ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Τα πόδια μου βυθίζονται στα χαλίκια της παραλίας
και το κεφάλι της μέδουσας κοιτάζει τη σβησμένη λάμπα.
Πώς μπέρδεψα τα όνειρα με τις οφθαλμαπάτες;
Το κεφάλι γύρισε από την άλλη μεριά.
Λεωφορεία ψάρια, σειρές παρελάσεις μες στα μάτια,
μίλαει όμορφα, σιμώνει ένα καπέλο,
που χάθηκε κι αυτό
ή μήπως όχι;
Άδειασα· μου λέει
ψάχνω ένα κεφάλι
στων αυτιών την όχθη.
Να στηρίξω τη μίζερη μου φύση, να νιώθω χρηστικός
κι αν όμως όχι; Τι;
Μπέρδεψα τη ζωή μου με το διαβατήριο,
εκείνο που θα με έδιωχνε από αυτή τη χώρα.
Ποια χώρα; Βλέπεις κάτι εσύ;
Δύσκολο...
Δύσκολο είναι μόνο το χέσιμο μετά από εφτά μέρες αποχής.
Αν το είχα νιώσει ποτέ...
Δεν έχω νιώσει μάλλον τίποτα...
Ακόμα...

(ΦΟΝΤΑΡΑΣ ΠΡΟΥΣΑΛΗΣ)

31/01/2013

Ζω γιατί απλώς μια μέρα ήρθα στη ζωή.
Δεν έχω κάποιο πεπρωμένο.
Αν γνώριζα όλες τις μεταβλητές
δεν θα ανέφερα τη λέξη τύχη.
Όμως έτσι είναι.
Είναι τυχαίο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι μετά.
Δεν με νοιάζει.
Κανένας δεν θα έπρεπε να νοιάζεται.
Το καλό...
Το κακό...
Υπόθεση προσωπική.
Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο.
Δεν είμαι καν σίγουρος
για τα πράγματα που έγιναν χθες.
Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος
είναι ότι είμαι εδώ, έτοιμος να ανθίσω
ξανά
ξανά
ξανά
μέχρι τον επόμενο χειμώνα.
Και να αγαπήσω
ξανά
ξανά
ξανά
Και να μισήσω.
Δεν ξέρω πολλά
Αλλά ξέρω ότι...
Α _ _ _ _ Ω

http://www.youtube.com/watch?v=CCfW2OwVwzs

ΠΤΩΣΗ ΙΙΙ

Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να μην πέσεις,
ειδικά όταν είσαι ψηλά.
Να διαψεύσεις τα πιστεύω σου,
όταν οι σκοτεινότερες σκέψεις πλευρίζουν το νου.
Όταν το τέλος μοιάζει να πλησιάζει
και οι στερνότερη αχτίδα ελπίδας χάνεται στο έρεβος
μαζί με τον τελευταίο φίλο
που σε εγκατέλειψε.
Συνέχισε...
Σκαρφάλωσε το βουνό της μελαγχολίας
και της θλίψης.
Δεν θα είναι ο θεός μαζί σου τούτη τη φορά,
είναι απασχολημένος με εκείνους που πιστεύουν.
Ίσως να είναι στο πλευρό σου τη στιγμή
που από ψηλά κοιτώντας θα βρίσκεσαι στην κορυφή.
Κοιτώντας τη ζωή που έκανες και τις πράξεις σου,
νιώθοντας σοφότερος επειδή σκαρφάλωσες ένα βουνό
φτιαγμένο από θλίψη και μελαγχολία.
Μην αφεθείς να πέσεις!
Πίστεψε μόνο σε εσένα και κρατήσου!
Γιατί όσο σκληρός κι αν είναι ο κόσμος,
έχει δείξει ότι η αγάπη
ξημερώνει ένα καλύτερο μέλλον
και φωτίζει τις σκιές που καλύπτουν
το παρελθόν μας.
......................................................................................
Ατέρμονο κενό...
Δεν φοβάμαι να πέσω!
Και ξανά θα ανέβω το βουνό...
Και θα ξανά θα πέσω!
https://www.youtube.com/watch?v=YvfcxMhbOz4

ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ

Νομίζεις ότι με ξέρεις.
Λοιπόν δεν ξέρεις τίποτα.
Δεν έμαθες τίποτα για μένα.
Δεν ξέρεις τα όρια μου.
Δεν ξέρεις τις υστερίες μου
και το μίσος μου,
το χειρότερό μου εαυτό
και πάνω απ' όλα
δεν γεύτηκες ποτέ την οργή μου.
Δεν σκέφτηκες ποτέ ότι η ανοχή
έχει κάποια όρια.
Ότι η πίστη, στις πράξεις σου
και στα λόγια σου,
η εμπιστοσύνη,
είναι...
Δεν θα σου πω!
Μάντεψε...
Κι εγώ σου λέω την αλήθεια.
Θέλω να με φοβάσαι.
Θέλω να ζεις με τον τρόμο
των μελλοντικών μου πράξεων
και συναισθημάτων.
Σιχαμερέ πολιτικάντη.
.....................................
http://www.youtube.com/watch?v=G3kvZGWNgos





Επανάσταση παρακαλώ τώρα
πολιτιστική
άλλα όχι ΜΑΟϊκή.

ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΙΙ

Τρέχεις.. Γρήγορα,
Δονήσεις...
Τώρα...!!!!
ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙ.
Συνεχίζεις...
Ένα ουρλιαχτό.
Πέφτεις
ΠΕφτεις
ΠΕΕΕΕΕΕΦΤΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΣ.
Νέα επίπεδα.
Το σημαντικό είσαι ακόμα εδώ.
Μην κοιτάς πάνω.
Κοιτάς;
Κλέφτη!
Σε διακτινίζω τώρα.
Πως νιώθεις 100.000 πόδια
πάνω από τον πυρήνα.
Ποιον πυρήνα;
Αχαχαχαχαχχαχχα
Τον πυρήνα ενός ατόμου
στοιχειωδών αισθημάτων ρεαλισμού

http://www.youtube.com/watch?v=Bf-c-CFlj-0

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Φλούδες, τρίμματα δέρμα στο σακάκι,
κρέμεται με μια κλωστή απ' το ταβάνι.

Υγρές σκέψεις, κηλίδες στο πάτωμα,
μάτια ερωτηματικό, μια τρύπα στον τοίχο.

Διονυσιακή τελετή, οργίου οινολουσία,
με τα χέρια εκτός για μια χείρα βοηθείας.

Λιώνουν κεριά, γραμμές ατέλειωτες,
σειρές νεκροί, σειρές πιστοί να κλαίνε.

Που πάει, αβέβαιη μοίρα, αβέβαιη ζωή,
σαν μήνυμα με αβέβαιο στόχο και σκοπό,
χάθηκε στο μηδέν και στο ένα.


http://www.youtube.com/watch?v=C2ANU9PCGsA

ΔΙΑΘΗΚΗ

Τι έχω; Έχω μια άδεια τσέπη,
μια τσάντα με όνειρα κι ένα τεράστιο χρέος.
Και θέλω να είμαι χρήσιμος,
αλλά να κάνω αυτό που θέλω.
Θέλω να είμαι άνθρωπος.
Δεν θέλω να είμαι ρομπότ.
Δεν έχω απαιτήσεις.
Δεν θέλω τα παραπάνω,
απλώς όχι παρακαλώ τα παρακάτω.
Είμαι 17, είμαι 22, 28, 40... Μη!
Δεν θέλω να ζω γι' αυτά.
Μόνο για τη ρίγη ενός αγγίγματος,
το φτεροκόπημα της καρδιάς,
την πτώση στο στομάχι,
την ανθρωπιά άλλων μονάδων σαν κι εμέ.
Δεν έχω τίποτα. Μόνο μιατρύπια τσέπη,
μια τσάντα με όνειρα και μια διαθήκη,
ό,τι δεν κάνω εγώ μακάρι να μπορούν
να το κάνουν οι επόμενοι.

https://www.youtube.com/watch?v=W773ZPJhcVw

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Κάπου υπάρχει κι αυτή,
περιμένει μονάχη.
Ευτυχία τη λένε;
Τι να πω... Δεν θυμάμαι.
Με ξυπνάν οι ενδορφίνες
και οι εγκεφαλίνες,
γράφoντας για τον "Μίνω",
κάνοντας τραμπολίνο.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=soO0CMnU9Bo

ΥΠΟΜΟΝΗ

Ίσως και να είμαι αυτός... Ο ένας, ο μοναδικός.
Ίσως να είμαι... Να ήμουν κι εγώ ένας μικρός θεός.
Αν Θεός είναι αγάπη
τότε σίγουρα.

Και όταν φεύγει ο θεός κι όλα πάνε στον πάτο,
τότε όλοι προσμένουμε τη φλεγόμενη βάτο,
ένα σημάδι... Aπάτη,
άχυρα, πίτουρα...

Ας περιμένουμε υπομονετικά
κι ας μετανοήσουμε μετά...

