι εποχές.
Δεν είμαστε το ίδιο νέοι, το ίδιο ανώριμοι,
έτσι δεν είναι;
Αλλάζουν οι συνθήκες.
Αλλάζουν οι κυρίαρχοι.
Δεν ζούμε πια στην εποχή των δεινοσαύρων.
Πέρασε και οι περίοδος των παγετώνων.
Πέρασε η τάση που μας ήθελε
προσκολλημένους στο έδαφος.
Έφυγε οι εποχή των ρόδων και των λουλουδιών,
καλωσορίζουμε τη νέα εποχή
αυτή των αστεριών.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

-Με βλέπεις
-Ναι! Ναι σε βλέπω.
-Μαλακία εγώ δεν σε έχω ακόμα.
-Το γαμημένο σκάιπ
-Τώρα δε με βλέπεις;
-Τώρα ναι. Είσαι μια ομορφιά.
-Κι εσύ.
-Θέλω να σε αγγίξω.
-Κι εγώ... Να πάρει!
-Δε λες πάλι καλά που έχουμε κι αυτό.
-Ναι...
-Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά...
-Κι εγώ...
-ΑΑΑΑΑΑΑ.
-Θα κοιμηθούμε παρέα.
-Πώς;
-Θα βάλω τη webcam να δείχνει το κρεβάτι.
-Κι εγώ το ίδιο.
-Ξαπλώνουμε;
-Ναι!
-Σου υπόσχομαι να ξυπνάω να σε βλέπω...
Θα ηρεμώ και μετά θα ξανακοιμάμαι με τη σκέψη σου.
-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ

Μέσα στην αϋπνία μου κοιτώντας τη δουλεία μου
ανέγγιχτος μπροστά σε ένα πισί,
ο φίλος, το εργαλείο της γενιάς μου.
Μιας βουβής κραυγής ο απόηχος
φτάνει εντικτωδώς στα αυτιά μου.
Το διαδίκτυο...
(Ηλίθια κι αυτή η λέξη...)
Το ίντερνετ...
(Εφόσον δεν παράγουμε πολιτισμό ας τον υιοθετήσουμε σωστά).
Στα πάνελ σφάζονται ακόμα οι καραγκιόζηδες...
Ποιανού η ψωλή να είναι πιο μεγάλη;
Μόλις ξεκίνησε...
Είναι τυχαίο που η εξαθλίωση αντί να ενώνει,
διχάζει τους ανθρώπους;
Επειδή ακόμα αφήνουμε να κυκλοφορούν ελεύθερες
τούτες οι σαστισμένες γραβάτες.
Το μίσος φέρνει μίσος.
Ακόμα κι αν το αντικείμενο είναι αυτοί,
δεν πρέπει...
Είναι, ναι! Οι μόνοι ηθικοί αυτουργοί,
μα όχι οι μόνοι ένοχοι.
Μόλις ξεκίνησε...
Το πρώτο αίμα χύθηκε...
Βλέπω φωτιές και καπνούς στις ατραπούς μας,
βλέπω λαϊκόφατσες κρυμμένες στην εθνική τους ζελατίνα
να φωνάζουν στα παράθυρα
κι οι καημένοι να εκτονώνουν τον καημό τους
πάνω στα μοναδικά ταξικά αδέρφια τους.
Έθνος κράτος. Έθνος ψέμα.
Ποιο έθνος;
Έθνος ανάδελφο.
Αυτό που μεταναστεύει στο πλανητικό χωνευτήρι;
Ποιο κράτος;
Μόνο κράτος το παγκόσμιο χωριό,
μόνη μου πατρίδα οι άνθρωποί μου.
Τι σχέση έχω εγώ με αυτούς που είναι εδώ;
Μόλις ξεκίνησε
κι ο πρώτος άνθρωπος πέφτει νεκρός
στο πεζοδρόμιο.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=530670

VERBOTENE FRUCHTE

Νιώθω ακόμα τα σημάδια στο κορμί μου,
μελανιασμένος στον καθρέφτη να κοιτάω
όχι με θλίψη,
με του ηλίθιου τη χαρά,
τα ροζ αυλάκια της λαγνείας
που ξυπνάνε πάλι
το ανώμαλο μυαλό.

