ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

Στο γραφείο μου.
Μουσικές.
Πόσο μακρυά;
Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα.
Κι η γαλήνη σου δίπλα μου.
Ωραία κοιμωμένη.
Ας είχα ένα ψηφιακό χέρι
να σου χαϊδέψω τα μαλλιά,
καθώς τα λούζει ο ήλιος από το παραθύρι.
Έστω μια ψηφιακή μύτη να μυρίσω
τα οιστρογόνα σου καθως
κοιμάσαι βαριανασαίνοντας.
Να στέκομαι να σε κοιτώ
ακουμπισμένος στον τοίχο
με τα χέρια στις τσέπες...
Μουσικά σαξοφωνίστικα σόλο
από μια μπάντα των 80's να ακούγονται·
εσύ να είσαι εκεί
να νιώθω,
την παρουσία σου στο δωμάτιο...
Την παρουσία σου στη ζωή μου.


http://www.youtube.com/watch?v=_VU9DjQpvMQ

ΣΚΕΨΕΙΣ 78Ν

Μπορώ να συνεχίσω να επιμένω,
μπορώ τις πόρτες κάθε μέρα να χτυπάω
και να προσμένω...
Αλλά δεν έχει νόημα κανένα να το κάνω,
γιατί δεν με σεβάστηκες
και στους κεραυνοβόλους μου ρυθμούς
τον ενθουσιασμό μου
τσάκισες.
Καλές μου ήταν οι προθέσεις...
Τις υποτίμησες.
Γιατί δεν ένιωσες πως μ' έχεις ανάγκη,
όσο εγώ εσένα.
Δυο μονάδες θα μείνουμε έτσι·
να φωνάζουμε στον κόσμο αδύναμα
κι από απόσταση.

http://78n.gr/post/64497896515

ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Φτώχεια...
Γενιά της φτώχειας...
Σε καπνισμένα καταγώγια
λούμπεν καλλιτέχνες αναδεικνύουν άραγε
τους αυριανούς κατεστημένους καλλιτέχνες;
Μπύρα φτηνή, φτηνά τσιγάρα,
φτηνός εξαερισμός, φτηνός ήχος...
Πόσο γαμάτοι όμως κουλτουριάρηδες
όλοι μαζί;
Λούμπεν ελίτ.
Μια ελίτ φτωχών που ανάγκη
καμία δεν έχει να συγκρουστεί,
παρά να διαφοροποιηθέι
από την ελίτ των πλουσίων.
Δεν έχω ιδεα αν κατέχω το σωστό
ή το λάθος.
Δεν υπάρχει αιτιοκρατική σχέση.
Παρά μια αίσθηση...
Ελπίζω να κάνω λάθος.
Μακάριοι οι πτωχοί
τω πνεύματι;
Ή
Μακάριοι οι, του πνεύματος,
φτωχοί;

ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Θέλω... Δεν μπορώ...
Δεν μπορώ να εκφράσω,
δεν μου φτάνουν οι λέξεις.
Είμαι φτώχος στο μυαλό
ή πολύ πλούσιος σε αισθήματα.

ΣΚΕΨΕΙΣ Σ.Ν. ΙΙ

Επίτρεψε στα λόγια μου
να πέφτουν σαν ψιχάλες στο πρόσωπό σου.
Επίτρεψε στις σκέψεις μου να σκανδαλίζονται
με εικόνες και στιγμές που μου προσφέρεις.
Κι ο έρωτας; Η αγάπη;
Ότι και να είναι, σημασία δεν έχει,
ας με απελευθερώνει
απ' τα δεσμά της θνητότητας.

