Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΟΛΑ ΕΔΩ

Αλλάζω χρώμα αλλάζω σώμα.
Ποιος είμαι; Ακούς;
Δεν ακούς.
Η αγάπη πάντα μένει.
Αλλάζω τον κόσμο, αλλάζω σκέψη
είμαι ζωντανός και φωνάζω.
Δεν φωνάζω ουρλιάζω.
Τίποτα δεν χάνεται, όλα μένουν·
όλα είναι εδώ,
εδώ, εδώ, ΕΔΩ!
Κι εγώ είμαι εδώ
τρέχω, πέφτω, σκουντουφλάω
αλλάζω.
Είμαι ευτυχισμένος, είμαι λυπημένος
ακούω καμπάνες, βλέπω μυγάκια,
κοιτάω ψηλά, ενώ πέφτω ακόμα πιο χαμηλά
αγαπώ,
αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τους ανθρώπους
μισώ τους ανθρώπους, με κουράζει η ζωή.
Πίνω από το ποτήρι, όπως θα πιουνε κι άλλοι.
Είμαστε εδώ, κι εσύ και εμείς μαζί.
Αγαπώ, μισώ, αλλάζω χρώμα, αλλάζω σώμα
αλλάζω μυαλά.
Μόνο οι αναμνήσεις δεν θα αλλάξουν ποτέ!

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ

Ίσως υπήρχε κάποτε
σε έναν αγρό μια αδέσπωτη
πορφυρή και λιγερή παπαρούνα.
Και παίζοντας κάποιος με μια όμορφη
κοπέλα που την ήθελε πολύ
κάναν' έρωτα πατώντας της τα μούτρα.

Κι ο σπόρος έγινε παιδί
μεγάλωσε σε ενά κελί
με αγάπη περισσή από την κούνια.
Μια μέρα σπάσαν τα δεσμά
οι φλέβες της γυαλιά καρφιά
το μπάνιο μοιάζει με την παπαρούνα.

Αυτή κοιτάει σαν νεκρή
κι αυτός ακούραστο νεφρό ουρεί
στο πάτωμα κηλίδες έξοδά του.
Γυμνή στο δρόμο περπάτα
κι αυτός λιωμένος στα σκαλιά
γίνηκε ο κόσμος όλος παπαρούνα.
 .............................................................
Παπαρούνα
Παπαρουνα
Παπαρου
Παπα
Πα
Π

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ

Στο κρεβάτι μεθυσμένη μου αγάπη θα ξεράσεις
όλα απόψε τα παιδικά σου όνειρα.
Θα ανοίξεις μια τρύπα στο στήθος μου "τυχαία"
πάνω απ' το μέρος της καρδιάς με ένα αθώο
κατσαβίδι.
Θα μου σπάσεις τα κόκκαλα με τα ίδια σου τα χέρια,
γυμνά... Τα βελούδινα χεράκια σου
και γλυκό φιλί θανάτου, τα χείλη σου,
βίαια θα γευτούν το καλύτερο κομμάτι της.
Αυτό που σου ανήκει.
Το πιο αθώο.
Και μ' ένα χαμόγελο, αθώα σαν τις πράξεις σου
αθώο,
θα με ράψεις για να ξυπνήσω τρυφερά
απ' την αναισθησία μέσα στη θέρμη
του αγαπημένου μου στήθους σου.
Θα με φιλήσεις...
Μπροστά σε όλους τους εραστές σου
που μασκάρεψες γιατρούς.
Μπροστά σε όλες τις ενοχές
που βάφτισες θεραπεία.
Μπροστά στην ίδια την αγάπη μου για σένα
που είναι αειθαλής και ακούραστη.

http://www.youtube.com/watch?v=5rwr21UoF8w


Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Νιώθεις κάτι;
Δεν νιώθεις τίποτα...
Απλώς δεν νιώθεις.
Βλέπεις την ηδονή μπροστά σου,
τα χείλη πρόθυμα, το στήθος φουσκωμένο
ένα μουνί ζεστό κι όμως...
Απλώς δεν νιώθεις.
Δεν νιώθεις τίποτα...
Μόνο τη θλίψη.
..............................................
Eεϊ!!! Χρόνια πολλά!!!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΗΣ

Νυστάζω ρε... Μα δεν πάω να κοιμηθώ.
Μου τη βιδώνει που πολλοί με λένε τεχνοκράτη.
Και προσπαθώ τόση ώρα να αποδείξω με τρόπο ρομαντικό
πως δεν είμαι.
Η αλήθεια να λέγεται... Δεν έχω τι να πω.
Να πω με λόγια ποιητικά ότι δεν έχω σκέψη λογική;
Να αποδείξω τι;
Είναι κακό αυτό;
Τι είναι ο τεχνοκράτης;
Στη σκέψη των ανθρώπων διαβρώνονται οι λέξεις
κι όπως το νόημα χάνουν οι λέξεις σε -ιστής
έτσι τις χάνουνε κι αυτές σε -κράτης.
...............................................................
Μαλακίες... Δεν έχω έμπνευση απόψε.
Από αύριο ας μιλήσουμε πάλι για τις σχέσεις
και τα αισθήματα που είναι πιο δύσκολα να τα ορίσεις
οπότε γράφουμε τα ποιήματα.
Τεχνοκράτης μάλλον είναι αυτός
που μοντελοποιεί τις σχέσεις και τα αισθηματα
και κάνει προβλέψεις.
Μα είναι πολύ εύκολο να γίνει
κάποιος από αυτούς ρομαντικός
σαν σταματήσουν να βολεύουν οι προβλέψεις.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

ΑΛΚΟΟΛ

Ρέεις άφθονο στα χείλη μου
με κάνεις και ξεχνώ.
Θολώνεις τη σκέψη μου
δεν βλέπω...
Πόσο πολύ σε αγαπάω!!!
Βασιλιά, κρατάς τα ηνία
τη λογική μου ελέγχεις.
Χαίρομαι που σε γνώρισα.
Που σε πλήρωσα αδρά.
Σε κατανάλωσα.
Πόσο θα διαρκέσεις,
γλυκό ναρκωτικό;
Μπορείς να μείνεις στο συκώτι μου
αιώνια.
Να σε μεταβολίσω δεν ποθώ.
Μέσα μου θέλω να 'σαι,
μέχρι τις νύχτες να κοιμάμαι
να μπορώ,
ξανά μην πληγωθώ.
Μείνε μέσα μου.
Τι είσαι;
Μπύρα, τζην, ρακόμελο καυτό.
Τα σωθικά μου ζέστανε,
ζάλισέ το μυαλό,
να μη σε σκέφτομαι.
Να βλέπω στις γωνιές ελπίδα νέα,
κορίτσια πρόθυμα να μ' αγαπήσουν
να με ερωτευτούν, να νιώσω όπως τότε,
που το κρεβάτι έγερνε κι ας ήταν σταθερό.
Δώσε μου εικόνες θολερές,
πατούσες γυναικείες
στο στήθος ν' ακουμπώ
και να ζεσταίνουν την ψυχή
σαν να 'τανε οι οικίες
πατούσες που ποθώ
στο στήθος ν' ακουπήσουν, στα χείλη
που μπήκες μια νύχτα εσύ
σαν διαρρήκτης,
μεθυστικό αλκοόλ.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΟΡΑΜΑ


Τραβώντας τα λαρύγγια μου,
ξεκόλλησαν τα σωθικά μου. 
Πάνω σε μολυβένιο πάγκο
τα άπλωσα.

Κι οι αλυσίδες τραβήξαν το κορμί
με τα τσιγγέλια που κρατάνε τη σάρκα
σκίζοντάς την ανυψώνοντάς με.

Ίσα που αναπνέω.
Ίσα που ζω.
Κι η παγωμένη ανάσα μου πέφτει
στο ματωμένο δάπεδο να γίνει
χίλια κομμάτια.