ΑΝΔΡΑΣ IV

Είναι υπέροχο μοναδικό
να νιώθεις στο στομάχι πεταλούδες
και πάνω απ' τα σύννεφα ψηλά
μαζί τους να πετάς.

Είναι σπουδαίο να μιλάς
κι ένα χαμόγελο που σπάει την κουβέντα
σκίρτημα στην καρδιά,  σαν τα νερά
της λίμνης να ταράζει.

Μα ούτε οι πεταλούδες
ούτε το σκίρτημα δεν είναι αρκετό
αν ο ανήρ στους όρχεις του δεν νιώσει
το γλυκό γαργαλητό.

Ή ΑΠΟΡΙΑ

Βλέπω τον Ιούδα κρεμασμένο
Το Χριστό νεκρό
Και μια Μαρία Μαγδαληνή
να απορεί να κλαίει.
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή;

Μπορώ να ζήσω με το βάρος
Ενός Ιούδα κρεμασμένου
Κι ενός Χριστού νεκρού,
αλλά, όχι, της Μαρίας
την πόρνη απορία.

ΣΤΟΝ SLASH

Μέσα από το άρπισμα μιας κιθάρας με νημάτινες χορδές
κόντρα στα νεοκλασσικά γυρίσματα τηε Les Paul
που ουρλιάζουν το όνομα της γυναίκας με το αθάνατο όνομα,
ο θάνατος θα έρθει καβάλα στο άσπρο του άλογο.

Μια άμαξα θα ακολουθεί...
Οι σκοτεινές ξανθές παλακίδες, δεν θα λείπουν·
ερινύες, 
στον έσχατο χαιρετισμό,
σ' αυτήν την τελική συνουσία του χαμού
και της θλίψης.
Ένα τελευταίο ρωμαϊκό όργιο
με ήχους υγρούς ελασσόνων κλιμάκων,
που γητεύουν τα ετοιμοθάνατα καυλωμένα κορμιά
που θρέφουν τη γη με νερό και αλάτι,
για να αποδώσουν τελευταίο φόρο τιμής,
στις ηδονές που μας κρατούν στη ζωή
και δεν μας αφήνουν να την αφήσουμε.

Καθώς
μακάριος τριγύρω θα κοιτάς,
θα μυρίζεις ό,τι πέρασε απάνω απ' το κορμί,
και θα γεύεσαι ό,τι αμαρτία παρέμεινε στο στόμα,
θα σταθεί μπροστά σου και σαν αδερφός
θα σε αγκαλιάσει...
Ο θάνατος.

http://www.youtube.com/watch?v=1JC0NJdfbsA

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΔΙΑ(Ο)ΛΟΓΟΣ

Πάντα είναι ώρα για παιχνίδι...
Κουρασμένος, νυσταλέος αφήνεις
τις τελευταίες ανάσες βίαια να πατιούνται
από το βάρος του κορμιού σου προς τον κόσμο.
"Αλό"
Μέσα στο όνειρο, φωνή ολόγραμμα,
ψηφιακά σύμβολα να τ' ακούς
και να τους απαντάς.
Θέλω παρέα στον ύπνο μου,
να μοιραστώ τη φυγή μου με κάποιον
στον κόσμο των ονείρων.
"Θες να μου κάνεις παρέα;
Έχω μισό κρεβάτι κενό
και μια αγκαλιά άδεια..."
........................................................
Υ.Γ.
Αν αυτό δεν είναι αθεράπευτος
ρομαντισμός τότε τι είναι;

