Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

PRIVATE THOUGHTS



I've worn these boots since 11/1
It's just a matter of time till dawn
Ninty nine days and today remain
Captain approached recognition failed

Whisper a song kick a rock. I heard
Yesterday riots ruled city roads
Fifty nine days and today remain
same stupid thoughts and a tired brain

How do we deal with our problem at ease
Outside the world is burning and we're guarding the trees
And again a weapon is pressing my chest
That puts my temper to the test.

Killing two hours thinking aint that fair
Sleepless, tired guarding the air
"Attention!! Parade, present your arms"
In favor of leaders that do you harm

Educated youngsters unemployed and old
An immigrant nation living abroad
And again the drowned are grabbing their hair
Fingers are aching so chop off the head

Cut your hair and shave your face
Polish these boots be proud of your race
Be strong! Carry this marble head
A crumbling Parthenon on our childhood's bed

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ

Κόβω το λώρο
όχι τον ομφάλιο,
αλλά αυτόν που έχει δεμένο 
με ένα χρηματοκιβώτιο,
που είναι κρυμμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο,
που βρίσκεται σε ένα υπόγειο,
που έχει μέσα αυτό που δεν έχει,
αλλά νομίζω πως έχει 
και τελικά δεν τον κόβω.
-Τι κάνεις;
-Υπομονή...
-Πώς είσαι;
-Την παλεύω...
-Εσύ;
-Προσπαθώ...
-Πώς πάει;
-Εεε...
-Τι νέα;
-Τα ίδια
-Πώς είναι;
-Μέτρια...
-Ο άλλος;
-Χάλια
Είμαι χρεωκοπία
Είσαι Δόση
Είναι φοροφυγάς
Είμαστε Δάνεια
Είσαστε επιτροπή
Είναι μετανάστες
Κανείς δεν είναι καλά

ΜΑΛΑΚΕΣ

Είστε μαλάκες!
Είμαστε όλοι μαλάκες
Μαλάκες!
Μα
Λα
Κες
Σκοτώνετε την ελπίδα...
Σκοτώσατε την ελπίδα...
γιατί είστε απλά
Μ-Α-Λ-Α-Κ-Ε-Σ!
Δεν έχετε λογική.
Ακόμα κι αν είχατε μια μαλακισμένη λογική 
λιγότερο μαλάκες θα ήσασταν.
Είστε μαλάκες! 
Μας σπάτε τα αρχίδια
Καθημερινά...
ΝΑΙ!!!  Τα ΑΡΧΙΔΙΑ!!!
Μες στα σκατά!
Γιατί;
Λέτε για εμάς!
Για εμάς λέτε τα κάνατε όλα!
Τέτοιοι μπάσταρδοι είστε.
Τα λάδια για εμάς.
Τα τραπέζια για εμάς.
Τα γαμήσια για εμάς.
Τα αυθαίρετα για εμάς.
Σιχαμένα παράσιτα.
Να έπαιρνα τη γαμημένη κωλογενιά σας
και να την έστελνα με αναπηρική σύνταξη...
Τόσα χρόνια την κυνηγούσατε για να ζήσετε το όνειρό σας...
ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ
και να παρασιτείτε εις βάρος ημών
και υμών...
Να βγείτε στη σύνταξη
Αλλά μαλάκες να το ξέρετε
πως μόλις πάτε σπίτι σας περιμένει 
διασωλήνωση και φορμόλη.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΠΟΤΕ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΩΜΕ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΟΥΛΑ ΣΑΣ
ΑΦΟΥ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΛΑ
ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΕΣ

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΝΕΑΤΕΡΝΤΑΛ


Πόση τρέλα μπορεί ν’ αντέξει ένα μυαλό;
Τόση αντίφαση ποιος νους θα τη χωρέσει;
Αλλιώς μας μάθανε να ζούμε
κι αλλιώς νιώθουμε για μας πως είναι  το πρέπει.
Ωραία με μάθατε να είμαι ο δικός σας
ηθικός άνθρωπος· και μ’ εγκλωβίσατε για πάντα
στα πιο πρωτόγονά μου ένστικτα.
Ένας πίθηκος με κουστούμι και γραβάτα.
Ένας Νεάτερνταλ με το χέρι του σφιχτά γαντζωμένο
στο σπασμένο του ρόπαλο.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

TO OPIO (ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ)


Κρυμμένες υπάρχουνε στο τζάκι του σπιτιού
δυο φλόγες
και καπνός πολύς θα βγει σαν σβήσεις τη φωτιά
του γαλανού ουρανού την επιφάνεια να μαυρίσει
Ασ’ την λοιπόν να καίει

Μέσα στο τζάμι της αυλής
είναι μπηγμένο με ρώμη περισσή ένα καρφί
που σαν θα πας να ξεσφηνώσεις
τα κρύσταλλα θα σκίσουνε το δέρμα όλων των ανθρώπων
Ασ’ το λοιπόν να βρίσκεται

Πίσω απ’ αυτά τα φοβισμένα μάτια
υπάρχει ένα μυαλό
που πράγματα θεάρεστα μηχανεύεται
Μην πας να το τρελάνεις
μην το διανοηθείς
γιατί αγκαλιά με το σαρκίο σου μια μέρα θα βρεθείς
και θα’ ναι κρίμα από αλαζονεία να πεθάνεις

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

13/02/2012

Ακούω τον κύκνο
τι όμορφα χορεύει...
Καλά να είναι το φως
παράθυρο στον κόσμο,
σ' ένα κρύο δωμάτιο.