Μα έχω την ψευδαίσθηση
πως κει που βλέπω φως,
υπάρχει ένα παράθυρο
εκείνη να μπει να με γιατρέψει.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΣΕ ΜΙΣΩ ΚΑΙ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ

Το μίσος και ο έρωτας κολυμπάνε μαζί
στη θάλασσα μιας ατέρμονης θλίψης.
Κι εύχομαι το θάνατο σε ανθρώπους!
Κι εύχομαι κατάρες θλιβερές που δεν αρμόζουν
σε άνθρωπο.

Το σκότος να γεμίσει των ανθρώπων τις ζωές.
Και λάβα να κατρακυλά πάνω στις γης της ομορφιές.
Το δροσερό ρυάκι δηλητήριο
στα σωθικά όλων,
της φύσης μας υπάρξεις.

Άργησα...
Μάλλον άργησα πολύ να καταλάβω.
Είμαι ανίκανο θεριό, σταγόνα στη βροχή.
Μα όσο περνάνε οι στιγμές μόνο το θάνατο...
Θέλω να τον βρει, μέσα στο πλοίο...
Να πνιγεί.
Να κλαίει με λυγμούς.
Πικρή μετάνοια.

"Με μισείς"
"Σε μισώ και σε λατρεύω" 

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΟΝΕΙΡΟ... ΚΑΚΟ;

Είδα ένα όνειρο, για το οποίο
τίποτα να πω δεν έχω.
Να συζητήσω δεν έχει σημασία.
Αφού ήταν ένα όνειρο,
ένα ψέμα.
Κι ας μου ΄χει σακατέψει,
πρωί Κυριακής,
την ψυχολογία.
Μου έδειξε ένα μέλλον
που δεν ήθελα να δω.
Ένα μέλλον που εγώ ήμουν μόνος,
αλλά εσύ δεν ήσουν
και να 'ρθω πια δεν με περίμενες.
Μα εγώ ήμουν εκεί.
Εγώ... Τα πραγματά μου...
Κι εσύ ένα τείχος Σινικό
χωρίς περάσματα,
να έρθω πιο κοντά σου.
Ένα τοίχος αδιαπέρατο τα μάτια σου
με διώχναν μακρυά σου.
Ώσπου ξύπνησα και ένιωσα
το ψέμα του ονείρου,
πως όλα αυτά που ένιωθα
δεν ήτανε αλήθεια.
..............................
Δευτέρα... Τρίτη...
Τετάρτη... Σάββατο
Το αίσθημα του ονείρου αυτού
ακόμα με στοιχειώνει.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΒΛΕΠΩ

Βλέπω τον ήλιο, καθώς δύει στο βορρά
σηκώνονται οι γλάροι, θαρρείς η μπουκαδούρα
τους παίρνει τα μυαλά.

Κι ο ήχος απ' τη θάλασσα λες μου τραβάει τ' αυτί
και με μαλώνει, που πάλι μονάχος μου καπνίζω
κι εσύ καπνίζεις μόνη.

Γιατί δεν τόλμησα τη θάλασσα τούτη να περάσω
με μια γέφυρα, που θέλω πια μονάχος μου
να χτίσω, να σε φτάσω.

Βλέπω τα βήματά μας, σβήνουνε τα κύματα
πάνω στην αμμουδιά, τίποτα να σε θυμίζει
εκτός από τα ποιήματα.

http://www.youtube.com/watch?v=0Hrd2bWVtcI

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΕΡΩΤΑ ΑΣ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

Βαρέθηκα ωδές να ακούω για τον έρωτα
κι ανθρώπους συνέχεια να ζουν να κυνηγάνε
ένα φθηνό ναρκωτικό, της φύσης μια κλήση
που μας καλεί για συνουσία και πολλαπλασιασμό.

Βαρέθηκα ωρίμασα κοντεύω τα τριάντα...
Ξέρω πολύ καλά τον τρόπο να ναρκώνω
πολλές μικρές κοπέλες ειλικρινείς και αγαθές
που προσδοκούν το κάλεσμα το έντονο να νιώσουν.

Μια μέρα έπειτα ξυπνάν κι εσύ μαζί στο άκρο
κάποιου από έρωτα φθαρμένου κρεβατιού
και κοιτάς... Κι ο έρωτας δεν είναι πια εκεί
μα ξέρεις πως υπάρχει Η Αγάπη υπάρχει Η Σχέση.

Μαζί τη χτίσατε με όρεξη πολλή
και νιώθεις δεν πειράζει ας φύγει ας πεθάνει
ο έρωτας· δεν έχει τίποτα να κάνει
αφού δεν ήταν παρά το κίνητρο μονάχα.
....................................................................
Κι επειδή πάντα στις δύσκολες στιγμές βλέπεις το βάθος
κει που φαίνεται να αδειάζει από κουράγιο η καρδιά
την τέταρτη στροφή μην την ξεχνάς· Ρωτάς γιατί;
Πάντα θα υπάρχουνε αυτοί που θα πουλάν ναρκωτικά. 


Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Να σέβεσαι και να εκτιμάς
αυτά που έχεις.
Να μην αρέσκεσαι στα λίγα
αλλά να τα εκτιμάς
και να τα σέβεσαι.
Ένα γυμνό κορμί που
σου δίνεται απλόχερα
δεν είναι δεδομένο.
Η προσδοκία για το χάδι σου
δεν είναι δεδομένη.
Η ελευθερία της σχέσης
αν δεν τη σεβαστείς
σύντομα την πλάτη θα γυρίσει
κι άλλη πόρτα για να μπει
θα ψάξει να χτυπήσει.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ Μ.

Βράδυα ολάκερα ξυπνάς κι αναρωτιέσαι
για όλα τα χθες που έχουνε περάσει
κι ο λόγος είναι Αυτή.

Σου δίνει τα πάντα χαλαρώνει, στο στρώμα ξαπλώνει.
Όλα σου τα δίνει και ξαπλώνει
στο κρεβάτι της θλίψης.

Ξημέρωμα κοιμάσαι στον ύπνο αναρωτιέσαι
για όλα τα λόγια που είπες σήμερα, χθες,
τους λόγους σου σε Αυτή.

Τα πάντα σου δίνει και αφήνεται σε αγκάθια να ξαπλώνει.
Όλα σου τα δίνει και ξαπλώνει
στο κρεβάτι της θλίψης.

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

ΜΑΚΑΡΙ

Μακάρι να με ντύνανε με ρούχα παρδαλά
στο δρόμο να μ' εκθέτανε να κάνω τον παλιάτσο
να διασκέδαζα μικρούς ανθρώπους και μεγάλους
αλλά...
στο δρόμο δα με βγάλανε κάτω από το στράτσο.

Μακάρι να με ορίζαν βλάκα, να μη μου δίνουν σημασία
και κρέατα ολημερίς να έπρεπε να ψήσω
για τους ανθρώπους τους απλούς, μα πάλι τι αδικία
αντί γι' αυτό με στείλανε στην κάλπη να ψηφίσω.

Μακάρι όλοι να με λέγατε ψυχάκια και τρελό
και υπαλλήλους στο δαφνή συνάχεια να παιδεύω
τη χάρη δεν μου κάνατε, μονάχα ένα καπέλο
μου  δώσατε μην καίγομαι σαν μαύρος που δουλεύω.