ΜΩΡΟΣ

Ακόμα ένα καλοκαίρι που θα γίνει χειμώνας
κι αυτός με τη σειρά του πάλι καλοκαίρι θα γενεί.
Όλες οι εποχές να μοιάζουν τόσο ίδιες,
να μην ξεχωρίζεις τι έγινε πότε.
Μόνο οι ιδιαίτερες στιγμές.
Να μετράς το χρόνο από την τελευταία
τέτοια στιγμή για να ξέρεις πως γερνάς.
Παρόλο που το μυαλό σου μοιάζει αμετάβλητο,
πιο ώριμη είναι τώρα η σκέψη σου.
Κι αν δεν έγινε αυτό,
δεν πρόκειται για νεότητα,
αλλά μωρία.
Κι αν πάλι εσύ δεν θες να το πιστέψεις
και αποφάσεις κρίσιμες να πάρεις·
ο χρόνος για σένα
δεν έχει ακόμα φτάσει,
ίσως οι αλλαγή των γραμμών απάνω στον καθρέφτη
σε βάλει στη θέση σου.
Κι αν επιμένεις πάλι την αλήθεια να αρνείσαι
και θεωρείς πως όλα αυτά δεν έχουν σημασία,
γιατί μες στις παρέες νεαρών κοριτσιών ξεχνιέσαι
και σαν δράκουλας ρουφάς απ' την νεότητα τους,
εύκολα εσύ ο γραφικός πάλι θα μείνεις μόνος
όταν αυτές μεθαύριο θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Και θα αντιστέκεσαι ακόμα, εσύ τρελέ·
με ένα σταφιδιασμένο σώμα,
μια μασκώτ για αυτούς που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους
και το δικαίωμα ακόμα
να κάνουν λάθος.

Η ΦΥΛΑΚΗ

Μια ματιά μες στη μικρή μου φυλακή,
εκεί μόνο υπάρχει ακόμα αυτός ο κόσμος...
Με ένα καλό βάψιμο σε λίγο καιρό θα χαθεί κι αυτός
θα φύγω απ' το δωμάτιο
που κάθε μέρα το υπομένω
να κοιτώ το παρελθόν.
Θα γκρεμίσω τα σπίτια του χωριού
πάνω απ' την πόρτα
και θα σβήσω τον ήλιο.
Δεν θα σκοτώνω τίποτα,
γιατί δεν θέλω τίποτα δικό μου
για πάντα.
Θα αφήσω τον περίεργο ανθό
να κρέμεται απ' το ταβάνι
για να φωτίζει τις επόμενες φουρνιές
νέων ανθρώπων,
γιατί εγώ πια νέος δεν είμαι...
Κι όταν ήμουν... Αρχίζω να αμφιβάλλω
για το κατά πόσο αυτές οι
"Υπέροχες, υπέροχες μέρες"
ήταν πραγματικά υπέροχες
και όχι χάσιμο χρόνου.
Θα ήθελα να μπορούσα
να επιστρέψω ότι πήρε από τη θάλασσα
στη θάλασσα.
Δεν θα τα καταφέρω...
Αντίο μικρή μου φυλακή.

https://www.youtube.com/watch?v=NDpG0Tn5CQ0

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Είμαστε δέκα,
που κρατάμε καλά στο χέρι
εκλεγμένους· εκατό,
που ελέγχουν από χίλιους,
που ελέγχουν από εκατό,
που ελέγχουν από εβδομήντα,
που το μόνο που ελέγχουν ο καθένας είναι
ένα παιδί. 
Και κάπως έτσι έχουμε τον παγκόσμιο έλεγχο.











10Χ100Χ1000Χ100Χ70Χ1=7δις

ΤΟ ΜΥΑΛΟ

Γεννιόμαστε...
Δύο μυαλά σε ένα.
Και όλα καθώς μεγαλώνουμε
λειτουργούν να σκοτώσουν
το ένα από τα δύο.
Το αρίστερο συνεχώς να μεγαλώνει
Αυτό να απειλεί πάντα το δεξί
με λογική να του καλλιεργεί το φόβο.
Να το πατήσει εντελώς.
Για να μην νιώθουμε συμπαντική
ενιαία οντότητα,
αλλά ξεχωριστές μονάδες,
περσόνες,
με κατοχυρωμένα
ατομικά, πάντα,
δικαιώματα.
Η αδελφότητα,
η ισότητα μπορεί να επιτευχθεί...
........................................................
Καρκίνος στον παγόσμιο
αριστερό λοβό της ανθρωπότητας.

Υ.Γ.
Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και όχι.

ΤΣΑΤ (Λ.Α.)