ΕΣΕΙΣ Ή ΕΓΩ

Ναι, ΝΑι, ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!
Μου αρέσει...
Μου αρέσει να κλέβω τα δημόσια χαρτιά υγείας
από τις δημόσιες τουαλέτες και τις σχολές,
μου αρέσει να κλέβω τα φάρμακα των νοσοκομείων,
μ' αρέσει οτιδήποτε μπορώ να το κλέβω,
γιατί κλέβω από εσάς, όλους...
Σας κλέβω όλους σας καλοί μου συμπολίτες...
Να μην ζητάω αποδείξεις, γιατί δεν είμαι κάνας φλώρος...
Ναι μου αρέσει πολύ... Να σας ρίχνω τις τιμές,
να σας κάνω μισές δουλειές.
Τρελαίνομαι, να πληρώνεται τις μαλακίες μου
μια ζωή να τις πληρώνετε.
Θέλετε να δίνετε λιγότερο;
ΤΖΑΜΠΑ θα σας τα δίνω όλα...
Το κορμί μου, το μυαλό μου, την ζωή μου όλη!!!!
Γαμήστε με, αλλά θα με πληρώνετε
μια ζωή μετά...
Θα παίρνω τα λουλούδια από τα προκήπιά σας,
τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στα μπαλκόνια σας,
τα ρέστα στο σούπερμάρκετ σας,
θα παίρνω μίζες από τις αγορές σας,
αλλά εμένα θα με έχετε τζάμπα πόρνη...
Θα καλλιεργώ την ανωμαλία σας,
της συνήθειας το βίτσιο σας.
Να χαμογελάω στη στάση του λεωφορείου
και μετά να σας κατουράω απ' το μπαλκόνι μου.
Να σας δίνω προτεραιότητα στο δρόμο
και να σας σκάω μετά τα λάστιχα.
Να σας φέρνω λουλούδια στο σπίτι σας
και να φεύγω με το ανθοδοχείο σας.
Ναιαιαιαιαι...
Πολύ μου αρέσει....
Ναι, ΝΑι, ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!
Κι όταν κάνετε τον απολογισμό σας
θα δούμε τελικά ποιος
γάμησε τον άλλο περισσότερο...
Εσείς... Ή εγώ;

ΣΚΕΨΕΙΣ Ο,ΤΙ... ΝΑΝΕ!

Ήμουν άρρωστος...
Όμως ήμουν πραγματικά άρρωστος τελικα;
Βαδίζοντας σε δρόμους λερούς
και μουχλιασμένους
παιδιά αθώα να παίζουν στην κοπριά της πόλης
και στις λάσπες
να γελάνε.
Τι γλυκά που είναι τα παιδιά,
λες πραγματικά σε αυτά
να ανήκει η βασιλεία των ουρανών;
...
Κι αυτά θα μεγαλώσουν
σαν κι εμάς θα γίνουν.
Λες να αλλάξει κάτι;
Πώς;
Ποιο να είναι το ερέθισμα,
Ποιοι να γίνουν το πρότυπο;
Και αν υπάρχει αυτό
πως θα βγει μπροστά;
Κοιμόμαστε ακόμα γενιά μου...
Πότε θα αναδείξουμε εμείς
τους δικούς μας ανθρώπους,
τη δικιά μας αισθητική;
Κοιμόμαστε...
Γαμώ την τρέλλα μου.
Ας μην βγούμε να τα σπάσουμε...
Ας μην γεμίσουμε αφίσες τις σχολές μας
με συναυλίες διαμαρτυρίας.
Όχι άλλη μιζέρια πολυτεχνείου...
Ο κόσμος τρέχει, τα μέσα αλλάζουν...
Ας αναδείξουμε αυτούς
που πραγματικά γουστάρουμε,
μόνο ας τους ψάξουμε
κι όταν τους βρούμε,
με όρους "σήμερα" να παίξουμε
όχι "χθες".
Ας κάνουμε ένα share...
Ας γράψουμε ένα blog...
Ας κάνουμε ένα γαμημένο σχόλιο...
Όχι δεν μιλάω για εμένα...
Για όλους μας μιλάω.
Να γίνουμε ομάδα,
να γίνουμε κατεστημένο εμείς
και να διώξουμε τους άλλους,
με όρους όμως "σήμερα"
και όχι όρους "χθες"...


