Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Και πάλι μετά απ' όλη αυτην την ψυχανάλυση
επανεκκινούμε το ερώτημα,
"Ποιος είμαι;"

Είσαι οι σκέψεις σου;
Οι πιο βραχύβιες και βρωμερές σκέψεις σου
που μη ελεγχόμενα παράγονται μες στο μυαλό σου.

Είσαι οι πράξεις σου;
Που φιλτράροντας τις σκέψεις σου
πράττεις μόνο το ένα απειροστό αυτών.

Είσαι η φαντασία σου;
Ερεθισμένη από τον καθημερινό σου βίο
ξεσπάει σε ανύπαρκτους κόσμους τις βρωμιές σου.

Δεν είσαι ένα πράγμα.
Αλλά δεν αυτοπροσδιορίζεσαι.
"Είμαι ένας καθρέφτης;"
................................................................
Είμαι ένας καθρέφτης.
Εγώ! Είμαι ένας καθρέφτης.
Εσείς, τι είστε, δικός σας, πρόβλημα.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

......................................................ΠΑΥΣΗ...................................................

Κενό
Ησυχία
Παύση
............

Μορφασμός
Ασφυξία
Παύση
......................

Νευρικότητα
Υστερία
Παύση
...............................

Ανάγκη
Δράση
Παύση
.................................................

Φανατισμός
Παραλογισμός
Παύση
...........................................................................

Κομματισμός
Φασισμός
Παύση
.................................................................................................

Εκτόνωση 
Σιωπή
Παύση
.......................................................................................................................

Ματαιότητα
Λοβοτομή
Παύση
 ...................................................................................................................................
ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ
ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ ΠΑΥΣΗ



Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Η ΚΑΛΠΗ

Μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου,
μέχρι να κλείσω τα τριάντα;
Μέχρι τα εξήντα, τα εβδομήντα και άνω
μέχρι να πεθάνω;
Μπορώ ακούγοντας τις λέξεις αυτών
να κρατήσω την αναπνοή μου,
να σηκώσω το ποτήρι,
να πιω μια γουλιά κρασί,
να σηκωθώ
απ' το τραπέζι των διαπραγματεύσεων
να φορέσω το πανωφόρι,
ενώ πάντα αυτοί θα συνεχίζουν να μιλάνε
να διαστρεβλώνουν τα λόγια μου
και την εικόνα μου,
χαμογελώντας να ασπαστώ τους οικοδεσπότες,
ευγενικώς,
και να τους πω χαριτωμένα εκπνέοντας
πριν σκάσω κι ακουστεί
η πόρτα πίσω μου κλειστή...
"Εφόσον δεν τα είπαμε στο γεύμα,
θα τα πούμε στην κάλπη"...

Υ.Γ.
Κι αν δεν τα πούμε και εκεί
μόνο στους δρόμους και στα χαρακώματα.