Νιώθω τις ατάκες μου ψιχάλες
που αργά μα σταθερά χαρίζουν
την πρώτη υγρασία στο χώμα.
Και δίνεις θέμα στις σκέψεις μου,
σιγά σιγά να μαζευτούνε οι σταγόνες
να φτιάξουνε ρυάκι.
Καθώς μιλάμε και χτίζουμε
τη "σχέση" μας,
βλέπω το ρέμα να μεγαλώνει,
να βαθαίνει,
να πλατιάζει,
έτσι πιο σταθερή να γίνεται η ροή του
κι η μορφή του.
Και οδηγούμαστε στη ΣΧΕΣΗ,
από μια ατάκα που έγινε ρυάκι
που έγινε δίαυλος επικοινωνίας,
προτάσεις
που άνοιξαν αυλάκια πάνω
σε σκληρούς βράχους.
Που σπάσανε ολόκληρα φράγματα
για να ολοκληρωθεί
αυτό το ταξίδι της σχέσης
στην αγκαλιά
της θάλασσας.

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΑΝΔΡΩΝ

Ο στίχος στον τοίχο μου λιώνει και στάζει,
βαριεστημένα να μιλώ τα ίδια λόγια
στις ίδιες συζητήσεις.
Γιατί καταδικασμένος καθώς είμαι,
πάντα,
να πρέπει να επικοινωνώ για να πω αυτά
που έχω ήδη πει
και έχω για να πω.
Μα τελικά όλοι στα ίδια γυρνάμε
κι όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις,
ακόμα και το σωστό να πράττουμε.
Αλλά όχι πρέπει να επιδειχτούμε
και να δείξουμε το χρώμα των φτερών μας,
αντί απλώς να πούμε την αλήθεια
πως δεν επιθυμούμε, παίζοντας απλώς
αυτό το υπέροχο του φλερτ παιχνίδι,
παρά να πηδηχτούμε.
Και θα μιλήσουμε για σχέσεις, για τα φύλα,
για τον κόσμο, τη μοναξιά·
"και καλά" να κατανοηθούμε.
Και τελειώνει η μάταιη κουβέντα
να λέμε με τους φίλους μας εν τέλει
"τι καλά"
που καταλήξαμε πάλι να μιλάμε για σεξ
και γκόμενες.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Δεν γράφουμε ποιήματα,
τραγουδάμε προτάσεις.
Ντύνουμε τις λέξεις με μουσικές
που δεν ακούν σε νότες.
Δίνουμε στα λόγια μας πόθο να καίει
τα αυτιά που τα ακούνε,
γινόμαστε πυρκαγιά
κι οι φλόγες κρατάν τις ψυχές μας ζεστές.
Δεν θα πεθάνουμε ξενέρωτοι.
Δεν θα χαθούμε σαν πόρνες βιασμένες
και δαρμένες.
Θα φωνάζουμε.
Θα κράζουμε και μετά θα γελάμε.
Θα είμαστε ζωντανοί
με τα στραβα και τα ίσια μας.
Ναι ρε γαμώ την τρέλα μου.
Θα ερωτευόμαστε με τα πουλιά
κάτω από τις ακτίνες του ήλιου,
όταν αυτός ανηλεώς μας ιδρώνει
και μας μουλιάζει σε αυτά τα ατέλειωτα καλοκαίρια.
Δεν θα πεθάνουμε ανέραστοι,
αλλά φλογεροί, για την πλάκα μας, ερωτίλοι.
Κι αν μας τη βαράει θα μελαγχολούμε
κάτω από την πανσέληνο δίπλα στο κύμα.
Επειδή ξερνάει αυτός ο τόπος,
ανθρώπους σαν κι εμάς.
.....................................................
Υ.Γ.
Αϊ σιχτίρ
γιατί έχουμε και λίγο από αυτό!

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ

Δεν θα ξεκινήσω με καμία λέξη κλασσική,
ακόμα κι αν ήδη κάτι τέτοιο φαντάζει τετριμμένο.
Από την τριβή τους οι λέξεις, με προτάσεις "περίπου",
έχουν αρχίσει να φθείρονται
και η φθορά περνάει στη διαφθορά.
Τι κρίμα που χάσαν το νόημα οι λέξεις,
τι κρίμα που έχασε το νόημα η ζωή...
Μια ζωή που όλοι πάσχιζαν και πασχίζουν
να βρουν, να δώσουν ένα νόημα.
Όταν το νόημα είναι οτί απλώς υπάρχεις...
"Πολύ νόημα να 'ούμε"...