ΔΥΟ ΣΑΝ ΕΝΑ

Δύο δωμάτια...
Ένα δωμάτιο.
Δυό μοναξιές...
Μία μοναξιά.
Δύο κορμιά...
Ένα κορμί.
Δύο ιστορίες...
Μία ιστορία.
Δύο καρδιές...
Μία καρδιά.
Αν αυτό δεν είναι αγάπη,
τότε τι στο διάολο είναι;

http://www.youtube.com/watch?v=Xwo4X5aCh3Q

ΦΛΩΡΟΑΣΤΟΣ

Το μέλλον μου ακόμα βλέπω,
από ένα παράθυρο βορινό
με θέα όλη τη θάλασσα.
Και από τις παγωμένες νότιες βουνοκορφές
να κουτρουβαλάει ο κρύος αέρας,
για να σμίξει βίαια με τη μπουκαδούρα.
Ένα σπίτι ζεστό, όμορφα τακτοποιημένο,
πρόθυμο και κιμπάρικο.
Να συζητάμε για τα απλά, τα καθημερινά,
ενώ θα καθαρίζω φρούτα.
Αρώματα πορτοκαλιού στο καθιστικό
και δενδρολίβανο στην κουζίνα.
Τα παιδιά να τρέχουν έξω στον κήπο.
Κάτασπρα παιδικά χαμόγελα,
κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο
που σιγοκαίει το δέρμα τους.
Ποιος; Εγώ...
Ένας φλωροαστός

http://www.youtube.com/watch?v=NM1a7vojSCQ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αγαπώ τις δύο θάλασσες.
Πολλές φορές κολύμπησε το είδωλο μου σε αυτές.
Πολλές φορές φωτίστηκε η ζωή μου.
Υπήρχαν κι άλλες, όμως που φοβήθηκα
σαν ζάρωσαν τα φρύδια και ξεχύλησαν,
πλημμύρισαν τα μήλα με νερό κι αλάτι.
Κι αγάπησα τη γούβα·
εκεί συγκεντρώθηκαν όλα τα δάκρυα
δρόσισε το κορμί.
Δρόσισε ο κόσμος όλος!
Και ρίγησαν οι κορυφές των λόφων,
γινήκαν γαλαξίες,
με κερασένιους ήλιους στο κέντρο
όλα να περιστρέφονται γύρω τους.
Όμορφος κόσμος!
Πήρα τον κατήφορο και βρήκα ενα πηγάδι
νερό δεν είχε για να πιώ,
με οδηγούσε μέσα
στης ζωής το πρώτο πρώτο κλάμα.
Με έδειωξε πιο χαμηλά,
σε μαλακά αρώματα,
απαλές επιδερμίδες,
γεύσεις φρούτων
και  νερά παντού ολόδροσα να τρέχουν.
Τι στοργική η ζεστασιά!!!
Αναδυόταν από τον πυρήνα.
Τότε ήξερα αυτός ήταν ο προορισμός μου
εκεί έπρεπε να μείνω· να μπω μέσα
για να είμαι ασφαλής για πάντα όπως τότε,
πριν πολλά πολλά χρόνια.

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=251&cat=4

ΛΥΣΗ

Είναι λογικό,
όταν παιρνεις την απόφαση
κάτι να αφήσεις πίσω,
επικεντρώνεσαι στα άσχημα.
Το ίδιο έγινε και τότε.
Το ιδιο και τώρα.
Πάντα έτσι ήταν,
πάντα έτσι θα 'ναι.
Δυστυχώς μου είναι δύσκολο
να πράξω αναλόγως.
Γιατί ακόμα πιστεύω
στην εντιμότητα των σχέσεων.
Στη σχέση αυτή.
Αυτήν τη δύσκολη εξίσωση,
που σίγουρα έχει λύση,
αλλά δεν την έχω βρει ακόμη.

http://www.youtube.com/watch?v=UOvk_4i_8hM

ΠΛΑΓΙΩΣ

Είναι οι μέρες μικρές 
και οι κουβέντες νεκρές,
με σκέψεις πρόχειρες 
που δεν καταλαβαίνω.
Δεν μου μιλάω.
Σου μιλάω. 
Που εντρύφησες 
στα άσχημα.
Στις πράξεις, στα λόγια
που πλήγωσαν
κι ακόμα πληγώνουν.
Μέσα στον ελάχιστο χρόνο,
γκρεμίστηκαν όλα. 
Λυπάμαι πολύ.
Πράξεις με γνωστό αποτέλεσμα
σε κρίση πανικού.
Να πω δεν είμαι εγώ;
Αφού όλα είμαστε εμείς.
Τα σωστά και τα λάθη.
Τα θλιβερά και τα ευχάριστα.
Γι' αυτό είναι καλύτερα έτσι.
Συγγνώμη...
Καλύτερα 
να μιλάω πλαγίως.

http://www.youtube.com/watch?v=vIw0ewEsNHs

ΑΤΙΤΛΟ

Σκληρούς.
Μας μαλακώνει.
Μας κάνει ήρωες,
ψεύτες και προδότες.
Αγνούς,
χυδαίους.
Ανήμπορους,
ανόητους.
Σπαστικούς,
συμπαθητικούς.
Τα πάντα κάνει ο έρωτας.

