Τούτος ο χώρος που βαστάει ακόμα μες στην ιστορία
είναι μια ύπαρξη ουτοπική ή μια υπαρκτή ουτοπία;
Είναι η κορύφωση του ανθρώπινου μυαλού
κι ο οργασμός της σκέψης μας.
Τούτος ο χώρος είναι αρχαιότερος κι από τις πυραμίδες,
της εποχής που οι άνθρωποι ζούσαν ζεστά σε χωμάτινες καλύβες.
Κανείς μας δεν θυμάται, ήταν απλώς στη φαντασία.
Έτσι μόνο μπορεί να είναι υπαρκτή η ουτοπία.
Ευτυχία! Ένα πυκνό καταπράσινο δέντρο,
με κλαδιά που δημιουργούν δαιδαλώδη μονοπάτια που οδηγούν το καθένα
σε ένα όμορφο μοναδικό συναίσθημα που....
Όχι, δεν είναι αυτό που θέλω.
Φαίνεται απίστευτο, αλλά τελικά, άμα αισθάνεσαι ευτυχής,
δεν ξέρεις τι να γράψεις.
Όσο πιο υγιής είσαι, τόσο περισσότερη τέχνη χαραμίζεις.
Να, έτσι μια μέρα ξεκινάς να περιγράψεις με λόγια ποιητικά την ευτυχία
και όσο πιο εξεζητημένες λέξεις ψάχνεις να βρεις,
τόσο περισσότερο χάνεις το νόημά της
Αντίθετα, η θλίψη μοιάζει πολυμορφικότερη, με περισσότερες πτυχές.
Κάθε πίκρα και δηλητήριο στην ψυχή των ανθρώπων
αντηχεί στην αιωνιότητα του κόσμου διαφορετικά.
Όμως επιμένεις και λες: «Δεν είναι δυνατόν! Θέλω να γράψω για τη χαρά.
Θέλω να μιλήσω γι’ αυτήν την καταπληκτική μου διάθεση».
Και τότε φτάνεις στο σημείο να πεις με πόση τελικά σοφία
περιέκλεισαν οι άνθρωποι τη διάθεση αυτή στη λέξη ε υ τ υ χ ί α .
Στο νησί ολημερίς τραγούδια τραγουδάμε
τρώγοντας βουλιμικά τούτους τους γλυκούς καρπούς
δεν μας νοιάζει και πολύ προς τα πού θα πάμε
μα μονάχα με ρυθμούς που τους θέλουμε αργούς
σαν εκείνο τον παλιό χορό των γεροτράγων
ζούμε ξέγνοιαστη ζωή στο νησί των λωτοφάγων
Οι μέρες μας φαίνονται πως εύκολα περνάνε
και δούλος, να 'σαι το σκυλί του τσιφλικά
με δυό μπουκιές απ' τους καρπούς γρήγορα ξεχνάμε
σπίτι γυρνώντας μπρος απ' τη Θεά γεμίζουμε χαρά
με εικόνες όμορφες λαμπρές, κόλπα ενδόξων μάγων
αποκοιμιόμαστε γλυκά στη γη των λωτοφάγων.
Καληνύχτα...
Γράφοντας σκέφτηκε κάποιος μια φορά μια όμορφη ιστορία
δεν μίλησε πολύπλοκα για τις σκέψεις του αυτές
με λέξεις όσο το δυνατόν απλές
δεν έχασε το νόημα που τείνουνε να χάνουν
στων ποιητών τα έργα οι αναλυτές.
Πολύπλοκες προτάσεις δεν τις όριζε θεμιτές
τούτος ο κόσμος έμαθε να σκέφτεται -μόνο το απλό
μα μερικοί φωστήρες που θέλουν να μας καθοδηγήσουν
μεγαλειώδεις λέξεις που μπερδεύουν τις ταυτίζουν
με της αφύπνισης το λόγο τον καθημερινό.