Κρύος ο χειμώνας φέτος.
Δάκρυ
η σκέψη του πως θα ήμασταν.
Καμιά εξήγηση.
Καμία κατανόηση.
Τι σημβαίνει;
Καμία όρεξη.
Το ναι μας...
Η κρίση.
Το όχι μας...
Η κρίση.

Ακόυω τον κύκνο
Παράθυρο στον κόσμο
Κρύο
Δάκρυ
Καμία όρεξη

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΣΙΔΩΝΟΣ ΕΠΑΟΡΙΣΤΟΝ


Ταπεινά χορτάρια γίναν θάμνοι,
οι θάμνοι γίναν δένδρα, πανύψηλα, περήφανα
κι αυτά με τη σειρά τους
απολιθώματα ενός ένδοξου παρελθόντος.
Μοιάζει η πέτρινη σκιά τους αιώνια προστασία
απ’ τα δόντια του ήλιου
κι ανέμελα ξαπλώνουμε και ερωτοτροπούμε στην αγκαλιά της·
δοξάζοντας τη σκιά κι όχι τα δένδρα
που ήταν χορτάρια και γίναν θάμνοι,
που ήταν θάμνοι και γίναν δένδρα,
που ήταν δένδρα και γίναν ιστορία…
Μα κάπου η ιστορία χάθηκε·
το νερό, ο αέρας, η ακτινοβολία
αποσάρθρωσαν το απολίθωμα.
Άρχισε να ‘χει τρύπες η σκιά
μα δε μας πείραξε…
Είχε αρκετή ακόμα για να χαζεύουμε, να ερωτοτροπούμε.
Φαινόταν λογικό πως πάντα θα υπάρχει λίγη
για να χωρέσουμε όλοι από κάτω.
Μέχρι που κάποια μέρα νιώσαμε το δέρμα μας καυτό
και την ψυχή μας κρύα χωρίς τη θέρμη της σκιάς·
και σηκώσαμε το βλέμμα για να δούμε πως
δεν υπήρχανε κλαδιά να μας σκεπάσουν,
πως δεν υπήρχανε μνημεία να μας ενδυναμώσουν,
δεν υπήρχε η ιστορία να μας εμψυχώσει.
Τα απολιθώματα γινήκαν χώμα·
γίναν το λίπασμα που θα θρέψει τα νέα χορτάρια,
με την ελπίδα μια μέρα να ξαναγίνουν δένδρα
κι αν είμαστε αρκετά σοφοί,
να μην τ’ αφήσουμε ποτέ
να γίνουν στάσιμα απολιθώματα.

http://www.youtube.com/watch?v=eIAe4RhyjZs

ΑΝΤΑΡΤΗΣ


Έλα κι εσύ από κοντά μικρέ αντάρτη,
μπες στην παρέα εκείνων των τρελών
που με τα μάτια τους κλειστά δεμένοι στο κατάρτι,
προσμένουνε αβάσταχτα το τέλος των ωρών.

Ο κόσμος δε τους χώρεσε ήταν πολύ μεγάλοι
να ζήσουν μετά των κοινών ανδρών
που χρόνια τον ιδρώτα τους χύνουν στη βιοπάλη·
προσμένουν στην καρέκλα τους το τέλος των ωρών.

Γεια σου ξανά μικρέ αντάρτη.
Δε σάπισες ακόμα, τι γυρεύεις εσύ εδώ;
Μήπως κατάλαβες το λάθος που ΄χεις κάνει
και ψάχνεις στην παρέα μου το δρόμο το σωστό;

Το δρόμο αυτό μονάχος θα τον βρεις,
μικρέ αντάρτη που έσπασες
κι άφησες το δάκρυ να πέσει καταγής,
καθώς ελεύθερος πια αφήνεις το δωμάτιο αναμονής

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΣ ΝΕΟΣ


  Ήσουν ο πιο δυνατός...
  Ο πιο γεροδεμένος...
Ανόρθωνες το ανάστημά σου και κοκορευόσουν
πως ήσουν
πιο ψηλός απ’ όλους.
Την άνοιξη τα θηλυκά σε ευλογούσαν
για τις στιγμές
και τον πολύτιμο χρόνο που προσέφερες απλόχερα.
Γιατί!;
Για να εξυψώσεις το ηθικό σου και να κομπλάρεις
τους άλλους
που δεν είχαν τα δικά σου φυσικά χαρίσματα.
Να ηγετεύεις...
αυτούς που θέλουν να σου μοιάζουν.

