ΣΚΕΨΕΙΣ Β.Ν.

Πόσο σημαντικό είναι
να εκφράσεις την αλήθεια σου.
Πόσο πολύ οι άνθρωποί σήμερα
ζητάμε κάτι τόσο απλό...
Την αλήθεια.
Την αλήθεια στις σχέσεις μας.
Τι παραπάνω μπορούμε να δείξουμε
πέρα από αυτό που είμαστε,
πέρα από τον εαυτό μας.

Η έκθεση του "καλλιτέχνη"
δεν είναι τελικά παρά η γύμνια
της αλήθειας του.
Δεν είναι απλά ένας τίτλος
που κάποιοι εμπορεύονται.
Βλέπω συνεχώς γύρω μου
τέτοιους ανθρώπους που εκφράζονται
με αλήθεια, με ειλικρίνεια
στα λόγια τους στις σκέψεις τους.
Που εξυψώνουν τους ανθρώπους
και δίνουν μια κλειδαρότρυπα ελπίδας.

Μακάρι να είμαι ένας από αυτούς.
Μακάρι σε όλη μου τη ζωή
να νιώθω ανίκανος να εκφράσω,
με απόλυτη καθαρότητα την αλήθεια
και να ξεφλουδίζω μέρα με τη μέρα
χρόνο με το χρόνο, ένα ακόμα
περιττό ρούχο της
μέχρι να μπορώ να την παρουσιάσω
γυμνή
μπροστά σε όλους.
Μακάρι η αποκάλυψή της
να είναι αιώνια σπουδή
και παίδευση.

Και τότε την έσχατη στιγμή
να φτάσω, να αγγίξω
ή έστω να ψηλαφίσω
ένα κομμάτι της ψυχής
της ανθρώπινης ύπαρξης
κι αυτή ένα δικό μου.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΙΙΙ

Με τις μέρες μας ο καθένας...
Είτε καλές είτε κακές
να τις βιώνουμε εξίσου·
είναι εξίσου σημαντικές.

Μας ταπεινώνει η μιζέρια και τη θέλουμε
λες και πρέπει να αυτομαστιγωθούμε
για κάτι, ποιος να ξέρει τι;
Για αυτό που δεν τολμήσαμε
γι' αυτό που χάσαμε,
γι' αυτό που θέλαμε, μα ποτέ
δεν αποχτήσαμε.
Και μέσα απ' την καταστροφή
σαν από μηχανής θεός έρχεται
η κάθαρση.

Όχι, δεν ισχύει.
Είναι το απολύτως προφανές
σαν συνηθίζεις στα σκατά, τα ούρα
να μυρίζουν ευωδία.
Παρόλα αυτά νιώθουμε τη διαφορά
κι αυτό σιγά σιγά μας ανεβάζει
και τα ξεχνάμε τα παλιά.
Οι μέρες να μοιάζουν φωτεινότερες
κι οι άνθρωποι καλύτεροι τριγύρω.
Πώς να πιστέψει κανείς
μια τέτοια ευδαιμονία,
μετά από τόση κοπριά
και τόση αμμωνία.

Κι αρχίζουμε και νιώθουμε
τα φώτα πέφτουν πάνω μας και θέλουμε
εκεί να μείνουν
να μας φωτίζουν.
Να είμαστε για πάντα
φωτεινοί και μουσικές να ακούονται
συνοδεία με τ' όνομά μας.
Και μας αγχώνει, αν αύριο θα μπορούμε
να διατηρήσουμε αυτήν τη συμφωνία
κι αν τα μελλοντικά μας έργα θα μας πάνε
πιο ψηλά,
λίγο ψηλότερα,
λίγο ψηλότερα.

Θα κάψουμε τα χέρια μας στα φώτα
θα κουφαθούμε από τις μουσικές
και δυστυχώς, όταν ανήμποροι θα είμαστε
στα πόδια πλέον να κρατηθούμε,
ταπεινωμένοι πια,
πολύ αργά,
με  τραβηγμένη έξοδο
απ' τα μαλλιά,
θα παραιτηθούμε. 