Υ.Γ.
Αυτά είχα να σου πω απόψε...
Πάντα δικός σου
καλέ μου Νάνε...

ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ

Προσπαθώ απεγνωσμένα να φέρω στο μυαλό,
τη μνήμη να ερεθίσω, να...
Μα δεν θυμάμαι είν' η αλήθεια
πώς κατέληξα στο συμπέρασμα αυτό,
πως είναι απόδειξη τρανή
και αδιαμφισβήτητη...
Εφόσον το αλτσχάιμερ υπάρχει στη ζωή μας
τότε βεβαίως δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή.

ΣΠΕΡΜΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

Κανείς δεν σκέφτεται τους άντρες,
τίποτα πάντα αυτοί δεν τραβάνε,
γιατί στρατό η μοίρα το θε να πηγαίνουν
και όχι να γεννάνε.

Κι αν κάποτε ο ανήρ μετά της γυναικός του
δεν το μπορούσανε παιδιά να ξεπετάξουν
εύκολα έπεφτε η ευθύνη στον Θεό,
αφού η τεκνογονία εναπόκειντο
στο δίκαιο θέλημά του.

Μα σήμερα, να πάρει, σκοτώσαν το Θεό
κάτι τυπάκια με γυαλιά τάχατες διαβασμένα
που με το ζόρι αυτοί· ξέρουν, πώς γίνονται παιδιά
χωρίς να είναι ανάγκη πια να είν' θεοσταλμένα.

Κι οι άνδρες σε αμαρτίες τρομερές υπόκεινται οι καημένοι
μόνοι τους ημίγυμνοι στις τουαλέτες του ΙΚΑ
με αγωνία και πίεση να φύγουν οι σταγόνες,
στο αμήχανο των ούρων πλαστικό δοχείο
απ' το ζεύγος τελικά να δούνε εκ των δύο
ποιος σκότωσε το αλάθητο θέλημα του Θεού.

ΕΡΩΤΑΣ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ

Μπορώ;
Αυτή είναι η μόνη ερώτηση.
Ναι μπορώ...
Μπορώ να νιώσω.
Μπορώ να σε νιώσω μέσα μου να μεγαλώνεις
Λεπτό με το λεπτό
μέρα με τη μέρα
κατακτάς ακόμα ένα μόριο μου,
ένα ακόμα κύτταρό μου.
Τυλίγομαι οικιοθελώς στην αλυσίδα σου/μου.
Κι όσο περισσότερο νιώθω να γεμίζω
τόσο περισσότερο θέλω.
Θέλω το βλέμμα σου στο βλέμμα μου
να μπαίνω να κοιτώ πίσω από αυτό
και απ' έξω.
Να ελέγχω τις αισθήσεις μου
μέσα από τις δικές σου,
να σου αφήνομαι και να αφήνεσαι
στα γούστα μου και στις ορέξεις σου,
να ακούω τη φωνή σου που διαχέεται στο σύμπαν
πάνω στου έρωτα την πράξη αυτή...
Και να φεύγει το πλάνο από μας
και να γινόμαστε υπάρξεις αιθέριες χαμένες
κάπου στην αιωνιότητα.
.............................................................................
Κι αυτό είναι ο Έρωτας
[μια δεύτερη ζωή ατραυμάτιστη
στον αιώνα... (Ο.Ελύτης)]