ΤΟΚ ΤΑΚ ΤΟΚ

Τοκ τακ τοκ τακ
ένας ήχος είναι και αυτός
τοκ τακ τοκ τακ
κανείς δεν σκέφτηκε ότι έτσι
μπορει να ακούν καποιοι το χρόνο να κυλάει

Όλοι κάπως τα ακούμε
όλα διαφορετικά ηχούνε.
Αλλιώς ο γιος
κι η κόρη αλλιώς.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

ΕΣΕΝΑ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΚΙ ΕΣΕΝΑ

Μια ακόμη μέρα να απορώ. Τι ζητάτε από μένα
Δεν μπορώ. Δεν μπορώ τις ποινές που βαραίνουν
τους ανθρώπους να σηκώσω μονάχος στους ώμους.
Όμως ήθελα κι εσάς να σώσω, ήθελα να σας αγγίξω
κι ένα κομμάτι μου να εντυπωθεί για πάντα μέσα σας.
Δεν με νοιάζει ο χρόνος και αν είναι μικρός, θέλω!!!!
Θέλω να υπάρχει κάτι από μένα σε εσένα
κι εσένα
κι εσένα
Δεν με νοιάζει αν φύγεις, αφού όλοι φεύγουν
κι εγώ μαζί με αυτούς... Θέλω κάτι μονάχα να αφήσω
σε εσένα
κι εσένα
κι εσένα.
Αύριο πάλι, πρωί: λογίζω, απόγευμα: τρώγω, βράδυ: κοιμάμαι
μόνο αυτά τα μικρά τα απλά, τα γέλια τα χαζά θα μ' αφήσω
σε εσένα
κι εσένα
κι εσένα.

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Με φαντάζομαι.  Μέλλον...
Μοναχό και λειψό
στα σκουπίδια λιωμένο
με το βλέμμα νεκρό
στο κενό καρφωμένο.

Στο μυαλό η φωνή
παιδική να φωνάζει
 μ'ένα γέλιο λευκό
ένα αγόρι να τρέχει
 σ' ένα πάρκο αδειανό.

Και οι φίλοι που πήγαν
σε κοφίνια χωμένοι
να κοιτάζουν κι αυτοί
πώς περνούνε οι μέρες;
Το ποτάμι μακρύ.

Το ποτάμι...
Το ποτάμι τι;
Γλυκά παρασέρνει.
Τι γλυκά που μας παίρνει
μακρυά η ζωή.

ΠΑΤΕΡ

Μικρέ μου φίλε,
πόσες μέρες μας μείναν ακόμα
που θα μπορείς μέσα στα μάτια να κοιτάς
τη χαρά κάθε φορά που σε βλέπω;

Πόσες φορές ακόμα θα ακούσεις φωνή
να βγαίνει απ' τα χείλη μου
και θα ξυπνάς μες στ' άγρια χαράματα
θεούς και Χριστούς βλαστημώντας;

Μες στη γενιάδα μου πόσα τριαντάφυλλα
μείναν ακόμα πριν γίνουν άσπρα
και πέσουν κι αυτά στο χώμα
που μας καλεί κάθε μέρα κοντά του;

Πόσα ρυάκια πέρασαν στα χέρια μου
και γίναν κι αυτά βαθειές χαράδρες;
Κάποιες κρατώντας σε τις περπατήσαμε
και κάποιες χάθηκαν για πάντα από την άμμο.

Κι όταν δεν θα 'χεις το βλέμμα σε εμένα
θα φύγω να μην νιώσεις το βάρος
......................................................
-Το ξέρω πως είμαι υπέρβαρος
μα να το πω έχω το θάρρος.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

ΣΟΦΙΑ ΙΙ

Ειν' άραγε αναπόφευκτο
καθώς να μεγαλώνεις,
τατού να 'χεις στους όρχεις σου...
μόνο έτσι επιβιώνεις;

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

6/5/2012

Κρύψατε τα στάχυα στη φωτιά
και το νερό μες στα χωράφια.
Κοιτάτε να βρείτε λίγους σπόρους ακόμα
μες στο χώμα.


Ψάξατε το φως μες στο σκοτάδι
και γάργαρη πηγή νερό μέσα στην έρημο.
Θαρρείτε σαν πεθάνετε θα πάτε κει στον Άδη
ωραία κι όμορφα θα την περνάτε
σ' ένα παράδεισο πέτρινο.

Πετάξατε το κόκκαλο στον άνθρωπο να τρέξει
θαρρείς πως ζώα κι άνθρωποι γινήκαν ένα.
Θα βγει άραγε από τα χείλη σας μια λέξη, σαν το κοπάδι
κυφήνες σαν εσάς αφήσει κανένα;

Πήρατε το πλοίο και χαίρεστε κοιτώντας προς στη πλώρη,
διότι στο ταξίδι φαίνεται καλό καιρό θα κάμει.
Ανόητοι...! Δεν πήρατε ακόμη σας χαμπάρι, πως από πίσω
καταφτάνει ολόκληρο τσουνάμι.

Νιώσατε ήχους ευτυχίας στο κενό
και την καρδιά σας να χτυπά σαν ήσαστε νεκροί.
Ακούστε την.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τα λόγια μου τα άκουσα από τις φωνές άλλων
με λέξεις χρωματιστές, αφού δεν είχε πιο πριν
χρώμα, να δώσει η φωνή μου.
..............................................................................................
Η αγάπη μου εκφράστηκε από την καρδιά
της "Αγάπης" μου και ο καθρέφτης της
έδειξε ατραπό για μια αγκαλιά ζεστή.
Τα μάτια μου είδαν φως, σαν έκλεψα απ'  τα μάτια της 
και καθώς τα φώτα σβήναν και άρχισε να σκοτεινιάζει
τόσο φωτεινότερος γίνονταν ο κόσμος.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

A MAN MISUNDERSTOOD


My mother thought I was insane
That I could never stand the pain
And so I chose to live alone with nothing left to hold on

That’s why I never cared to feel
For those who used to beg and kneel
I chose to live my life alone with nothing left to hold on

Time is spinning without love by my side
When there’s nothing left inside your heart
You cannot live nor die
And I’ve cried so much… Regretful tears
With all these thoughts inside my head to die I fear

One day my friend I understood
I could forever change my mood
And stopped to live this life alone with nothing left to hold on

So I started to feel for real
All those who beg for love and kneel
And tried hard to find something I could hold on

Time was spinning without love by my side
When there’s nothing left inside your heart
You cannot live nor die
And those previously regretful tears
Made me change my life and live without my fears

GAY SONG


Alone I am lying here again
My roommate’s gone to bed
I know it seems so wrong
But love inside has grown
It’s not about a girl
I don’t know what to say
Just wondering all the time
Why should I feel this way

He makes me breakfast every morning
And from the gaze of his eyes
Then I realize I see a man for my reality
Oh lord he looks so great
I wish he was a woman or at least
He was a gay

Every woman I have met
Was easy to forget
They couldn’t understand
What are the needs of men

He does not need romance and candles
But lots of beers and empty bottles
Then I realize I see a man for my reality
Oh lord he looks so great
I wish he was a woman or at least
He was a gay

Oh I wake up from my dream
So calm and satisfied
Of course it’s great to sleep
With Mary by my side

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

PRIVATE THOUGHTS


I've worn these boots since 11/1
It's just a matter of time till dawn
Ninty nine days and today remain
Captain approached recognition failed

Whisper a song kick a rock. I heard
Yesterday riots ruled city's roads
Fifty nine days and today remain
same stupid thoughts and a tired brain

How do we deal with our problem at ease
Outside the world is burning and we're guarding the trees
And again a weapon is pressing my chest
That puts my temper to the test.