"ANO SUBARASHīΙ AI O Mō ICHI-DO"

Εγώ εδώ μόνος
κι όμως όλοι μαζί.
Κι αναρωτιέμαι τελικά
"Λες να είμαι ανθρωπιστής"
Κι επικοινωνώ μαζί σας,
παραθέτοντας τις σκέψεις μου
και τη διάθεση ευτυχίας που προκύπτει
από ένα άγνωστο Γιαπωνέζικο τραγούδι.
"Ano subarashī ai o mō ichi-do"
Και χαιρόμαστε με κάποιον τρόπο όλοι μαζί
και νιώθω πως ίσως και να είμαι ικανός
και δυνατός αρκετά να κουβαλήσω
εσάς μαζί μου κι εσείς εμένα.
Και νιώθω την αγάπη
χωρίς να είμαι εγώ
κάτι ξεχωριστό
ή διάφορο
από εσένα
κι εσένα
κι εσένα.

http://www.youtube.com/watch?v=ay2IYNPpwyU        6:30 λεπτό

http://translate.google.com/#ja/el/%E3%81%82%E3%81%AE%20%E7%B4%A0%E6%99%B4%E3%82%89%E3%81%97%E3%81%84%20%E6%84%9B%20%E3%82%92%20%E3%82%82%E3%81%86%20%E4%B8%80%E5%BA%A6

ΕΙΚΟΝΑ (THE IMAGE)

Πόσα κομμάτια να έχει η εικόνα μου

μπροστά στα μάτια των ανθρώπων;

Ο καθένας που με ξέρει, δικαιωματικά

ορίζει κι από ένα πάνω της

και έτσι όλα τα κομμάτια μαζί 

συνθέτουν την εικόνα μου στον κόσμο.

Δεν είμαι εδώ για να υπάρχω μόνος

είμαι εδώ για να ετεροκαθορίζομαι 

από την ίδια την κοινωνία καθημερινά

και μέσα από τους ανθρώπους να ανακαλύπτω 

κάτι καινούριο για τον εαυτό μου.

Καλό ή κακό θα είμαι πάντα εγώ.

Κι αν ιδανικά οι άνθρωποί μου φτάσουν

τα εφτά δισεκατομμύρια

και γίνει η εικόνα μου 

ένα medley απειροστών κομματιών

τότε θα μπορώ με ασφάλεια να πω

πως έχω βρει τον εαυτό μου.

Υ.Γ.

Αγαπάμε τους ανθρώπους,

μόνο αυτούς έχουμε

αφού.

http://www.youtube.com/watch?v=ay2IYNPpwyU

ΡΙΝΙΤΙΔΑ

Πόσο ηλίθιο μπορεί

στον κόσμο να φαντάζει

που γκρινιάζω,

για κάτι που παντού

ολόγυρα υπάρχει, 

για να μου προκαλεί αλλεργία;

Θα προτιμούσα να έχω...

Όχι μονό στους νόες τους κρυψίνους

τους χωριατοφοβικούς.

Όχι μόνο σε απαίδευτους καθωσπρέπει

γραβατωμένους πολιτικούς.

Όχι μόνο στους καγκουρόβλαχους

ξημέρωμα το woofer διαπασών.

Όχι μόνο σε εθνόκαυλους καθαρούς 

παίδες Ελλήνων Χριστιανών.

Σε γύφτους φτωχομπινεδόσπορους

του "φαίνεσθαι" μικροαστούς.

Αριστερούς της διεθνούς 

κακής αισθητικής δεξιούς.

Όμως έπρεπε να έχω στο ακάρι
και τη σκόνη...

"ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ"

Τι σημασία έχει τελικά το "σ'αγαπώ"
και δεν το λένε οι άνθρωποι;
Λες και είναι κάτι δεσμευτικό κάτι σπουδαίο,
κάτι ανυπέρβλητα τρομακτικό κάτι πολύ μοιραίο.
Αγάπη δεν είναι αυτή που νιώθει η μάνα
για το μικρό της το παιδί, ακόμη
κι όταν γαϊδούρι, λέει πως γίνεται
σαν μεγαλώνει;
Αγάπη δεν νιώθουνε οι φίλοι κλαίγοντας
σαν μπύρες πίνουν συζητώντας
για μιας γυναίκας την σκληρή της την καρδιά;
Αγάπη δεν μας δίδαξε κι αυτός ο άμοιρος Χριστός
πως πρέπει την καρδιά να κυριεύει,
αλλιώς γινόμαστε κυμβάλου αλαλαγμός
και ανήσυχο θεριό που δε 'μερεύει.
...................................................................................
Επομένως...
Η αγάπη είναι το αυτονόητο.
Η αγάπη είναι εύκολη.
Η αγάπη είναι η λογική.
Η αγάπη είναι στάση ζωής.
Το δύσκολο δεν είναι να αγαπήσεις κάποιον,
αλλά να τον γουστάρεις.
Η αγάπη ποτέ δεν θα είναι αρκετή
και γι' αυτό η αγάπη μες στη μεγαλοσύνη της
θα φαντάζει πάντα
ξενέρωτη
και αδιάφορη.

Υ.Γ.
Σε γουστάρω λοιπόν,
η αγάπη εννοείται.