Μα κι αν αναστήθηκαν και λέξεις που μοιάζανε νεκρές
μέσα απ' της ιστορίας του το λόγο τον απλό
δεν το 'κανε με δόλο ν' αποπροσανατολίσει
μα πρόθεση είχε αντίθετα τη γλώσσα να στολίσει
κι ένα λεξιλόγιο που είναι πλέον φτωχό.
Κριών πλήρως λόγος
Βέλων έριδος σέρνει μέλος
Πυρώνει μόνη μικρή ανεμώνη
Πρανής καιρός φαλλό αγχόνη
Όνειδος δρας κελύφη εν στέρει
Κομών περίτονος ισόχος αχτένει
Βελούδος όσης παιδία σωπαίνει
Μέρες κρύες τρυγά ομορφαίνει
Δειλός οψής κιλόψ κορέλος
εκ περιάνδρου κύμονος σημάνει τέλος
Ξεκίνησα ταξίδι μες στο πράσινο.
Κι εκεί μέσα στο εύφορο λιβάδι
χάθηκα στο μπλε του ουρανού,
βούτηξα στα νερά του ποταμού,
βγήκα σ’ ένα σεμέντινο πηγάδι
με τοίχους γλοιώδεις απ’ τα βρύα
κι αφέθηκα, άρχισα να βουλιάζω.
Και βγήκα σε μια έρημο με όμορφα δέντρα τροπικά,
έσκισα τη φλούδα από ένα μπενζαμίνο...
άγγιξα την καρδιά της φύσης· ήταν παγωμένη κρύα.
Σκέφτηκα: «Θεέ μου, είναι πράγματι νεκρή!
Δε μας παίρνει άλλο κι έχουμε μικρή ζωή.
Μήπως να φύγω γρηγορότερα ή να μείνω
σ’ αυτό το μαύρο που μου ‘μεινε παρηγοριά
από ολάκερο ουράνιο τόξο;»
Κάποια στιγμή θα μας το πει:
«Ρεμάλια αρκετά! Περάστε όξω!»
23-12-01
καθηγητής, μαθητής1=μ1, μαθητής2=μ2, μαθητής3=μ3
κ) Καλημέρα αγαπητοί μου μαθητές!
Τι καταφέρατε να πουλήσετε από χτες;
μ1) Πούλησα την αγάπη μου σε μια μοναχική κυρία.
Για ένα μήνα καφέ και κουβέντα,
μου έδωσε οικόπεδο στη Μύκονο στρεμμάτων τρία.
μ2) Κι εγώ πούλησα σ’ ένα πλούσιο γέροντα
ένα ψεύτικο λουλούδι, λέγοντας πως ευτυχία θα του δώσει
για ένα γαλλικό κρασί του ογδόντα.
κ) Κι εσύ στο βάθος, τι κατάφερες να πουλήσεις;
μ3) Εγώ πήγα να πουλήσω σ’ ένα γυφτάκι φράουλες
μα δεν είχε φράγκα πάνω του και του τις χάρισα...
Μετά πήγα να πουλήσω αέρα σε κάτι ξανθές,
αλλά προτίμησα να τον χρησιμοποιήσω σε μια γριά
που λιποθύμησε στο δρόμο.
Μετά δεν είχα τίποτα να πουλήσω
και σκέφτηκα πως απέτυχα, έπρεπε να μετανοήσω.
Μα ξαφνικά, μια λάμψη στο μυαλό μου φωτεινή,
μου δημιούργησε όμορφες εικόνες, παραδείσιες, μοναδικές
και σκέφτηκα καλύτερα όλα όσα μας λέτε και αναφώνησα:
«Θεέ μου! Τι μαλακίες είναι αυτές!»
10-04-02
Ρίξε το ζάρι σου, επιτίθεμαι.
Δες τους πως τρέχουνε με φόρα
αναλώσιμοι άνθρωποι δε βλέπουνε στα όπλα τους
πως άνθρωποι μοναδικοί πεθαίνουν ώρα με την ώρα
Χα! Δες πως χάνεις το στρατό σου
μικρέ ιμπεριαλιστή, δε χάνεις ούτε μια στιγμή,
θα στείλεις κι άλλο κόσμο στη σφαγή
μέχρι να γίνει όλο το πετρέλαιο δικό σου.