Killing two hours thinking aint that fair
Sleepless, tired guarding the air
"Attention!! Parade, present your arms"
In favor of leaders that do you harm

Educated youngsters unemployed and old
An immigrant nation living abroad
And again the drowned are grabbing their hair
Fingers are aching so chop off the head

Cut your hair and shave your face
Polish these boots be proud of your race
Be strong! Carry this marble head
A crumbling Parthenon on our childhood bed

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

FINAL ACT (Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ)

Tonight again
he'll wake from his sleep
he's ready to play

The crowds await
the colorful boy
the joker the prey

Oh, his grievous smile is widened
his moves are neurotic he's ready to blow
The madman is laughing inside the ballroom
and blood tears he cries he knows that they are doomed

His big blue eyes
a reflecting mirror
to capture their souls

The kings arise
and fondle the boy
for playing his role

Oh, his grievous smile is widened
his moves are neurotic he's ready to blow
The madman is laughing inside the white room
and blood tears he cries he knows that they are doomed

"And I know I've been wasting my time on the show
I know I've been fooling myself for so long"

HAZE

All my life I have been
playing chess with wounded king
Where I lost, now I stand
on black square with a loaded gun.
..........................................................
Someone is watching you somewhere
always knows when you are not alone
your daddy seems to care
so that you don't have to care at all
I am fed up with your mess
my mind is burning

My blue skies are dressed in black
now I'm cleaning up this haze
who remains with eyes wide shut
I will spit back in their face

The trees inside your yard
never grow because you chop them down
you've got chains around your heart
that you've never tried to live without
I will not lose my strength
keep on burning

My blue skies are dressed in black
now I'm cleaning up this haze
who remains with eyes wide shut
I will spit back in their face

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

SORROW

Oh, trying not to fall
is hard when you feel high
betraying all your thoughts
when darkest fears accost
When life appears to end
and even your last friend
has left you, carry on and climb
this mountain made of sorrow
Try not to fall 
the path you chose to
follow
you have to walk alone my friend
believe in yourself and
hold on
this world has proved before
that love brings new
tomorrow
and light in hazy shades that used
to cover mankind’s past

God won’t be with you this time
he’s busy with his world
he will be by your side
the hour you reach the top
and looking from above
the life you led before
you feel so wise because you climbed
this mountain made of
sorrow
try not to fall The path you chose to
follow
you have to walk alone my friend
believe in yourself and
hold on
this world has proved before
that love brings new
tomorrow
and light in hazy shades that used
to cover mankind’s past

Endless void… I am not afraid to fall
And I’ll climb again and I’ll fall

THESSALONIKISS MY ASS

My city is not the city of angels
Mother of a thousand kings
people don't walk on ivory pavements
but cavil on shady narrow streets

And sometimes when I walk through her alleys
stepping aeons beneath me feet
I feel the sun stops moving in orbit
and makes his way back to the East

My city is not the city of angels
but mother of all refugees
you may not be a saint or believer
her heaven holds a place for thee

And in hard times with irrepressible problems
we're drinking coffee by the sea

Yet I'm feeling fine trying to live in this city
that eats her babies makes me nervous
these monuments do not look so pretty
a sole survivor among others
living on my own
and I feel obliged to compromise with
concrete life that's left to rule my world

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ


Το νερό κι ο ήλιος,
τα βουνά και η θάλασσα.
Το αμφίβιο στοιχείο κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Δεν το ορίσαμε ποτέ,
δεν το γνωρίσαμε.
Σα χέλι γλίστρησε απ’ το βλέμμα μας,
τα λέπια του δεν έλαμψαν ποτέ στο φως.
Κάθε μέρα το σκοτώναμε και το χρίζαμε
είδος υπό εξαφάνιση.
Τεράστια η απώλεια για τους βασιλιάδες των υπογείων.
Αμέτρητες πηγές,
αμέτρητες πληγές και υπεκφυγές,
όπως αμέτρητες και οι φορές που
έφυγες, και ξαναγύρισες,
ανάπηρος,
νεκρός...
Κοιτάζοντας για τελευταία φορά τα σκυθρωπά αγάλματα,
χάνεσαι μες στις ζωγραφιές και τις μελωδίες,
βουλιάζεις μες στη λάσπη και περιμένεις αργά και βασανιστικά
τον ξηρό θάνατό σου·
είτε στο αλάτι, είτε στην έρημο,
αργά και βασανιστικά περιμένεις, ίσως σαν ελπίδα,
την πρώτη καταιγίδα.

ΑΤΙΤΛΟ

Στην πόλη αυτή που έτυχε να ζω
στον κόσμο που έμελλε να περπατώ
τα πρώτα μου βήματα...
Σ' αυτόν τον άγιο κόσμο
που προσκυνούν τα πρωινά
άγιοι όλοι οι άνθρωποι
και στο σκοτάδι θάβονται
οι μοχθηρές επιθυμίες,
από το αίμα... αίμα αθώων
παιδιών μου έδωσαν να πιω,
να ζήσω, σάρκα
από τη σάρκα των μανάδων
και να φωνάζω μες στον ύπνο μου
ένα παλιό τραγούδι να το ουρλιάζω
με μανία μέχρι τα ξεμερώματα.
Να ξαπλώσω πλάι σε διαλυμένα κορμιά,
λευκά σεντόνια το αγνό τους δέρμα,
με τα μάτια τους κενά να κοιτάνε
Εμένα· ένα πτώμα ζωντανό
στου δρόμου την άκρη πεταμένο,
κοιτάζω τ' άρματα να περνούν
πάνω από τα κεφαλάκια
των δικών μας ανθρώπων,
των παιδιών μας.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ (FINAL ACT)



Σήμερα το βράδυ,
θ’ αναστηθεί πάλι απ’ τον Άδη,
θα βγει απ’ το κουτί του για να παίξει.

Ο Βασιλιάς και οι υπήκοοί του περιμένουν το αγόρι.

Φοράει τα πολύχρωμα αστεία ρούχα του
και το καπέλο με τις κουδουνίστρες.
Φοράει τις αλυσίδες στο λαιμό του,
ο πιστός σας σκλάβος

Φαρδαίνει το χαμόγελό του,
οι κινήσεις γίνονται πιο απότομες, πιο νευρικές,
τρέχει, χτυπιέται ο γελοίος του χωριού
ενώ τα μάτια του ματώνουν απ’ το κλάμα...

Γελάει το βασίλειο ολόκληρο πίνοντας ακόμη ένα ποτήρι.
Οι αλυσίδες του παιδιού αρχίζουν να διαστέλλονται
και σφίγγουν σα λουριά γύρω απ’ τους δικούς τους
σβέρκους...

Τα λουριά μικραίνουν συνεχώς κι αυτοί ακατάπαυστα γελούν,
σκλάβοι αφέντες στο έλεος σκλάβων,
αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην αίθουσα των δεξιώσεων
και πέφτουν μακάριοι για ύπνο.

Το παιδί υποκλίνεται,
πετάει τα ρούχα του,
το γλέντι τέλειωσε.

Είν’ όλοι τους νεκροί,
κι αυτός επιτέλους, για πρώτη του φορά,
ζωντανός...

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΙΙ


Κι έτσι μια μέρα ξύπνησα
χωρίς να έχω κοιμηθεί.
Κοίταζα γύρω μου, δεν πρόσεχα
αφαιρόμουν, δεν σκεφτόμουν
Έτρωγα το φαΐ μου, μα δεν γευόμουν,
έκλαιγα, δεν λυπόμουν,
έπαιζα, δεν χαιρόμουν,
μιλούσα, δεν επικοινωνούσα,
φώναζα, δεν θύμωνα,
με τρυπούσαν, μα δεν πονούσα.
Πήρα τα χαρτιά μου και πήγα στο πανεπιστήμιο
.............................................................................
Ήταν φρίκη!
Εγώ στο φέρετρο και αυτοί οι τέσσερις
με κουβαλούσαν για να πάω στη δουλειά
ακόμα κι έτσι...
Φαίνεται πως η δικιά μου κοινωνικοποίηση
ήταν πολύ σημαντική για όλους εσάς,
ώ Κοινωνία...

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΦΑΡΣΑ

Τα κομμάτια μιας ζωής ραγισμένης
από το πρώτο φως και απ' το πρώτο σκοτάδι
δεν νοείται, δεν είναι δυνατό σφιχτά
να σφραγιστούνε μεταξύ τους.

Χάθηκε το νόημα της ύπαρξης.
Ξυραφίστηκε η επιθυμία,
σαν τρίχα ανεπιθύμητη
σε γυναικεία μασχάλη.