ΡΕΤΙΡΕ & ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

Πραγματικά πόσο απλά θα πρέπει να μιλάμε.
Σε λίγο δηλαδή θα είναι απλώς αστείο και μόνο
να μπαίνουμε στον κόπο.
Θα είναι και μόνο αστείο να τα σκεφτόμαστε...
Τόσες φλύαρες μπουρδολογίες κομματικές
μανιφεστοαρχιδιές.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα, ψέματα...
Σαν να βλέπω το δίχρονο ανίψι μου να κάνει ζαβολιές
κι εγώ να τις πιστεύω
ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Αστείο ε; Κι όμως στα αλήθεια έτσι είναι...
Σαν να βλέπω το ρετιρέ σε επανάληψη.
Πάντα μου προκαλούσε εκνευρισμό αυτή η σειρά.
Συνειδητοποιώ ότι η σημερινή πραγματικότητα
μου προκαλεί ακριβώς το ίδιο συναίσθημα,
πράγμα που με κάνει να εκτιμώ το ρετιρέ
και τον Δαλιανίδη, αλλά...

Χμ.
Δεν χρειαζόμαστε μνημόνιο για να ξεφύγουμε
απ' την κρίση.
Δεν χρειαζόμαστε τεχνοκράτες...
Σίγουρα δεν χρειαζόμαστε τους μπουρδολόγους
αρχιδομάστορες.
Μια καλή ψυχανάλυση θα ήταν
υπέρ του δέοντος αρκετή.

ΔΥΣΛΕΞΙΑ (Γ.Φ.)

Νορίζουν μερικοί πως γνωμίζουν
ότι καλά αφτοί λιμούν.
Δικές μου είναι οι λέξεις
πάκοιοι ξεν δέρουνε α'νκούν,
μόνο ίτο στουγάρουν.
Τι έχεις απ νεις τους
κεδάρα όμως ενδ δούνιν,
μο τυαλό τους σχιφτά κλούνειν.
Γιατί σι' εγένα η ξώσσα 'φτη 
κούγεται ραξέπανη στ' αφτί.
Εικόνες δου νε φορείς να μπανταστείς
πις ταραξενιές τικιάς μου δωής
γρι απ δεν φραταλαβαίνεις κράση αφτή

"Ανξ ερ κάθι γαρείς φσυ αρ άπα ξώνε ίρι μα νιφάγω"
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
(Τότε δυσλεκτικός δεν είμαι εγώ, αλλά εσύ και όλο σου το σόι)
Ατόηνε!

ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ

Σκοτάδι, φωτισμός χαμηλός
και καπνός στο δωμάτιο...
Χυμένος άτσαλα
σε μια πολυθρόνα,
"λες να κοιμηθώ απόψε";
Να με σκοτώνεις με το γάντι
να με κρατάς, πάντα, με το γάντι...
Εαυτέ μου.

Ώρες ολόκληρες να ψάχνω μέσα μου να βρω
ένα καλό "γιατί" να εξηγήσω...
Να εξηγήσω τι;
Αυτό που δεν γνωρίζω ότι ξέρω;
Σε ξέρω άραγε;
Ίσως δεν σε έμαθα ποτέ.
Ότι είχα στο μυαλό μου
ψέματα.
Ότι εικόνα είχα,
αυτή η τέλεια ιδανική εικόνα
εύθραυστη
όσο η ζελατίνα απ' τα τσιγάρα.
Δεν ήθελα να νιώθω έτσι.
Μα τελικά η απουσία σου με έχρισε και πάλι
ευτυχισμένο άνθρωπο.
Εαυτέ μου.

Οι επιλογές σου όρισαν να βρω
ένα καινούριο εαυτό
με νέα συνείδηση ξεκάθαρη
πως είμαι καλός, δεν είμαι μια πουτάνα.
Δεν θα αλλάξω ποτέ προς το χειρότερο
γιατί δεν αγάπησες ποτέ κανέναν
περισσότερο από τον εαυτό σου.
Εαυτέ μου.

ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΙΙΙ

Ποίηση... Στο διάολο να πάνε όλοι
που έχουν άποψη και γι' αυτή μιλάνε.
Ποίηση... Ένα βιωματικό φορτίο γεμάτο δήθεν...
Κουλτούρα· θα λέμε και θα κουνάμε τη γροθιά μας
παλινδρομικά.
Κουλτούρα... Θα επαναλαμβάνουμε...
"Κουλτούρα" κατέστρεψες τη μουσική με το έντεχνο,
"Κουλτούρα" περιθωριοποίησες την ποίηση...
Να σώσεις τον κόσμο από τα μπουζούκια
και τελικά
μόνο αυτό δεν έπραξες.
"Κουλτούρα" ούτε μια σοβαρή αστική τάξη
δεν μπόρεσες να παιδεύσεις.
"Όσα δεν έφτασε η τέχνη, τα κάναμε κουλτούρα".
Θα πρέπει πάλι να αλλάξουμε τις λέξεις.
Να τις δώσουμε άλλο νόημα.
Θα πρέπει ακόμα και εδω να επαναπροσδιορίσουμε
τις έννοιες.
Η μουσική ευτυχώς δεν έχει ανάγκη.
Το έντεχνο αν πεθάνει υπάρχουν τόσα άλλα είδη...
Ποίηση για όλους.
Popular ποίηση
Pop-o-ποίηση...
ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ!

Υ.Γ.
Σας ψάχνω, σας βρίσκω
ελάτε να ορίσουμε την τέχνη μας

ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Καλώς όρισα στο σπίτι σας,

και πίνω απ τη ρακή σας

και απ' τα τσιγάρα σας καπνίζω

και με τη σκέψη μου θολή

γελάω και δακρύζω,

που δεν υπήρξε ούτε θεός 

ούτε κανείς ανίσχυρος

για να με σταματήσει,

να φάω κι από την τούρτα σας

το υπέροχο γλυκό σας

και να μην έφτανε αυτό 

καπάκια σαν ανοίγοντας,

και τα ζυμαρικά σας,

γέμισε το στομάχι μου φαΐ

κι αγάπη η καρδιά σας.

GUNS N ROSES DON'T CRY 2013

Don't you cry tonight
I still skype you babe!


Don't you cry tonight
I still "like" you babe!

ΔΟΝΝΑ ΧΟΥΑΝΑ

Κι αν μ' αρέσει να γυρνάω στυς δρόμους
και με τα αγόρια να φλερτάρω ενδελεχώς
μαζί τους παίζοντας τους κλέφτες κι αστυνόμους
να αποφεύγω το κελί τους
και να κρατάω την ψυχή τους
σ' ένα παιχνίδι που κερδίζω ανελλιπώς.

Παράδοση θ' αρνούμαι να προσφέρω
συγκαλυμμένος  καθωσπρεπισμός
απ' την αγάπη τους θα τρώω μην υποφέρω
να αποφεύγω τη φθορά
συναισθημάτων τη βορά
να τρώω, να πεθαίνει ο κυνισμός.

Κακή δεν είμαι, μα γουστάρω ιστορία...
Η Δόννα Χουάνα, "Η Παρθένα","Η Καλή"
Οι φίλοι μου θέλω να μ' έχουνε κυρία
μέχρι να γίνω μια κυρά
να κάνω κανά δυο παιδιά
ματιές μόνο να κλείνω στην ανδρική φυλή.

ΑΓΑΠΗ

-  Αγάπη είναι το "σ' αγαπώ" που μου λές 

   μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί.

-  Είναι απλώς μια συνήθεια παιδική.

-  Μόνο τα παιδιά ίσως να αγαπούν πραγματικά.

-  Τα παιδιά δεν έχουν άλλη επιλογή.

-  Να ξεκινάς να πεις τα λόγια τα σοφά 

   με την αφέλεια του μικρού παιδιού. 

   Μάλλον αυτό είναι η αγάπη.

-"Αγάπη": Είναι η ηχητική εκείνη αλληλουχία 
   φθόγγων και φωνημάτων

   που αποτυγχάνει συστηματικά να εκφράσει 
   το ακατανόητο συναίσθημα 

   της "αγάπης".

-  Είσαι κρετίνος.