EΠΟΧΕΣ

Περνάει ο καιρός, αλλάζουν οι εποχές.
Δεν είμαστε το ίδιο νέοι, το ίδιο ανώριμοι,
έτσι δεν είναι;
Αλλάζουν οι συνθήκες.
Αλλάζουν οι κυρίαρχοι.
Δεν ζούμε πια στην εποχή των δεινοσαύρων.
Πέρασε και οι περίοδος των παγετώνων.
Πέρασε η τάση που μας ήθελε
προσκολλημένους στο έδαφος.
Έφυγε οι εποχή των ρόδων και των λουλουδιών,
καλωσορίζουμε τη νέα εποχή
αυτή των αστεριών.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

-Με βλέπεις
-Ναι! Ναι σε βλέπω.
-Μαλακία εγώ δεν σε έχω ακόμα.
-Το γαμημένο σκάιπ
-Τώρα δε με βλέπεις;
-Τώρα ναι. Είσαι μια ομορφιά.
-Κι εσύ.
-Θέλω να σε αγγίξω.
-Κι εγώ... Να πάρει!
-Δε λες πάλι καλά που έχουμε κι αυτό.
-Ναι...
-Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά...
-Κι εγώ...
-ΑΑΑΑΑΑΑ.
-Θα κοιμηθούμε παρέα.
-Πώς;
-Θα βάλω τη webcam να δείχνει το κρεβάτι.
-Κι εγώ το ίδιο.
-Ξαπλώνουμε;
-Ναι!
-Σου υπόσχομαι να ξυπνάω να σε βλέπω...
Θα ηρεμώ και μετά θα ξανακοιμάμαι με τη σκέψη σου.
-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ

Μέσα στην αϋπνία μου κοιτώντας τη δουλεία μου
ανέγγιχτος μπροστά σε ένα πισί,
ο φίλος, το εργαλείο της γενιάς μου.
Μιας βουβής κραυγής ο απόηχος
φτάνει εντικτωδώς στα αυτιά μου.
Το διαδίκτυο...
(Ηλίθια κι αυτή η λέξη...)
Το ίντερνετ...
(Εφόσον δεν παράγουμε πολιτισμό ας τον υιοθετήσουμε σωστά).
Στα πάνελ σφάζονται ακόμα οι καραγκιόζηδες...
Ποιανού η ψωλή να είναι πιο μεγάλη;
Μόλις ξεκίνησε...
Είναι τυχαίο που η εξαθλίωση αντί να ενώνει,
διχάζει τους ανθρώπους;
Επειδή ακόμα αφήνουμε να κυκλοφορούν ελεύθερες
τούτες οι σαστισμένες γραβάτες.
Το μίσος φέρνει μίσος.
Ακόμα κι αν το αντικείμενο είναι αυτοί,
δεν πρέπει...
Είναι, ναι! Οι μόνοι ηθικοί αυτουργοί,
μα όχι οι μόνοι ένοχοι.
Μόλις ξεκίνησε...
Το πρώτο αίμα χύθηκε...
Βλέπω φωτιές και καπνούς στις ατραπούς μας,
βλέπω λαϊκόφατσες κρυμμένες στην εθνική τους ζελατίνα
να φωνάζουν στα παράθυρα
κι οι καημένοι να εκτονώνουν τον καημό τους
πάνω στα μοναδικά ταξικά αδέρφια τους.
Έθνος κράτος. Έθνος ψέμα.
Ποιο έθνος;
Έθνος ανάδελφο.
Αυτό που μεταναστεύει στο πλανητικό χωνευτήρι;
Ποιο κράτος;
Μόνο κράτος το παγκόσμιο χωριό,
μόνη μου πατρίδα οι άνθρωποί μου.
Τι σχέση έχω εγώ με αυτούς που είναι εδώ;
Μόλις ξεκίνησε
κι ο πρώτος άνθρωπος πέφτει νεκρός
στο πεζοδρόμιο.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=530670

VERBOTENE FRUCHTE

Νιώθω ακόμα τα σημάδια στο κορμί μου,
μελανιασμένος στον καθρέφτη να κοιτάω
όχι με θλίψη,
με του ηλίθιου τη χαρά,
τα ροζ αυλάκια της λαγνείας
που ξυπνάνε πάλι
το ανώμαλο μυαλό.

ΑΝΔΡΑΣ IV

Είναι υπέροχο μοναδικό
να νιώθεις στο στομάχι πεταλούδες
και πάνω απ' τα σύννεφα ψηλά
μαζί τους να πετάς.

Είναι σπουδαίο να μιλάς
κι ένα χαμόγελο που σπάει την κουβέντα
σκίρτημα στην καρδιά,  σαν τα νερά
της λίμνης να ταράζει.

Μα ούτε οι πεταλούδες
ούτε το σκίρτημα δεν είναι αρκετό
αν ο ανήρ στους όρχεις του δεν νιώσει
το γλυκό γαργαλητό.