Δόθηκε μπόλικο ξύδι για να πιούμε.
Μας λέγαν
"Άμα διψάσετε θα έχετε να πιείτε!
Κι αν πεινάσετε θα έχετε να φάτε!"
Αποθήκες γεμάτες με σιτάρι
από ραδιενεργά διαστημικά αγροκτήματα.

Ζήσαμε την επιστημονική φαντασία
μέσα σε μια πεζή και κυνική
πραγματικότητα.

Κανείς δεν έζεψε τα άλογα.
Μόνο να τ' αρμέγουν και μετά
να τα ταΐζουν πάλι σε βρομερές χωματερές.
Ξέρετε πάνω σε αυτές
χτίσαμε τις σύγχρονές πόλεις...
Το νέο πολιτισμό μας.

Τα παιδιά μας δε θ' αργήσουν κι αυτά
να μην καταλαβαίνουν.
Στο τέλος ποιος;
Θα καταλαβαίνει...;
Ούτε ο σκαρφιστής της φάρσας.

"Το πρόγραμμα θα καταργηθεί!"
Η καταδίκη μας θα συνεχιστεί
χωρίς καν να ξέρουμε.

Θα υπακούμε μόνο τυφλά σε ότι
κ λ η ρ ο ν ο μ ή σ α μ ε . .    .

Η ΠΤΩΣΗ ΙΙ

Προσπάθειες να καταφέρεις την πτήση
της γαλήνης σου, του ίδιου σου του εαυτού
πάνω από ανεμοδαρμένα ύψη.
Με ένα πανί απάνω σε σταυρό
που μαρτυρά την ύπαρξη του Σωτήρα.
Έτσι απρόσμενα ξεκίνησε η πτώση,
με τη λύρα σου ξεκούρδιστη
και τα φτερά σπασμένα.
Το φωτοστέφανο θαμπό
και τα σανδάλια σου λυμένα.
Το κεφάλι σου το είχες ξυρισμένο...
Νεκρές οι κομμένες μπούκλες σου
φυτρώνουν σε άγονη γη
και το δέρμα σου μαύρο και ζαρωμένο.
Τον τρόμο σκορπάς!
Εσύ ο πρώτος του λόχου,
των καλών φυλάκων
των ανθρώπων,
των θνητών,
των καταραμένων...
Στη λάβα κολυμπάς και στο σκοτάδι παραδέρνεις
αναζητώντας το ερπετό που είχες για οδηγό
Έκπτωτος άγγελος,
Κύριος πια
της χώρας των χαμένων.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΙΙ

Μέσα σε χώρους μ' υδρατμούς
δερματικής διαπνοής κι ιδρώτα
στατικοί βαδίζουν πάνω στην ταινία...
το διάδρομο.
..........................................................
Δεν βαδίζω προς τα εμπρός ,
μα κάθε μέρα σπρώχνω τη ζωή μου
προς τα πίσω.

ΘΕΟΣ


Όταν τόση ομορφιά χάριζες
σε τούτη δω τη φύση
θα ‘τανε τρεις τα ξημερώματα
μετά από ένα ακόμα εξοντωτικό μεθύσι.
Μέσα στη θέρμη του αλκοόλ ζωγράφισες
ήλιο λαμπρό στον καταγάλανο ουρανό
και ζαλισμένος από την τερπνή σου μέθη
καμπύλες ομαλές σχεδίασες για να ορίσεις
ότι αποτελεί και στιγματίζει τούτον τον πλανήτη.
Κι ενώ θεάρεστο έργο πήγαινες να παραδώσεις
στο τέλος, εκεί που άρχισες να ξενερώνεις,
ζωγράφισες εμένα.
Μια απόλυτη ευθεία που έκανε κομμάτια
το ελεύθερα εκφρασμένο όνειρό σου
στην πεζή πραγματικότητα.

ΙΣΧΥΣ ΙΙ


Θέλω να γευτώ τη σάρκα των μικρών και αγαθών λαγών
καθώς την τρυφερή των σάρκα θα δαγκώνω
το αίμα να τρέχει από το άκρο των χειλιών μου
και να καλύπτει το λαιμό να φτάνει
μέχρι το φαλλό μου

ΙΣΧΥΣ


Είμαι ο σπόρος της δικιάς σου αδυναμίας
είμαι η λάμψη, κόρη μιας ανυπόταχτης λαγνείας
ο πόθος να δεις εικόνες με καρφιτσωμένα πρόσωπα
και αποσυντεθυμένα ανθρωπινα μέλη από χαρωπές μορφές
που ξερνούν τα στερνά τους λόγια σε πολεμικά νοσοκομεία
-καλά φυλαγμένα πίσω από ματωμένο συρματόπλεγμα-

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

ΣΟΦΙΑ

Όσο μεγαλώνω πιο σοφός γίνομαι,
τόσο πιο συναισθηματικά αδρανής

Όσο πιο συναισθηματικά αδρανής
τόσο σοφότερος γίνομαι.

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

H ΠΤΩΣΗ Ι


Ένα μυστήριο κυριαρχεί κάθε στιγμή στης πόλης τα στενά
ένα καινούριο νέο κάποια στιγμή θα μαθευτεί
έκπτωτοι βασιλιάδες λιώνουν
κάτω απ' το φως του φεγγαριου
και οι βασίλισσες τώρα πόρνες βιασμένες
προσμένουνε το θάνατο δεμένες
με χειροπέδες στα κάγκελα κάποιου κρεβατιού

  Μέσα στη λάσπη τη στεγνή, θαμμένοι
προσπάθησαν στο χώμα να μυρίσουν
την άνοιξη
φοβούμενοι μήπως και Αυτή
κατάφεραν σε μια τέτοια σκοτεινή στιγμή
έτσι επιπόλαια
σε κάποιο πτώμα να πουλήσουν

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Ο ΝΕΚΡΟΣ


Εδώ κάτω απ' τον ίσκιο των ψηλών
και γερασμένων πεύκων
θαμμένος βαθιά μες στις ξερές
και αιχμηρές πευκοβελόνες
όλοι θαρρούν πως κάτι περιμένω

Αδυνατούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν
πως φίλοι μου οι πράξεις των αδιάφορο με αφήνουν
δεν περιμένω τίποτα από αυτούς
την ύπαρξή μου κόμπο στους λαιμούς των δεν τη θέλω
γιατί ούτως ή άλλως μου είναι πλέον γνωστό
σε ποια κατάστιχά των με έχουνε γραμμένο.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

ΑΝΔΡΑΣ ΙΙ


Σύννεφα σκεπάζουνε τα μάτια
όλες όμορφες... τυφλές κοιτούν τον ουρανό
τα δίνεις όλα να γεμίσεις κι άλλο πόθο αυτό το σώμα
μάταια... φαίνεται τίποτα δεν είναι αρκετό.