-...

-  Σ'αγαπώ...

-  Κι εγώ...

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΙΙ

Εδώ είμαι, στέκομαι ψηλά στο λόφο,
να κοιτάω ολόγυρα καπνούς και στάχτες,
να απορώ:
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Τα σίδερα σκάσανε μύτη απ' τις σεμέντινες κολόνες
σπάνε τζάμια ανά λεπτό από τους κραδασμούς
και τους κρότους.
Τα καλαμπόκια πράσινα, τώρα οξυζενέ
γκρίζα τα απέραντα λιβάδια,
καυτός ο ήλιος.
Πτώματα τριγύρω
σάπια,
όλα νεκρά.
Τρία χρόνια να ψάχνω να αναρωτιέμαι.
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Η φύση φάνηκε σκληρή με αυτούς
μα πιο σκληρή μαζί μου.
Μόνος με το βάρος της επιβίωσης μου/μας.
Μόνος να καταγράψω την καταστροφή,
για ποιον;
Ποιος θα τα βρει να τα διαβάσει;
Ποιος να θέσει το σύμπαν υπό τον ορισμό του.
Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς εμάς.
Τι νόημα οι τέχνες, τι νόημα οι γαλαξίες,
τι νόημα οι φιλοσοφίες, οι παρθενώνες,
ο νόμος της βαρύτητας, ο Γαλιλαίος,
τι νόημα...;
Αφού χωρίς εμάς...

"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Κι αν υπάρχει τι θα σκεφτεί για να τον βρω
σίγουρα κι αυτός θα σκέφτεται το ίδιο.
Δεν πρέπει...
Το είδος να εκλείψει...;
Έστω κι αν είναι μόνο ένας άνθρωπος,
θα πρέπει να τον βρω.
Να φτιάξουμε ξανά μια κοινωνία.
Τήν κοινωνία, αυτή τη φορά,
όπως σε τόσες επανεκκινήσεις.
Κι αν χρειαστεί για το υπόλοιπο της ζωής
να ψάχνω,
σ' έναν άδειο πλανήτη...
Θα έπρεπε να είχαμε κάποιοι φύγει από καιρό.
Θα έπρεπε τα project να είχαν γίνει...
Καρλ πόσο δίκιο είχες.
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Θα πασχίσω, θα γεράσω ψάχνοντας,
μα καλύτερα κανένα να μη βρω
αν αυτός ο κάποιος
είναι ακόμα
ένας άντρας.

ΣΤΕΛΛΑ

Ξυπνάω νωρίς να ακούσω ένα τραγούδι
που περιγράφει μια ζωή χημείας και ναρκωτικών.
Τα λόγια του θυμίζουν τη ζωή μου
χωρίς καμία επαφή και σχέση
με την Αυτή· την υπαρξή μου.
Τότε, θυμάμαι το.
Mαξιλάρι
και πρόσωπο επάνω του να σβήνει, να αφεθεί,
τα βαριά ματόκλαδα τα μάτια να σκεπάσουν.

"To όνομά σου είναι οι ήλιοι κι οι πλανήτες
που κοσμούν τον ουρανό".

Να μην είμαι δίπλα και εγώ να σύρω το κορμί μου
επάνω στο χιόνι το λευκό,
να νιώσω
τη θέρμη του κορμιού σου.

Σαν πίνακας του Κλίμτ για μια Δανάη
σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη χώρα,
απ' την οθόνη με πινέλα και καμβά
που με φτιάχνεις,
να μπορέσω ν' αποδώσω αυτήν
την τρέλλα.

Και δεν χρειάζομαι ουσίες
και δεν χρειάζομαι χημείες,
αφού το όνομά σου είναι ήλιοι, πλανήτες, γαλαξίες
που κοσμούν τον ουρανό...
Κάθε φορά που το προφέρω,
όλο το σύμπαν στα χείλη μου...
Στέλλα.