Ίσως αν ξανά βρούν το νόημα οι λέξεις...
Αν οι λέξεις αποκτήσουνε αλήθεια,
ίσως νόημα κι αλήθεια να αποκτήσει κι η ζωή.
Μια αλήθεια όμως είναι δεδομένη
και η μόνη που οι λέξεις
δεν δύνανται να διαφθείρουν,'
όσο κι αν αυτές διαφθαρούν.

Ο θάνατος φίλοι μου...
Ο θάνατος

http://www.youtube.com/watch?v=-CyE_NBh3JQ

ΤΟ ΧΑΣΜΑ

Υπάρχει ένα χάσμα, πέρα από αυτό των γενεών.
Υπάρχει αυτό των δύο φύλων.
Ή φυλών;
Αυτό το έλλειμμα επικοινωνίας που πάντα
προκύπτει στης γυναίκας το μυαλό,
όταν από έρωτα το στήθος ξεφουσκώσει.
Κι ο άντρας πια δεν την καταλαβαίνει.
Κι ο άντρας πια δεν έχει χρόνο
στα ανούσια της να σταθεί
και να προσποιηθεί,
όπως αυτή τον οργασμό,
πως πράγματα σημαντικά είν' αυτά
που στο μυαλό της προκαλούνε τόσο πόνο.

Μα υπάρχουνε οι άντρες που μπορούν
και τις ακούν.
Είναι αυτοί οι ερωτευμένοι,
τυφλοί από την καύλα τους,
η φύση αφού καλεί
για να τρυπώσουν,
τα πάντα θα αφουγκραστούν
θα συμπάσχουν και θα νιώσουν.

Και σαν γενεί το φονικό και πνίξουν το κουνέλι
πάλι πως καταλήγουνε να μην καταλαβαίνουν.
Βέβαια υπάρχει κι η εξαίρεση και παραμένει μία.
Τα φύλα μπορούν και δύνανται να επικοινωνούνε
σαν η γυναίκα αποδεχτεί
πως όλα, μόνο μαζί θα τα μπορούν
μα συνεννόηση ποτέ δεν πρόκειται να βρούνε.

SMALL AND GREAT

Small and fragile
a seed I was blowed by the wind
until I found some ground to grow
became a tree

I was a stardust that turned to stone
rivers flow me to the unknown
knowing that some day a mountain
I'll become

ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΙΑ

Γευόμουν άραγε το κρασί;
Από πάγκο σε πάγκο,
από φιάλη σε φιάλη
να δοκιμάσω της πατρίδας μου
ό,τι καλύτερο υπάρχει.
Ζυμωμένο με στοργή από τον κάθε
παραγωγό, πατέρα,
το ίδιο το παιδί του να καταναλώνεται
από εμένα.
Οι μυρωδιές, τα αρώματα, οι υφές...
Στη γλώσσα, στον ουρανίσκο
στα χείλη να νιώθω τους χυμούς...
Και είναι τόσο πολλά...
"Κάτι χαλαρό";
Ίσως ένα λευκό για αρχή
και για το τέλος κόκκινο
με έντονες τανίνες.
"Ίσως κάτι πιο άγριο, ατίθασο";
Ζαλάδα...
Σε χαλάνε.
Τόση δουλειά τόση στοργή,
πώς να μην τα πίνεις
όλα,
αλλά πώς να τα καταφέρεις
όλα,
κάποια στιγμή θα υποκύψεις.
Είναι τόσο πολλά!
Ξεκινάς δυστυχώς,
κάποια πρέπει να αρχίσεις να τα φτύνεις,
να καταπιείς τα πλέον άξια του γούστου σου...
Ο λόγος περί οινοποσίας....
......................................................................
Ο λόγος περί συνουσίας....