Κρεμάς, σφίγγεις πιο σφιχτά την αλυσίδα στο λαιμό σου
και στα χέρια δίνεις την άκρη να κρατούν
θα τρέξουν γρήγορα αρχικά χαρούμενες που παίζουν
τα πρώτα πέντε τα λεπτά, πέντε λεπτά αρκούν.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ


Όμορφο το βιβλίο μετά από ένα χρόνο
όμορφες αισθήσεις το κορμί σου σαγηνεύουν.
Τάραξες τα νερά της λίμνης μ’ ένα χάιδεμα
απ’ τις ρώγες των δακτύλων σου
και ζάρωσε η λαμπερή μορφή σου στον καθρέφτη.
Άφησες το νυφικό να χαλαρώσει...
Δώδεκα ανοιξιάτικα χρωματιστά πουλιά σε ξεγυμνώνουν
κι άλλα δώδεκα φόρεμα σου κεντάνε από λουλούδια.
Έτσι γυμνή περπάτησες ανάλαφρα απάνω στο νερό,
ακολούθησες τη χρυσή αντανάκλαση ως τον καταρράκτη,
κοίταξες ψηλά τον έναστρο ουρανό,
γλυκά φιλήθηκες με τη σελήνη
ενώ ένα ακόμα ασημένιο δάκρυ γινόταν στολίδι στο λαιμό σου.
Γρήγορα τότε σε νανούρισε το τραγούδι του γρύλου
και κοιμήθηκες ζεστά, μέσα στη φυλλωσιά.
Τώρα χρυσό σου ετοιμάζει πρωινό στεφάνι η φύση
να σου φορέσει ο καλός σου στα ξανθά σου τα μαλλιά
με την ηλιόλουστη λύρα που νέα μέρα ξημερώνει.
Έως τότε ονειρέψου μικρή πριγκίπισσα το θρόνο σου
όπως εσύ τον θέλεις.
Φαντάσου το στέμμα σου όπως εσύ αυτό ποθείς
κι απ’ το βιβλίο θα αναδύονται οι σκέψεις του παιδιού,
σαν το άρωμα αυτής της άνοιξης που κάποτε έμοιαζε νεκρή,
μια στείρα Περσεφόνη.

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ


Μια μέρα χιόνισε
και βγήκε μωρό στο δάσος να παίξει με τις νύμφες.
Μαγεύτηκε απ’ το σιγονανούρισμά τους και κοιμήθηκε
απάνω σε χαμόμηλο και σάπια φύλλα πεταμένα, μπερδεμένα στα μαλλιά.
Και είδε όνειρα θολά, καλοκαιρινά,
η ζέστη μούλιασε το κορμί απ’ τον ιδρώτα.
Περπατούσε στην ακροθαλασσιά κι άφηνε τα βήματά του
να τα γλείφει ο Ποσειδώνας
και περπατούσε...
Τα μάτια του αντανακλούσαν φως
κι έδινε ζωή στην πλάση ολόγυρά του.
Παιδιά χαμογελούσαν γκρεμίζοντας πύργους από άμμο
και ξαναχτίζανε πιο δυνατή και πιο όμορφη τη ζωή τους.
Γύρισε το πλευρό και ένιωσε το λιώσιμο των πάγων,
ένα λουλούδι ξεπρόβαλε ζεστό μέσα απ’ το χώμα.
Οι ξανθές μπούκλες στα μαλλιά του φάνταζαν ένα με τα χιόνια
και η φύση γύρω του ξανθιά γαλανομάτα εικόνα.
Αυλάκια χαραγμένα βαθιά στο πρόσωπό του
και μαύρα πηγάδια αγκάλιαζαν τα μάτια του.
Τα πόδια του λεπτά κλαδιά λύγιζαν απ’ το βάρος.
Σκελεθρωμένα χέρια, ανήμπορο το σώμα με λιγοστό το θάρρος.
Μα μια γωνία λαμπερή παρέμεινε να του θυμίζει ακόμα,
ήταν στο πρόσωπο η ευτυχία, ζωγραφισμένη πάνω στο σκασμένο στόμα.
Δίπλα στο γρασίδι τ’ όμορφο, έκλεισε τα μάτια,
ευτυχισμένος, φωτεινός, εκεί αποκοιμήθηκε για πάντα.

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ



Τα φώτα απ’ το δρόμο, αντανακλούσαν
στο τζάμι του μικρού δωματίου.
Δυο άνθρωποι ξέμειναν στο δρόμο ξαπλωμένοι·
όλη η πόλη έχει παραδοθεί στα χάδια του Μορφέα.
Μόνο δυο μάτια μένουν να κοιτούν,
πίσω απ’ το παραθύρι.
Το κορίτσι που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να μάθει
τι πραγματικά στην ψυχή του κρύβει
παρατηρεί ανέκφραστα τη νάρκωση της φύσης
και πλάθει όμορφες εικόνες μέσα στο μυαλό της.
Σηκώνει το χέρι στον αέρα και ζωγραφίζει
τον κόσμο όπως αυτή ήθελε να βλέπει,
με χρώματα ζωηρά και όχι παγερά,
σαν τα αισθήματα που κλήθηκε να νιώσει.
Ένα-ένα σβήνει τ’ αστέρια και εμφανίζει
ένα λαμπερό ουράνιο τόξο που οδηγεί μακριά απ’ αυτό το σπίτι,
οδηγεί πολύ μακριά από αυτό το σκυθρωπό δωμάτιο,
σε μια ζεστή αγκαλιά έτοιμη να την προστατεύσει
απ’ οτιδήποτε άλλο σκοτεινό και ύποπτο...
Οδηγεί στον κόσμο που ήθελε πραγματικά να ζήσει,
στον κόσμο που ονειρεύτηκε παιδί
και που τόσο όμορφα ζωγράφιζε
στα αθώα όνειρά της.
…………………………………………………………….
Καληνύχτα μελαγχολικό κορίτσι,
σήμερα το βράδυ θα ζωγραφίσουμε μαζί
αυτό το όνειρο.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

ENTATIKH


Εισπνοή... εκπνοή... εισπνοή... εκπνοή...
Βουλιάζεις στο κρεβάτι, η εικόνα σου μαυρίζει,
νιώθεις στα αυτιά μόνο τους σφυγμούς σου.
Το βλέμμα πέφτει χαμηλά και ραγίζει.
Δυο μαύρες γραμμές η σκιά της σκάλας
Ποια λέξη θες να προσθέσεις;
Αγνοείς το όνομα του αντικειμένου, υπολειτουργείς
το χέρι βαραίνει, το στυλό γλιστράει στο χαρτί.
Εδώ δεν έχει νόμους τριβής και ταχύτητας,
καταργούνται όλα...
Είσαι εσύ και το βιβλίο σου.
Είσαι εσύ και ο Θεός· και μιλάτε...
Σου μιλάει καθαρά. αυτός είναι η ψυχική ηρεμία.
Αυτός σε καλοδέχεται, ώ, τέκνο της απωλείας,
σου χαϊδεύει το κεφάλι και σε καλεί κοντά του.
Βλέπεις πράγματα, γυρνάς πίσω στο παρελθόν,
μέχρι τη μέρα της δημιουργίας όπου υπήρχε το απόλυτο
τίποτα....
Λίγες πινελιές αρκούσαν για τη δημιουργία αυτού
του θαύματος...!
Φεύγεις σιγά-σιγά, τόση ομορφιά δεν την αντέχεις
Κλείνεις τα μάτια..
νιώθεις να σε φτύνει το κρεβάτι σου.
Το χέρι αντιδράει νευρικά, οι κόρες σου συστέλλονται
ακούς ένα περιοδικό μπιπ που σου τρυπάει τ’ αυτιά
- Γιατρέ το σώσαμε το παιδί, είναι πάλι κοντά μας.
- Ωραία. Δώσ’ του γρήγορα τα χάπια γιατί αύριο λήγει
η αναρρωτική...