ΑΠΟΣΤΟΛΕ

Στις μοναξιάς το σχολικό θρανίο
ήρθες· οι μοναξιές μας γίναν δύο.
Να καταλάβουμε τον κόσμο
και να αλλάξουμε κι οι δυο τους εαυτούς μας.

Τσίπουρα να πιούμε, πρωτοχρονιά
βόλτα στην παραλία
και μέσα σε όλα αμετροεπείς
τους άλλους να τους πούμε,
εμείς που τότε θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο
όχι με κόκκινο, με πράσινο, με μπλε και βυσσινί,
με χρώμα αστιγμάτιστο βαρύ σε τόνους γκρι.

Και φύγανε οι σχέσεις και οι έρωτες
Απόστολε
και πράξη μας δεν έγινε ποτέ η θεωρία
εσύ εδώ κι εγώ εδώ, ποιος ξέρει πια τι κάνεις;
Με ένα πικρό χαμόγελο κρατώντας μια κάρτα
γράφω για ένα παρελθόν που μοιάζει μακρινό
είτε εικοσιοκτώ, είτε τριανταοκτώ,
θα σιγο-βράζει μέσα μου να το αποζητώ.

http://www.youtube.com/watch?v=WTh-U3rK91o

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΙΙΙ

-Πες μου τους όρους...
-Όροι δεν πρέπει να υπάρχουν.
-Και πως θα παίξουμε παιχνίδι χωρίς όρους;
-Αυτοί είναι οι όροι...
-Πολύ κλισέ.
-Τα κλισέ υπάρχουν για κάποιο λόγο.
-Το σεξ έχει όρους;
-Μάλλον έχει ένα πολύ βασικό...
-Ποιόν;
-Το να θέλουνε κι οι δυο.
-Θέλεις;
-Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω
Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω
Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω Θέλω
Θέλω Θέλω......................................................................

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ: ΣΚΕΨΕΙΣ J.D.

Πεινασμένοι...
Είμαστε.
Όχι από υλικά τόσο.
Όχι από ανέσεις.

Όχι
από ήχους μοναχικούς
μεγαλεία εθνικά.
Πιστεύουμε αλήθεια στο έθνος;
Τι κοινό έχουμε όλοι εμείς τελικά;
Ούτε καν τα ίδια συμφέροντα δεν έχουμε.
Δεν πιστεύουμε στο Θεό.
Ποιον θεό;
Ας πιστέψει πρώτα ο Θεός σε εμάς.

Εγώ στη δύση, ο άλλος στην ανατολή
και αυτό το λέμε σχέση της κρίσης.
Μια ολοκληρή νέα τεχνολογία αναπτύσσεται
από την ανθρωπότητα στις νέες αναγκες προσαρμογής.

Δεν υπάρχει δουλειά.
Δεν χρειάζεται η δουλειά.
Δυστυχώς έχουμε την ατυχία
να έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο,
να μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο,
να παράγουμε πολλά περισσότερα...

Εξαφανιζόμαστε.
Πώς;
Όλοι αυτοί οι πατριώτες μας εξαφανίζουν...
Στην ιδέα του έθνους.
Κανείς δεν αντιδρά στο μεγαλύτερο εχθρό.
Το απαράβατο δικαίωμα στην επιβίωση.
Πρώτα του είδους.
Η αναπαραγωγή μας.
Μας έχουν στερήσει το δικαίωμα της   α ν α π α ρ α γ ω γ ή ς.
Μας έχουν στερήσει το   δ ι κ α ί ω μ α     της αναπαραγωγής.
Μας έχουν στερήσει αυτό που χαρακτηρίζει
κάθε ζωντανό οργανισμό.
Τον πολλαπλασιασμό.
Δεν έχουμε την δυνατότητα κοινωνικά
το να πράξουμε.
Πεθαίνουμε...
Σαν είδος
Σαν έθνος
Σαν κουλτούρα
Δεν είμαστε ζωντανός οργανισμός.
Let the sunshine in
........................................................
Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed
Jared Diamond

ΘΕΜΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"

Είμαι ένας ζωγράφος
μέσα σε μια σπηλιά να οραματίζομαι
τ' ανήμερα θεριά που τα όνειρά μου κυνηγούν.
Κάποια στιγμή θα εμπνεύσω όλους αυτούς τους άγριους
τριχωτούς να παν' να τα σκοτώσουν.