Μπράβο! Κατάφερες το ζοφερό σκοπό σου.
Στείλε εταιρείες να στραγγίσουνε τη γη
με ότι έριξες πιο πριν, μικρή φαντάζει η ζωή
και το κρίμα θα βαραίνει τον αδιάφορο λαό σου.
«Η ιστορία θα σας κρίνει»
Vanitas, vanitatum et omnia vanitas
Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης
Τι λες ρε παιδί μου! Τι μεγάλη σοφία αυτός ο Βάνδαλος.
Πραγματικά, αν ζούσε σήμερα και το έκανε slogan
όλοι οι μεγάλοι θα τον προσκυνούσαν
Βέβαια, διότι αν ισχύει αυτό,
καλά είμαστε όπως είμαστε...
Οι φίλοι μας λένε Ν-Ν (εν-εν):
«Να κι αν ζήσεις, να κι αν τα τινάξεις.»
Ο φωτεινός σηματοδότης, το πρώτο βλέμμα της αυγής,
τον είδαμε τυχαία, τώρα ρυθμίζει τη ζωή μας·
μες στα μάρμαρα ο θρήνος έπεφτε βαρύς
απ’ τη σαπίλα των χόρτων στη χαρωπή αυλή μας.
Ο φωτεινός σηματοδότης, τελευταίο βλέμμα, ακόμα είναι εκεί.
Τυχαία τον είδαμε και τώρα λήγει τη ζωή μας.
Είναι το μόνο πράγμα που θα μείνει μέσα στην ψυχή μας
σηκώνοντας τα μάρμαρα, βουλιάζοντας στη σάπια μας αυλή.
Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι και τόσοι ποιητές,
που μας μιλούσαν κάποτε με λέξεις λυρικές,
μας ταξίδευαν μακριά με τ’ όμορφό τους ποίημα
και της ζωής δε νιώθαμε φθαρμένο ναν το νήμα.
Κάποτε υπήρχανε παντού αυτοί οι καλλιτέχνες
και μας γεμίζαν τη ζωή με την αισθητική τους.
Μήπως υπάρχουν μα χαθήκανε μες στις πολλές αντένες
και οι νέοι δεν πιάνουν σήμα ν’ ακούσουν τη φωνή τους;
Δεν ξέρω, δε νιώθω ικανός γενιά να σ’ οδηγήσω·
μόνο στο φως το σκοτεινό, είμαι κι εγώ νεκρός.
Κυνηγώ τα φαντάσματα για να τα φέρω πίσω,
μήπως στο τέλος καταφέρω να νιώσω ζωντανός.
Οι μάσκες πέφτουνε...
Οι νέοι αποφάσισαν ξανά να βγουν στους δρόμους,
να φωνάξουν...
Οι μισοί για να την πουν στους άλλους μισούς
και οι άλλοι λόγω ιδεολογικών κολλημάτων.
Στην πραγματικότητα
κανείς δε θα ’βγαινε στους δρόμους.
Ο ίδιος, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, τους έσπρωξε εκεί.
Η τυχαιότητα της επανάστασης.
Σάπισαν τα χαρτιά στο ράφι,
πέρασαν οι μέρες, μια αστραπή στον ουρανό
σκυφτός ο ποιητής μες στη σαπίλα γράφει,
γεμίζει ακόμα ένα άγραφο πανό.
Το ρολόι στο πιάτο έχει σταματήσει να χτυπά,
το ψάρι μες στη γυάλα τη τροφή του αναζητά.
Το αφεντικό ξεχάστηκε,
η καρδιά των πουλιών ταράχτηκε,
ένας κρότος στο μυαλό μας τριγυρίζει
το πεζοδρόμιο απ’ τα χυμένα σπλάχνα κοκκινίζει.
Ο μαρασμός κυρίεψε το αχόρταγο λιβάδι
που τόσα χρόνια υπήρχε, ανθρώπινο το πότιζε πηγάδι.
