ΝΥΧΤΕΡΙΝO ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΙΙ

-Ποιός είμαι εγώ να εναντιωθώ στη συνέχεια του κόσμου;
-Ποιός είμαι εγώ να βάλω φρένο στα πιο αρχέγονα ένστικτα;
-Η προσπάθεια δεν μετράει καθόλου;
-Απλά επιβεβαιώνει την εμπειρία μας.
-Την αποτυχία.
-Δεν έχει αλλάξει τίποτα απαρχής του κόσμου. Όλη η νομοτέλεια της φύσης είναι στο DNA.
-Σάμπως έχουν τελειωμό τα πάθη και τα λάθη.
-Ευτυχώς όχι, πώς αλλιώς θα τραβάγαμε μπροστά.
-Είναι μακριά η αρχιτεκτονική;
-Επτά λεπτά με τα πόδια.
-Πάω, τι διάολο... Ποιός είμαι εγώ να εναντιωθώ στην συνέχεια του κόσμου.

ΦxΨ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

-'Ερωτας... μια δεύτερη ζωή ατραυμάτιστη αλλά όχι ατέρμονη.
-Σαν την πρώτη ζωή μου ακούγεται.
-Όχι αυτό είναι αγάπη. Η αγάπη μας κρατάει γερά με τα πόδια στο έδαφος. Σχεδόν μας βουλιάζει.
-Επιπλέουμε.
-Το σώμα πνίγεται και τα ρουθούνια ίσα ίσα έξω απ το νερό.
-Όσο καίγεται το ζωοδόχο οξυγόνο όλα καλά. Όσο καίγονται πράγματα.
-Αν δεν μας έκαιγε ο έρωτας πιο πολύ απ την αγάπη θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την αιωρήση μας στο νερό.
-Ο έρωτας μας τσουρουφλίζει, αλλά η αγάπη μας κάνει στάχτη στο τέλος.
-Ποιός θέλει να γίνει στάχτη; Ποιός δεν θέλει να μπορεί να τσουρουφλίζεται αιώνια;
-Πλάνη είναι. Η στάχτη είναι ο προορισμός μας.
-Τότε ας τσουρουφλίζομαι μέχρι να γίνω στάχτη. Και ίσως και τότε ο έρωτας να είναι αιώνιος.
-Αιώνια είναι τα χειρότερα πράγματα. Ώρα καλή λοιπόν.

ΦxΨ

ΔΙΑΟΛΟΣ

Στο μπαρ πίνοντας μπύρα,
βράδυ...
Η μουσική τελείωσε
η γιορτή εσχόλασε...
Να πίνω μπύρες με το διάολο.
Να με κοιτάει, να μου χαμόγελαει.
Να αναδύεται το άρωμά του αισθησιακά
μέσα από το μπούστο του.
Διάολε!
Τι γεύση να έχεις;
Μες στη θολούρα του αλκοόλ.
Σε σκοτεινό, λερό, μικρό δωματιάκι
σε κάλεσα, με ακολούθησες.
Ψέματα λέω.
Εσύ με προέτρεψες να πάω
και ήρθες.
Σε γεύτηκα.
Έκπτωτο το στομάχι μου
από τις πύλες του παραδείσου.
Γρήγορα με σαγήνευσε η θέρμη
της κολάσεως.
Γλυκά τα χείλη σου διάολε,
υγρό το φιλί σου.
Τόσο που οι φλόγες που
αγκαλιάζουν το κορμί μου,
σαν καλοκαιρινής βροχής σταγόνες μοιάζουν
που σβήνουν την κάψα μου.
Σε θέλω διάολε!
Να γίνω κι εγώ
δικός σου
αιώνιος πιστός,
ιερέας του κορμιού σου
αθάνατος
θνητός
αθάνατος
θνητός
αθάνατος
θνητός.................................................................
............................................................................
............................................................................
............................................................................

ΖΩΑ

Είμαστε τα ζώα,
είμαστε τα παγώνια.
Η δημιουργία,
η τέχνη,
η επιτυχία...
Όλα για να μην είμαστε μόνοι.
Τι θα με ένοιαζαν όλα αυτά,
αν μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος μόνος.
Να δείξω οτι είμαι κάποιος,
ότι έχω βάθος και πάθος για δημιουργία.
Και αυτές ασυναίσθητα προσέχουν
συμπεριφορές που επιμελώς η φύση
κέντησε για πάντα στα γονίδιά μας.
Και δεν είμαι πια αρκετός,
δεν ξεχειλίζουν οι ενδορφίνες της
όταν με βλέπει, όταν με ακούει.
Και πάλι θα πρέπει να επανεκκινήσουμε
την αγάπη και των έρωτα με νέους πόρους.
Είμαστε ζώα...
Δεν μας αξίζει τίποτα καλύτερο
από τον καπιταλισμό
ακόμα και στις σχέσεις.
Ζώα...

ΑΝΟΙΞΗ

Αντίο χειμώνα, τώρα ήρθε η άνοιξη, που δυστυχώς
κι αυτή πολύ σύντομα πάλι χειμώνας θα γενεί.

ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ

Να ψάχνεις σε φίλες σε γνωστές
το αίσθημα το οικίο,
χωρίς υπεκφυγές.
Θα βρεις το σίγουρα το πάθος
εκεί θα είναι σίγουρα ο πόθος
και το λάθος.
Θα είναι όμορφα...
Μα είναι όμορφα...
Τα πιο παράνομα,
τα πιο αποτρόπαια.
Γευτείτε με...
Χαρείτε με...
Κι εγώ εργάτης.
Ο σεξουαλικός σας είλωτας.
Κι ευχαρίστως να χαθώ
στα υγρά, οικία κορμιά σας
και να γίνω εγώ για εσάς
το αγαπημένο σας παιχνίδι...
Η βολική σας πόρνη.

ΦΙΛΟΙ

Οι μέρες περνάνε
και η κάθε μέρα
με κάνει πιο αυτόνομο
πιο ευτυχισμένο.
Πιο αυτόνομο;
Τίποτα δεν θα ήμουνα χωρίς εσάς,
καλοί μου φίλοι.
Τίποτα δεν θα ήμουνα,
χωρίς τη δική σας παρατήρηση,
να γίνομαι οντότητα στον κόσμο.
Χωρίς τον σεβασμό σας απέναντι
στη δική μου αυτοκατανόηση.
Χωρίς τις ειρωνίες σας,
τον σαρκασμό για τα γελοία,
τα αστεία της ζωής που μοιάζουνε μεγάλα,
όταν από μέσα τα κοιτάμε.
Χωρίς εσάς καλοί μου φίλοι,
πώς θα μπορούσα μόνος μου να γράφω,
πώς θα μπορούσα να υπομείνω
τον ίδιο μου τον εαυτό;

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

Δεν σκέφτομαι, δεν σκέφτομαι, δεν σκέφτομαι, δεν σκέφτομαι,
πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, δεν σκέφτομαι, δεν σκέφτομαι, δεν σκέφτομαι.
Πράττω, πράττω, δεν σκέφτομαι, μα πράττω, δεν σκέφτομαι, μα πράττω.
Ξεχνάω, σε ξεχνάω, σε ξεχνάω, δεν θυμάμαι, δεν θυμάμαι, δεν θυμάμαι
κι είναι αλήθεια, είναι αλήθεια, είναι αλήθεια, δεν θυμάμαι.
Όμως πράττω, προχωράω, ανασαίνω και γελάω και γελάω και γελάω
Δεν λυπάμαι, δεν λυπάμαι, προχωράω, δεν λυπάμαι και λυπάμαι και λυπάμαι
και διαβάζω σημειώσεις και διαβάζω αφιερώσεις και κοιτώ ημερομηνίες
και πονάω και πονάω και πονάω, μα δεν σκέφτομαι, δεν σκέφτομαι
και μόνος, πολύ μόνος, πάντα μόνος, προς το τέλος, προς το τέλος,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω,
προχωράω, προχωράς, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω,
προχωράω, προχωράω, προχωρά, προχωράω, προχωράω, προχωράω,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράμε, προχωράω, προχωράω,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράτε, προχωράω,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράν,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω,
προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, προχωράω,
προχωράς, προχωρά, προχωράμε, προχωράτε, προχωράν, προχωράω.

ΑΝΔΡΑΣ ΙΙΙ

Κάποτε ούρλιαζα χοροπηδώντας από κλαδί σε κλαδί
και έδειχνα τα δόντια μου, τη γλώσσα μου στους άλλους
καμπούρης τριχωτός, για μια καμπούρα κι εκείνη τρχωτή,
για μικρούς καμπούρηδες τρχωτούς απογόνους.

Κάποτε κράταγα το αμύγδαλο σφιχτά, έτρεχα στο κρύο
με ρόπαλα και πέτρες να σκοτώσω το μαλλιαρό μαμούθ.
Για να ταίσω τη φαμίλια... Εγώ δυνατός! Αυτή διάλεξε εμένα!
Εγώ αναλώσιμος... Εγώ συχνά νεκρός... Όμως θα ζω,
μέσα από τούτα τα σκασμένα.

Κάποτε φόρεσα μεταλλική στο σώμα πανοπλία,
γιατί  δεν ούρλιαζα καλά, ούτε αγρίμια κυνηγούσα.
Μακρυά από αυτήν και τα μονάκριβα γονίδιά μου,
να απορώ καταμεσής της ματηρής της μάχης
αν τελικά κι αυτά είν' τα δικά μου.

LOVE IS IN THE AIR

Even in my darkest hour,
or during my haziest day
I know above the clouds
a Sun-God shines
holding warm, my heart
and life so bright.

http://www.youtube.com/watch?v=sKMJCFx0w6Y

ΣΚΕΨΕΙΣ Γ.Β.

Είναι σαφές, είναι γνωστό σε όλους
πως κι αν ο κόσμος άλλαξε με την τεχνολογία
οι ρόλοι μένουν διακριτοί.

Όσα περάσουν χρόνια, όσες κανείς ζωές κι αν ζήσει,
στο χέρι του άντρα η αρχή
και στις γυναίκας το πόσο η σχέση θα κρατήσει.