Σε ένα υπόγειο σε μάρμαρα με όρισε η τύχη
λευκά σαν είναι τα, να γλείφω, να χαράσω
μορφές αγωνιστών, ενδόξων μαχητών
στη μνήμη νέων ανθρώπων πιο δειλών
να τους κρατώ· ποτέ τους μην ξεχάσουν.


Οι φλέβες μου πετάγονται απ' του λαιμού το δέρμα
πιο δυνατά όσο μπορώ, φωνή μου στο κορμί τους
αντήχηση να βρεις μπας και ξυπνήσουν
με το συναίσθημα του πάλαι άγριου τριχωτού
τα πλέον ήμερα θεριά να πάνε να γαμήσουν.

ΣΚΕΨΕΙΣ Σ.Ν.

Οι κάρτες δεν μυρίζουν.
Ίσως και κάτι να έγραφαν στο πίσω μέρος τους·
ένα τηλέφωνο, μια διεύθυνση,
ίσως τα κόκκινα χείλη μιας αφιέρωσης.

Θέλω εμπόδια συνεχώς.
Όπως το θέατρο να είναι και η γραφή μου.
Μίλα μου, εγώ να προσπαθώ.
Πες μου για τον ουρανό στην πόλη του χρήματος.
Πες μου για τα φώτα απ' το παράθυρο.
Να μοιράσουμε διαλόγους με τους φίλους μας,
ενώ θα μοιράζουμε ερωτικά μηνύματα κάτω
από το ψηφιακό τραπέζι.

Δεν θα αλλάξω τίποτα.
Όλα θα μείνουν αναλλοίωτα,
όπως τα ξέρασαν τα χέρια μου πάνω στο πληκτρολόγιο.
Κι ας μην καταλάβει ποτέ κανείς τίποτα.
Ας μην μπορέσει η λογική τους να χωρέσει τις εικόνες.
Μακάριοι αυτοί που απλώς θα ψηλαφίσουν
και λίγο, επιδερμικά θα νιώσουν.
Καληνύχτα.

RV

Έχω πολλές φορές τόσες απορίες.

Γιατί αυτό, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο.

Νιώθω ότι όλοι με κοιτάνε 

για το κενό βλέμμα της αναζήτησης,

της παιδικής αφέλειας,

της ενήλικης βλακείας.

Δεν νομίζω ότι χρειάζομαι ποτέ ένα ποτό.
Είμαι βέβαιος πως αυτό με χρειάζεται.

Αλλά και πάλι είμαι τυχερός
που έχουν περάσει 15 χρόνια απ' όταν ήμουν νέος
και είμαι ακόμα νέος.
Την επόμενη φορά δεν θα είμαι.

Θυμάμαι ακόμα τους ίδιους ανθρώπους.
Αυτοί με μεγάλωσαν.
Ο Πρετεντέρης, η Στάη, ο Χατζηνικολάου...
Αν πεθάνουν αυτοί τι θα κάνω;
Είναι το ευ ζην...
Όχι;

Σε μισώ· μιλάω στον εαυτό μου.
Γιατί με κοιτάτε όλοι σε αυτό το δωμάτιο;
Ίσως να με χρειάζεται μια μπύρα στο ψυγείο.
Δεν πρέπει να ξεχάσω να τα πω κάποια στιγμή όλα αυτά
στα εγγόνια μου.

http://www.youtube.com/watch?v=yJXIMHjmQkY