Το αφεντικό αδιαφόρησε,
το ψάρι έναν αετό καταβρόχθισε
γιορτή βροχή στης γυάλας το κελί,
αφού ο υδρόκοσμος απόκτησε ζωή.
Τώρα υγρά στομαχικά υγραίνουν τα χορτάρια
νερό γλυφό, μες τα παγούρια υπάρχουν μόνο ψάρια.
Δεν ήταν εύκολη Αυτή, ούτε γλυκιά
σα μια ωραία σοκολάτα.
Το αφεντικό κατάλαβε,
στα ψάρια άλλαξε νερό.
Μες στα παγούρια βγήκαν αστραφτερά μαργαριτάρια,
το πηγάδι αναβλύζει μαγικό υγρό
και τα πουλιά πετούν αδελφικά χαϊδεύοντας τα ψάρια.
Μοιάζουν όλα τα σύμβολα να είναι ίσα και χορτάτα.
Υπάρχει μια τέλεια ισορροπία μέσα μας, παντού
υπάρχει μια παρανoϊκά ήρεμη ατμόσφαιρα.
Κυλάνε όμορφα οι μέρες, ήσυχα, το ίδιο μονότονα.
Ένα νησί που έχει πάντα ήλιο.
Ένα νησί που έχει ήρεμη θάλασσα ολόγυρα
και τα κύματα του ωκεανού δε μοιάζουν να το αγγίζουν.
Είναι εύκολο να ζεις.
Είναι συνετό να μη ζητάς.
Όμως η σταγόνα θα πέσει στο κενό, για να ακουστεί
όμορφη η βουή της τρικυμίας, που θα αλλάξει τούτη τη ρουτίνα.
Είναι οι δημιουργοί που θα συννεφιάσουν λίγο τον ουρανό να βρέξει
για να ποτιστούν τα υπερφυσικά λουλούδια,
που τόσο καιρό ζουν στην ξηρασία.
Εμείς απλά περιμένουμε να αφουγκραστούμε
έστω την αναπνοή τους, ως ένδειξη ότι υπάρχουν.
Θέλουμε λίγη κόλαση για να ζήσουμε... την έχουμε ανάγκη,
όσο ανάγκη έχουμε το γαλήνιο παράδεισο.
Τόσοι άνθρωποι στην πυρά δε βρίσκονται εκεί τυχαία.
Πάντα,
αυτοί που θα τολμήσουν να ταράξουν τα ακύμαντα νερά μας,
το υπναλέο εγκεφαλογράφημά μας...
πάντα θα έχουν μια πύρινη θέση στην καρδιά μας.
02-04-03
Η ώρα περνάει, κυλάει σαν τα νερά του ποταμού.
Μια απλή αρχή χωρίς πρωτοτυπία, τι έχεις κατά νου;
Πάλι για τον κόσμο και για τους ανθρώπους;
Πάλι για μάταιους αγώνες ελπίδες και οράματα;
Δεν έχει πια κανένα νόημα....
Ακούς τίποτε; Όλοι κοιμούνται ολόγυρα...
Ακόμα και τα πουλιά σωπαίνουν.
Τι να πουν;
Είπαν πολλά μέσα από τα ποιήματα του παρελθόντος;
Εδώ πια κανείς δε μιλά... κανείς δεν ανασαίνει...
Περπατούν, τρέχουν στα στενά δρομάκια του σταθμού
για να πάνε στη δουλειά.
Τους μιλάς και δε σ΄ ακούνε,
τους χαιρετάς και μουγκρίζουν,
δεν τους συγκινεί τίποτα πλέον.
Παραπαίουν στην καθημερινότητα ενώ ξέρουν
πως βαδίζουν με αργά αλλά σταθερά βήματα
προς την παραφροσύνη...
Ο Ταλιμπάν της ευαισθησίας δε θ΄ αργήσει·
θα έρθει σύντομα ν’ αναστήσει
τούτη τη νεκρή φύση.
18-01-02