Ή ΑΠΟΡΙΑ

Βλέπω τον Ιούδα κρεμασμένο
Το Χριστό νεκρό
Και μια Μαρία Μαγδαληνή
να απορεί να κλαίει.
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή;

Μπορώ να ζήσω με το βάρος
Ενός Ιούδα κρεμασμένου
Κι ενός Χριστού νεκρού,
αλλά, όχι, της Μαρίας
την πόρνη απορία.

ΣΤΟΝ SLASH

Μέσα από το άρπισμα μιας κιθάρας με νημάτινες χορδές
κόντρα στα νεοκλασσικά γυρίσματα τηε Les Paul
που ουρλιάζουν το όνομα της γυναίκας με το αθάνατο όνομα,
ο θάνατος θα έρθει καβάλα στο άσπρο του άλογο.

Μια άμαξα θα ακολουθεί...
Οι σκοτεινές ξανθές παλακίδες, δεν θα λείπουν·
ερινύες, 
στον έσχατο χαιρετισμό,
σ' αυτήν την τελική συνουσία του χαμού
και της θλίψης.
Ένα τελευταίο ρωμαϊκό όργιο
με ήχους υγρούς ελασσόνων κλιμάκων,
που γητεύουν τα ετοιμοθάνατα καυλωμένα κορμιά
που θρέφουν τη γη με νερό και αλάτι,
για να αποδώσουν τελευταίο φόρο τιμής,
στις ηδονές που μας κρατούν στη ζωή
και δεν μας αφήνουν να την αφήσουμε.

Καθώς
μακάριος τριγύρω θα κοιτάς,
θα μυρίζεις ό,τι πέρασε απάνω απ' το κορμί,
και θα γεύεσαι ό,τι αμαρτία παρέμεινε στο στόμα,
θα σταθεί μπροστά σου και σαν αδερφός
θα σε αγκαλιάσει...
Ο θάνατος.

http://www.youtube.com/watch?v=1JC0NJdfbsA

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΔΙΑ(Ο)ΛΟΓΟΣ

Πάντα είναι ώρα για παιχνίδι...
Κουρασμένος, νυσταλέος αφήνεις
τις τελευταίες ανάσες βίαια να πατιούνται
από το βάρος του κορμιού σου προς τον κόσμο.
"Αλό"
Μέσα στο όνειρο, φωνή ολόγραμμα,
ψηφιακά σύμβολα να τ' ακούς
και να τους απαντάς.
Θέλω παρέα στον ύπνο μου,
να μοιραστώ τη φυγή μου με κάποιον
στον κόσμο των ονείρων.
"Θες να μου κάνεις παρέα;
Έχω μισό κρεβάτι κενό
και μια αγκαλιά άδεια..."
........................................................
Υ.Γ.
Αν αυτό δεν είναι αθεράπευτος
ρομαντισμός τότε τι είναι;

ΜΩΡΟΣ

Ακόμα ένα καλοκαίρι που θα γίνει χειμώνας
κι αυτός με τη σειρά του πάλι καλοκαίρι θα γενεί.
Όλες οι εποχές να μοιάζουν τόσο ίδιες,
να μην ξεχωρίζεις τι έγινε πότε.
Μόνο οι ιδιαίτερες στιγμές.
Να μετράς το χρόνο από την τελευταία
τέτοια στιγμή για να ξέρεις πως γερνάς.
Παρόλο που το μυαλό σου μοιάζει αμετάβλητο,
πιο ώριμη είναι τώρα η σκέψη σου.
Κι αν δεν έγινε αυτό,
δεν πρόκειται για νεότητα,
αλλά μωρία.
Κι αν πάλι εσύ δεν θες να το πιστέψεις
και αποφάσεις κρίσιμες να πάρεις·
ο χρόνος για σένα
δεν έχει ακόμα φτάσει,
ίσως οι αλλαγή των γραμμών απάνω στον καθρέφτη
σε βάλει στη θέση σου.
Κι αν επιμένεις πάλι την αλήθεια να αρνείσαι
και θεωρείς πως όλα αυτά δεν έχουν σημασία,
γιατί μες στις παρέες νεαρών κοριτσιών ξεχνιέσαι
και σαν δράκουλας ρουφάς απ' την νεότητα τους,
εύκολα εσύ ο γραφικός πάλι θα μείνεις μόνος
όταν αυτές μεθαύριο θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Και θα αντιστέκεσαι ακόμα, εσύ τρελέ·
με ένα σταφιδιασμένο σώμα,
μια μασκώτ για αυτούς που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους
και το δικαίωμα ακόμα
να κάνουν λάθος.