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ


Κάθε μέρα σκοτώνω τον εαυτό μου
ένας νέος γεννιέται
Στη Ζωή μου ζω άπειρες ζωές
κάθε φορά που κάθομαι και τις θυμάμαι
Αυτός που είμαι σήμερα
δεν είναι αυτός που ήμουν χθες.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

ΓΡΑΜΜΕΣ ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ


Σηκώθηκαν τα βλέφαρα
μες στο μυαλό να πλημμυρίσει φως
Οι σκιές πέταξαν έξω απ’ το παράθυρο
Ανάβω τα φώτα
Το μέρος αυτό κάποτε έμοιαζε άγνωστο
Ο καφετής σηκώθηκε με τις κλωστές
που ακόμα κρέμονταν απ’ το ταβάνι
κι έκανε να μ’ αγκαλιάσει
Οι φωτογραφίες ζάρωσαν
και δύο από αυτές
μου έκλεισαν το μάτι
Το κρεβάτι τράβηξε το πάπλωμα·
Ποτάμια... κύμβαλα άρχισαν να παίζουν μουσική
για να πάψω πάλι να γκρινιάζω
Σαν μπουμπούκι έτοιμο γι’ ανοιξιάτικο οργασμό
άνοιξαν τα φύλλα της ντουλάπας
στρώθηκε στο πάτωμα το παιδικό νυχτικό
κι αρώματα γαλατίλας αναδύονταν
απ’ τα ρούχα
απ’ τα έπιπλα
απ’ τους τοίχους,
παντού
Γαλακτο-όνειρα έτοιμα να νανουρίσουν
τον ηλικιωμένο έφηβο σε κρίση
παλιμπαιδισμού
Έκλεισα τα μάτια, άναψα τα ψώτα
Έσβησαν τα φώτα, άνοιξα τα μάτια
Ποιος άλλαξε τελικά... Εγώ;
Ή απλά οι γραμμές απάνω στον καθρέφτη...

ΡΙΓΗ


-Μητέρα μου διψώ και νιώθω ρίγη.
-Κλείσε τα μάτια σου, άγγελέ μου και κοιμήσου.
Είθε τα όνειρά σου να σ’ οδηγήσουν σε μια άλλη γειτονιά
που δε θα ‘χεις ανάγκη τους ανθρώπους στις γωνίες,
ούτε περαστικούς για να σου δώσουν δυο κέρματα μεταλλικά
παρά μονάχα λίγη αγάπη για να περνάς όλες αυτές τις κρύες
νύχτες που θα σου μένουν, ώσπου τα φώτα σβήσουν
και τα παράθυρα της άνοιξης μείνουν για πάντα ανοιχτά.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ


Κανείς δεν ξέρει τι σκέφτεται.
Κανείς δεν ξέρει τι απ’ τη ζωή αναζητά.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί τι να θυμάται
και τόσο θλιμμένα και γλυκά σιγοτραγουδά.
Τα πλουμιστά, άσπρα μάρμαρα τριγύρω,
τα πλούσια στεφάνια κι ο λαμπρός ήλιος τα πρωινά,
δεν φαίνεται να φέρνουν τη χαρά στα πέταλά της.
Της φύσης τα ζωηρά χρώματα είναι γι’ αυτήν νεκρά
σαν τις ψυχρές σωρούς που κάθε μέρα
η γη καλείται να αγκαλιάσει τρυφερά
και ζεστασιά να τους προσφέρει για τη μετέπειτα
ύπαρξή τους.
Κλείνει τα μάτια και σιγοτραγουδά μια μελωδία,
μοιρολόι για όλους αυτούς που ζήσαν μόνοι
και φύγαν μόνοι...
Έχοντας να θυμούνται μια φευγαλέα αγκαλιά,
ένα στεγνό φιλί και δυο μάτια μονίμως θολωμένα
από μια θάλασσα απέραντης μοναξιάς.
...................................................................................
Κάποιος την έκοψε μια μέρα, γιατί δεν άντεχε να κόψει
την ίδια τη ζωή του.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ


Ακόμα ένας θνητός προσδοκά αθανασία.
΄Ελα μέσα νέε μου με τα πολλά λουλούδια.
Κάνε όμορφο τούτον το θνητό
και χάρισέ του αθανασία.

Κυρία, μπαμπάκι στα μάγουλα του βάζω,
τα χείλη με κόλλα του κολλάω,
το στόμα μην έχει ανοιχτό τώρα που πάει στον Άδη
και όλοι, αθάνατοι, θνητοί τον κοροϊδεύουν όλοι.
Κουστούμι του φοράω με ανθό απά στο πέτο
να ‘ναι ντυμένος, όμορφα, σωστός γαμπρός.
Ξέρεις κει κάτου πόσα κορίτσια περιμένουν
να τα φλερτάρει τούτος δω ο μορφονιός;
Γι’ αυτό, χήρα, μη σκιάζεσαι! Κλάψε μια, δυο βδομάδες!
Μετά η ζωή είναι εδώ, για τις χήρες γιαγιάδες.
Ζήσε ελεύθερα τώρα τη ζωή σου,
όπως όμορφα κι ωραία έζησε εκείνος τη δική του.

Και τώρα που τέλειωσα το τρομερό μου έργο,
βάλε τούτον το θνητό μες στο λαμπρό σαλόνι,
να ξέρουν αυτοί κι αυτές που θα τον δουν
πως κάποτε τούτη η ζωή τελειώνει.
Κι όταν η ώρα αυτών κοντά θε να σιμώνει
ας μη διστάσουν, δωσ’ τους την κάρτα μου,
κάνε αυτήν την πράξη,
γιατί μια μέρα και αυτούς
κάποιος θα πρέπει να τους φτιάξει.

Η ΣΕΙΡΑ


Αιθεροβάμων νεαρός τη μοίρα θαρρεί πως κυριεύει,
καθώς χαμένα πρόσωπα αντικρίζει σε θολές φωτογραφίες.
Ψάχνει μια λέξη να εκφράσει την απώλεια, τη θλίψη,
ψάχνει νόημα στις πράξεις της ζωής εκείνων.

Σκέφτεται...: «Υπήρξαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι
ή είναι ένα προϊόν της φαντασίας μου;
κι αν όχι, τώρα πού είναι;
Ποιες νέες χώρες κατακτούν
και ποιοι άνθρωποι ευτυχούν να τους γνωρίσουν;»
Δεν είναι κρίμα που ξέρεις τόσο καλά
πως αν όλα παν όπως θα πρέπει,
έναν-έναν θα τους δεις με τη σειρά,
ο ένας μετά τον άλλο να φεύγει;
Σκέψου μόνο πόσους ακόμα, γιατί είσαι στην αρχή,
ΠΡΕΠΕΙ να δεις να φεύγουν
αλλά και πόσοι νέοι προσδοκούν να τους γνωρίσεις
και να αναπληρώσουν το κενό που οι άλλοι θα αφήσουν.
Έτσι θα γίνεται μέχρι να πάρεις εσύ σειρά,
θα σε κοιτάνε οι μικροί κι αυτοί σε θολές φωτογραφίες,
θα ψάχνουν νόημα στις πράξεις της ζωής σου
και θα νιώσουν την απώλεια, τη θλίψη
δίχως το γιατί να ξέρουν.
Αφού όλα πήγανε καλά,
όπως έπρεπε,
έφυγες κι εσύ με τη σωστή σειρά...

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ


Έρχεται ο κόσμος στολισμένος να σε δει
για τελευταία φορά πριν μπεις στου χάρου το κελί,
λουλούδια σου στολίζουνε ολόγυρα, στο πέτο, στα μανίκια,
άγιε άνθρωπε....

Σε κοιτώ· λευκό πανί τα μαγουλά σου.
Περιμένω τα μάτια σου να ανοίξεις να με δεις για ακόμη μια φορά.
  Σήκω, μεγάλε άνδρα, απ’ το ξύλινο κουτί που σε ξαπλώσαν.
Δεν αρμόζει σ’ έναν άγιο μια τέτοια συμφορά.

ΑΠΩΛΕΙΑ


Όταν όλα θα έχουν τελειώσει
και τα φώτα σβήσουν
εσύ καρτερικά θα περιμένεις μες στη νύχτα
μέχρι να ξημερώσει

Όταν στεγνό θα ‘ναι το στόμα
κι εγώ νεκρός
εσύ καρτερικά θα περιμένεις πα στο μνήμα
την οδύνη ο χρόνος να ημερώσει

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

PRIVATE THOUGHTS



I've worn these boots since 11/1
It's just a matter of time till dawn
Ninty nine days and today remain
Captain approached recognition failed

Whisper a song kick a rock. I heard
Yesterday riots ruled city roads
Fifty nine days and today remain
same stupid thoughts and a tired brain

How do we deal with our problem at ease
Outside the world is burning and we're guarding the trees
And again a weapon is pressing my chest
That puts my temper to the test.

