ΚΡΙ-ΚΡΙ

Δύει ο ήλιος...
Όχι άμεσα, σε κανένα 45λεπτο.
Είναι Σεπτέμβρης, βλάστηση ξηρή
και ιδρώτας να ρέει στο σβέρκο
μήπως και δροσίσει την καμμένη πλάτη.
Σύννεφα σκόνης υψώνονται,
κολλάνε στο κορμί.
Διψασμένος, περνώντας πάνω
απ' των γυμνιστών τις ακρογιαλιές,
ενώ χαλίκια μπίγονται ανάμεσα
στων ποδιών τα δάχτυλα.
Φυσάει το λυβικό πέλαγος,
προβάλλοντας κοπάδια πρόβατα
στων κυμάτων τη ράχη.
Ας σταθώ τώρα να κοιτάξω που συμβαίνει
κι ας με πάρει ο θάνατος μετά·
ναι, ας με πάρει!
Μπροστά μου χάνεται το κρι-κρι,
ο μόνος σύντροφος που αγάπησα
σε τούτο το ταξίδι.

http://www.youtube.com/watch?v=VC3qO2V1AXY