Η ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Να στέκεσαι με χείλη σφραγισμένα,
να αφήνεις σκέψεις να σου μολύνουν το μυαλό
μέχρι στη γλώσσα σου να φτάσει η σαπίλλα
για να την ξεστομίσεις.
Με την έπαρση πως όλα εσύ καλώς
τα βόλεψες.
Όλα ορθώς τα έπραξες.
Έτσι να ξεκινάς την κάθε μέρα σου
και να μην χαίρεσαι τον ήλιο που ανέτειλε
που ακόμα με φωτίζει υγιή στα λογικά μου,
που μου έδωσε χαμόγελο να 'ρθω να σε βαρύνω.
Μια ακόμα μέρα να καλύψω την ανάγκη μου.
Και μην μου λες πως βάρος σου δεν είμαι.
Και μην μου λες πως όλα αυτά τα κάνεις από αγάπη.
Αγάπη δεν είναι να εκμεταλλεύεσαι
τη θέση σου, να ταπεινώνεις μια ολόκληρη γενιά
που σε ταΐζει σύνταξη να με ταΐζεις πίσω. 
Κι αν από αγάπη το 'κανες να πεις τα λόγια που πες,
μάθε πως η ανασφάλειά τις τύψεις σου δεν σώζει,
γιατί κάποια στιγμή θα φύγω κι εγώ, να μην με ταπεινώνεις,
όπως εκείνος
και τότε θα χαρώ πολύ;
Που μόνη πια
τα χαζά, ανούσιά σου δεν θα 'χεις κάπου να εκτονώνεις.

ΕΡΤ

Μάλλον καποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν
και δεν καταλαβαίνουν,
όπως ο υπολογιστής μου δεν διαβάζει τα αρχεία mp4
επειδή δεν διαθέτει το κατάλληλο software.
Δεν φταίει το hardware φίλοι μου
αλλά το ανύπαρκτο software.
Έχουν μπερδέψει κάποιοι τη δημοκρατία
με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων
τη διαφθορά, την χρεοκοπία και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Σε μια δημοκρατία πρέπει να έχεις
ένα κρατικό φορέα ενημέρωσης.
Τελεία και παύλα.
Δεν έχει σημασία αν έχει ακροαματικότητα
ο φορέας ή όχι.
Είναι ένα όπλο της δημοκρατίας που πρέπει να υπάρχει
ανα πάσα στιγμή.
Δεν έχει σημασία αν είναι σάπιο.
Σάπια είναι και η δημοκρατία μας, αλλά παρόλα αυτά
συνεχίζουμε να μιλάμε για ελληνική δημοκρατία
με την ελπίδα ότι θα την κάνουμε καλύτερη,
όπως ελπίζουμε να βελτιώσουμε και όχι να καταργήσουμε
και τους λοιπούς φορείς αυτής.
Να σας θυμήσω πως στο παρελθόν
καταργήσαμε πολλές φορές τη δημοκρατία
για να την βελτιώσουμε.
Δεν θυμάμαι κανέναν να μιλάει για εκείνες τις εποχές
με τα καλύτερα λόγια.
Θεωρώ επομένως πως όλοι όσοι συμφωνούν
με το κλείσιμο της ΕΡΤ ή δεν έχουν software στο κεφάλι τους
ή ότι απλώς είναι συνειδητά επικίνδυνοι.
Όσοι ανήκετε στην πρώτη κατηγορία κάντε τάχιστα
αναβάθμιση στο σύστημά σας
διαβάζοντας κανένα βιβλίο παραπάνω,
όσοι ανήκετε στην άλλη κατηγορία
θα με βρείτε μάλλον μπροστά σας,
ελπίζω μόνο
να μην είμαι μόνος μου.

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ 2002-2013

Τι ωραία, τι καλά;
Πράγματα γελοία!
Δες... Γεμίζουν τα βιβλία!
Κι αυτή η μαλακία έτσι γεμίζει.
Με πράγματα που μετά από χρόνια θα κοιτάς
και θα γελάς
όπως χθες...
Που τα κορόιδευες...

Αν κάποιος που μ' αγαπάει πραγματικά
γίνει η αιτία να αλλάξω προς το χειρότερο
θα είναι γι' αυτόν μια τιμωρία.
Το θέμα είναι,
τί είναι πιο σημαντικό;
Να τιμωρήσω τον άλλο
ή να σώσω τον εαυτό μου;
............................................
Προφανώς και να σώσω το τομάρι μου.
Αν δεν αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου
κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για μένα.
Για σένα
για εκείνον
για εμάς
για εσάς
για εκείνους.

https://www.youtube.com/watch?v=3rs0tZ6kkEY

ΝΑΥΤΙΑ

Κάποτε μου φαινόνταν μαλακία
να υπολογίσω στατικά μια πολυκατοικία,
αφού ήξερα ποιος με περίμενε στο σπίτι.