Killing two hours thinking aint that fair
Sleepless, tired guarding the air
"Attention!! Parade, present your arms"
In favor of leaders that do you harm

Educated youngsters unemployed and old
An immigrant nation living abroad
And again the drowned are grabbing their hair
Fingers are aching so chop off the head

Cut your hair and shave your face
Polish these boots be proud of your race
Be strong! Carry this marble head
A crumbling Parthenon on our childhood's bed

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ

Κόβω το λώρο
όχι τον ομφάλιο,
αλλά αυτόν που έχει δεμένο 
με ένα χρηματοκιβώτιο,
που είναι κρυμμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο,
που βρίσκεται σε ένα υπόγειο,
που έχει μέσα αυτό που δεν έχει,
αλλά νομίζω πως έχει 
και τελικά δεν τον κόβω.
-Τι κάνεις;
-Υπομονή...
-Πώς είσαι;
-Την παλεύω...
-Εσύ;
-Προσπαθώ...
-Πώς πάει;
-Εεε...
-Τι νέα;
-Τα ίδια
-Πώς είναι;
-Μέτρια...
-Ο άλλος;
-Χάλια
Είμαι χρεωκοπία
Είσαι Δόση
Είναι φοροφυγάς
Είμαστε Δάνεια
Είσαστε επιτροπή
Είναι μετανάστες
Κανείς δεν είναι καλά

ΜΑΛΑΚΕΣ

Είστε μαλάκες!
Είμαστε όλοι μαλάκες
Μαλάκες!
Μα
Λα
Κες
Σκοτώνετε την ελπίδα...
Σκοτώσατε την ελπίδα...
γιατί είστε απλά
Μ-Α-Λ-Α-Κ-Ε-Σ!
Δεν έχετε λογική.
Ακόμα κι αν είχατε μια μαλακισμένη λογική 
λιγότερο μαλάκες θα ήσασταν.
Είστε μαλάκες! 
Μας σπάτε τα αρχίδια
Καθημερινά...
ΝΑΙ!!!  Τα ΑΡΧΙΔΙΑ!!!
Μες στα σκατά!
Γιατί;
Λέτε για εμάς!
Για εμάς λέτε τα κάνατε όλα!
Τέτοιοι μπάσταρδοι είστε.
Τα λάδια για εμάς.
Τα τραπέζια για εμάς.
Τα γαμήσια για εμάς.
Τα αυθαίρετα για εμάς.
Σιχαμένα παράσιτα.
Να έπαιρνα τη γαμημένη κωλογενιά σας
και να την έστελνα με αναπηρική σύνταξη...
Τόσα χρόνια την κυνηγούσατε για να ζήσετε το όνειρό σας...
ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ
και να παρασιτείτε εις βάρος ημών
και υμών...
Να βγείτε στη σύνταξη
Αλλά μαλάκες να το ξέρετε
πως μόλις πάτε σπίτι σας περιμένει 
διασωλήνωση και φορμόλη.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΠΟΤΕ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΩΜΕ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΟΥΛΑ ΣΑΣ
ΑΦΟΥ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΛΑ
ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΕΣ

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΝΕΑΤΕΡΝΤΑΛ


Πόση τρέλα μπορεί ν’ αντέξει ένα μυαλό;
Τόση αντίφαση ποιος νους θα τη χωρέσει;
Αλλιώς μας μάθανε να ζούμε
κι αλλιώς νιώθουμε για μας πως είναι  το πρέπει.
Ωραία με μάθατε να είμαι ο δικός σας
ηθικός άνθρωπος· και μ’ εγκλωβίσατε για πάντα
στα πιο πρωτόγονά μου ένστικτα.
Ένας πίθηκος με κουστούμι και γραβάτα.
Ένας Νεάτερνταλ με το χέρι του σφιχτά γαντζωμένο
στο σπασμένο του ρόπαλο.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

TO OPIO (ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ)


Κρυμμένες υπάρχουνε στο τζάκι του σπιτιού
δυο φλόγες
και καπνός πολύς θα βγει σαν σβήσεις τη φωτιά
του γαλανού ουρανού την επιφάνεια να μαυρίσει
Ασ’ την λοιπόν να καίει

Μέσα στο τζάμι της αυλής
είναι μπηγμένο με ρώμη περισσή ένα καρφί
που σαν θα πας να ξεσφηνώσεις
τα κρύσταλλα θα σκίσουνε το δέρμα όλων των ανθρώπων
Ασ’ το λοιπόν να βρίσκεται

Πίσω απ’ αυτά τα φοβισμένα μάτια
υπάρχει ένα μυαλό
που πράγματα θεάρεστα μηχανεύεται
Μην πας να το τρελάνεις
μην το διανοηθείς
γιατί αγκαλιά με το σαρκίο σου μια μέρα θα βρεθείς
και θα’ ναι κρίμα από αλαζονεία να πεθάνεις

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

13/02/2012

Ακούω τον κύκνο
τι όμορφα χορεύει...
Καλά να είναι το φως
παράθυρο στον κόσμο,
σ' ένα κρύο δωμάτιο.

Κρύος ο χειμώνας φέτος.
Δάκρυ
η σκέψη του πως θα ήμασταν.
Καμιά εξήγηση.
Καμία κατανόηση.
Τι σημβαίνει;
Καμία όρεξη.
Το ναι μας...
Η κρίση.
Το όχι μας...
Η κρίση.

Ακόυω τον κύκνο
Παράθυρο στον κόσμο
Κρύο
Δάκρυ
Καμία όρεξη

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΣΙΔΩΝΟΣ ΕΠΑΟΡΙΣΤΟΝ


Ταπεινά χορτάρια γίναν θάμνοι,
οι θάμνοι γίναν δένδρα, πανύψηλα, περήφανα
κι αυτά με τη σειρά τους
απολιθώματα ενός ένδοξου παρελθόντος.
Μοιάζει η πέτρινη σκιά τους αιώνια προστασία
απ’ τα δόντια του ήλιου
κι ανέμελα ξαπλώνουμε και ερωτοτροπούμε στην αγκαλιά της·
δοξάζοντας τη σκιά κι όχι τα δένδρα
που ήταν χορτάρια και γίναν θάμνοι,
που ήταν θάμνοι και γίναν δένδρα,
που ήταν δένδρα και γίναν ιστορία…
Μα κάπου η ιστορία χάθηκε·
το νερό, ο αέρας, η ακτινοβολία
αποσάρθρωσαν το απολίθωμα.
Άρχισε να ‘χει τρύπες η σκιά
μα δε μας πείραξε…
Είχε αρκετή ακόμα για να χαζεύουμε, να ερωτοτροπούμε.
Φαινόταν λογικό πως πάντα θα υπάρχει λίγη
για να χωρέσουμε όλοι από κάτω.
Μέχρι που κάποια μέρα νιώσαμε το δέρμα μας καυτό
και την ψυχή μας κρύα χωρίς τη θέρμη της σκιάς·
και σηκώσαμε το βλέμμα για να δούμε πως
δεν υπήρχανε κλαδιά να μας σκεπάσουν,
πως δεν υπήρχανε μνημεία να μας ενδυναμώσουν,
δεν υπήρχε η ιστορία να μας εμψυχώσει.
Τα απολιθώματα γινήκαν χώμα·
γίναν το λίπασμα που θα θρέψει τα νέα χορτάρια,
με την ελπίδα μια μέρα να ξαναγίνουν δένδρα
κι αν είμαστε αρκετά σοφοί,
να μην τ’ αφήσουμε ποτέ
να γίνουν στάσιμα απολιθώματα.

http://www.youtube.com/watch?v=eIAe4RhyjZs