ΞΥΠΝΑΣ

Ξυπνάς

 Απ’ το λήθαργο και ξέρεις τι ζητάς

Ήλιος μες στα μάτια ειν’ αρκετά νωρίς

Ξεκινάει μια γιορτή

Κοιτάς

Στον καθρέφτη άλλον άντρα συναντάς

Σήμερα η μέρα είναι πιο φωτεινή

Απ’ τις άλλες ξεχωριστή

Πάθος μέσα μου που φουντώνει

Στους πόλους λιώνει το χιόνι

Η αγάπη μου ξεχειλίζει

είναι λουλούδι που ανθίζει

Γλεντάς

Γύρω απ’ το πτώμα μιας αγάπης παλιάς

Η φωτιά που καίει είναι λύτρωση

Στης καρδιάς τη βαθιά πληγή

Μεθάς

Ότι θες να κάνεις κάντο μη ρωτάς

Πόθος για ζωή είναι αρκετά νωρίς

Μες στη ζάλη σου ευτυχής

Πάθος μέσα μου που φουντώνει

Στους πόλους λιώνει το χιόνι

Η αγάπη μου ξεχειλίζει

είναι λουλούδι που ανθίζει

Χαρωπά χτυπούν οι καμπάνες

Τραγουδούν για μένα οι φίλοι

Είναι η ζωή μου ταξίδι

Από τη γη στη σελήνη

Στα σοκάκια ελεύθερος τρέχω

Κοπέλες γύρω κοιτάνε

Πρώτη μου φορά τις προσέχω

Μια μαργαρίτα μαδάνε

Μάνες τα κορίτσια αφήστε

Από την ασφαλή αγκαλιά σας

Αναγεννημένος προσμένω

Τον αγνό παρθένο έρωτά σας

ΠΑΝΙΚΟΣ

Ιδρώνεις, ξυπνάς.
Το μόνο που νιώθεις είναι το στομάχι σου.
Και εύχεσαι μακάρι...
Ας σταματούσες να μιλάς.
Ας σταματούσες να πράττεις
και ας υπέμενες απλώς τις αποφάσεις.
Ας έκοβες πιο πριν κάθε επικοινωνία.
Με όλους και όλα.
Ας άφηνες τα πράγματα να ρέουν.
Ο πανικός είναι σύμβουλος κακός.
Ο πόνος ακόμα χειρότερος.
Σε κάνει μικρό, σε κάνει ανύμπορο θεριό
ό,τι κι αν ποθείς, εκεί το χάνεις.
Μέσα στην ηρεμία σου τα βλέπεις καθαρά,
ίσως και αυτό που γράφεις...
ΛΑΘΟΣ 
Δεν είσαι εσύ. Πόσο μπορεί να σ' έχει αλλάξει.
Μα πάλι μπούρδες θες να πεις, το έχεις καταλάβει
μα είναι πια αργά. Γυρισμός πια δεν υπάρχει.
Κι όσο προσπαθείς να φτιάξεις αλυσίδες,
τόσο ερεθίζεις την επαναστατικότητα.
Είσαι καλός; Είσαι κακός;
Οι κακοί στη φυλακή.
Κι ο πανικός σύμβουλος κακός
μακάρι να παρέμενε έξω απ' τη ζωή.

ΚΑΡΛ

Σε ένα σύμπαν ατέρμονο
που μας καλεί να το κατακτήσουμε.
Ο Καρλ μας έδειξε το δρόμο.
Όχι δεν μιλάω για αυτόν που όλοι ξέρετε.
Αυτός ο άνθρωπος μας τοποθέτησε στο σωστό πόστο.
Πέταξε απ' έξω όλους τους εθισμούς μας,
όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα
που θεωρητικολογούν απάνω στο αμερικάνικο όνειρο.
Τι σημασία έχει πόσο κωλόχαρτο καταναλώνω.
Τι σημασία έχει...
Κι όμως λειτουργεί σαν το πεχάμετρο
στον κόσμο της οικονομίας.
Ο Καρλ μας έδειξε το δρόμο.
Της Πρώτης επαφής με την πραγματικότητα.
Της επανασύνδεσής μας με τον Κόσμο.
Ο Καρλ Σάγκαν μας έδειξε τον δρόμο για το όνειρο,
στο δρόμο προς τα αστέρια.