Κάποτε δεν σκεφτόμουνα το μέλλον
τι προοπτικές, τι καριέρα, τι μισθός
αφού μ' έκανες να βλέπω τη ζωή μου αλλιώς.

Τώρα σαν τα νησιά πια δεν μυρίζει
μια αηδία· μόνο τ' αντερα μου στρίβει
θέλω ακατάπαυστα να κάνω εμετό.

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Βράδυ παρέα με ιτιές,
να δημιουργούν μαύρες σκιές στη λίμνη,
μα το φεγγάρι καθαρίζει τη μορφή σου
πάνω της.
Φιλάς τις προστατευτικές ιτιές
μα η λίμνη ζαρώνει και αρνείται το φιλί.
"Επειδή τώρα νιώθεις μόνος".
Γιατί δεν ήμουν μόνος και πιο πριν,
πάλι καθήμενος δίπλα στη λίμνη.
Απλώς η πλάση ωρίμασε
κι εγώ ίσως μαζί της.

"Θέλω να φύγω".
Μα γιατί, τώρα που ΄μαι κοντά;
Τώρα που με την άνοιξη θα ανθίσουνε
τα Ρόδα;
Μήπως θα σταματήσει ο χρόνος,
θα παγώσουν οι εποχές
κι εμείς αγάλματα
τις εξελίξεις να κοιτάμε;
Πώς να πιστέψω ότι γι' αυτό
θέλεις να με αφήσεις;
Αυτό δεν είναι λογιικό.
Σίγουρα μια "παληο" ιτιά
σκιάζει την καρδιά σου.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΙΙ

Κάποτε περιπλανιόμουν στις αλάνες
και μαζί με εσάς κάναμε όνειρα·
για το πώς θα κατακτήσουμε τον κόσμο,
για το πώς θα ανυψωθούμε.

Βάλαμε λέξεις στη μουσική,
εκτεθήκαμε...
Το χαρτζιλίκι μας επενδυση στο όνειρο
και βρήκαμε φίλοι μου τη στάχτη .

Μα συνεχίσαμε.
Αλλάξαμε συνθέσεις,
αλλάξαμε ομάδες.
Ξεχωριστά, αλλά πάντα μαζί
στο όνειρο
να φύγουν οι παλιοί
και να ανυψωθούμε.

Περιπλανιέμαι πλέον στο δίκτυο
και σας βλέπω παντού.
Στα περιοδικά, στο youtube,
σε αναζητήσεις στο google.
Οι ίδιοι άγνωστοι,
δικοί μου γνωστοί.
O καθένας από άλλη σκοπιά,
από άλλη θέση.

Ξεχωριστά, αλλά πάντα μαζί
δεν το ξέρουμε μα στηριζόμαστε.
Μια γενιά, μια σκηνή...
Ανυψωνόμαστε φίλοι μου,
αργά αλλά σταθερά
ανυψωνόμαστε.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Νεογνός σε ένα φύλλο υγρό...
Να κοιμάμαι γυμνός·
η φύση αγκαλιά της να μ' έχει...
Μια αίσθηση ασφάλειας παρέχει.
Να γελάω μακάριος να παίζω,
μέχρι να 'ρθει στιγμή,
που έρχεται αυτή
η λεπίδα...
Με χαράζει
και με σημαδεύει.

Νέος σε ένα λιβάδι να τρέχω...
Και να βρίσκω άλλους νέους
που τρέχουν κι αυτοί
γελαστοί
γιατί ελπίζουν πως έχουν.
Μια ελπίδα κρυφή
σαν πατάτα καυτή
που ακόμα στα χέρια κρατούν...
Και αντέχουν.

Γέρος πλάι στο θρόνο να στέκω...
Σ' ένα θάλαμο μ' άπειρα βρέφη.
Στο λαιμό μια γραμμή
μου θυμίζει πως τώρα
είναι η ώρα να πάρω εγώ θέση.  
Και κρατώ τη λεπίδα
που ένιωσα τότε
έναν κύκλο καινούριο θα ορίσει,
θα προσθέσει.
 

ΜΙΔΑΣ

Έχω πλουτό, αλήθεια, έχω αρκετό.
Να πεθάνω δεν θέλω μια νυχτιά νυστικός  
δεν θέλω ότι αγγίζω να γίνει χρυσός.

http://www.lifo.gr/guests/viral/34894