Με τις γυναίκες ποτέ δεν είχες πρόβλημα.
Ψηλές, ξανθές, παχουλές, όλες σου άρεσαν
και σε όλες προσέφερες αφειδώς
τις υπηρεσίες σου.
Μόνο αυτό σε απασχολούσε.
Τι άλλο θα μπορούσε να απασχολήσει μια τέτοια
θεία ύπαρξη;
Άλλες έννοιες δεν είχες στο κεφάλι σου,
εκτός από το υποαλλεργικό πλαστικό που έβαζες
καμιά φορά
θίγοντας την αρρενωπότητά σου.
Έτσι· αυτή ήταν η ζωή σου...
Δεν ήσουν
τίποτα παραπάνω,
τίποτα καλύτερο,
τίποτα πιο θλιβερό,
από ένα ματαιόδοξο πέος.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ


Κάποιος θα ξέρει την αιτία
που σαν το χέρι σου κόβεις,
το αίμα αφήνεις να βάφει τα χαρτιά σου·
που κάποιος δε θέλει να προφέρει ποτέ
σωστά το όνομά σου.

Όταν η αιωνιότητα διαγράφει σταθερή πορεία
προς τη μέρα της νεκρικής γονιμότητας
και πάντα οι ίδιοι ανόητοι έρχονται να διαγράψουν
τις καμπύλες εκείνες που εκπληρώνουν πιο γρήγορα
τον κύκλο της...
Τα ίδια λάθη, οι ίδιες θέσεις, στους ίδιους ανθρώπους…
Κάποιος θα ξέρει την αιτία για όλα αυτά.

Ο λόγος στους φίλους σου, λέξεις γραμμένες στο νερό
και το τομάρι τους μοναδικό φορτίο στη ζωή τους να σηκώσουν·
ακόμα και στο κενό το φορτίο τους φαίνεται
πλήρες...
Ίσως αν φεύγαμε να ζήσουμε μόνοι, να ήταν μια κάποια λύση
ή αν παίρναμε ένα περίστροφο να επιβάλουμε
την τέλεια ιδανική ισορροπία μας.

Ξέσπασμα, μίσος...
Ο κόσμος μας ωθεί στα πιο καταπιεσμένα ένστικτά μας
παρόλο που για να φτάσουμε ως εδώ, τα ξεπεράσαμε.
Κάποιος όμως θα ξέρει την αιτία.

Οι επιλογές πάντα θα φαίνονται λίγες...
Αν θες απλά να τους σώσεις όλους,
τάισέ τους με όσο περισσότερα ηρεμιστικά μπορείς.
Αν πάλι θες να βρεις νέες ισορροπίες,
επέβαλε την κυριαρχία σου και χτίσε κτίρια περίτρανα, μεγαλειώδη,
στα οποία θα παίζουν σκοποβολή οι διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις
και συνέχισε τον κύκλο.

Συνέχισε τον κύκλο και κάποιος θα σκαρφιστεί μια αιτία.
Συνέχισε τον, αν και κάλλιστα θα μπορούσες να ορίσεις
μια νέα πορεία που θα έτεινε προς μια λαμπερή, γόνιμη
αιωνιότητα...

ΖΩΗ


Ζεστή η ατμόσφαιρα που αποπνέει αυτή η τρύπα μες στη γη,
ζυμώνεται γεννιέται μες στη κοιλιά της μάνας ακόμα ένα παιδί.

Η μήτρα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα
κι ανυπομονεί ναυαγό να τον ξεράσει σύντομα στη ζωή
και το Γολγοθά της...

Το πρώτο φως δε χάιδεψε τα μάτια τους,
ερμητικά κλειστά μείναν για πάντα να κοιτάν
πίσω απ’ τα βλέφαρά τους…

Μεγαλωμένοι με κρυφές ηδονές στο κελάρι του σπιτιού,
στον κλίβανό τους πρόσωπα ζωγραφισμένα σε χαρτί ονειρεύονται
και πόρνες στα πόδια τους…

Μαστίγιο· οι ώρες του πόνου στο ψυγείο τους,
τ’ ανοίξαν να θυμηθούν τους ανθρώπους που αγαπούν
στην κατάψυξή της...

Τότε, με φώναξαν για να έρθω πιο κοντά,
όταν στεγνό νερό έτρεχε στα λαρύγγια τους,
μα δε θυμάμαι να ‘χω όνομα…

Κυάνιο ευτυχίας μες στις φλέβες των πνευμάτων,
σκέψεις προοδευτικές εγκιβωτισμένες για πάντα θα μείνουν
στα μολύβδινα κρανία τους…

Κρίκοι τα όνειρα, δεμένοι κόμποι
στα κάγκελα του κρεβατιού που κοιμόντουσαν μικροί
και οι κούκλες κρεμασμένες στο ταβάνι…

Θολή η ατμόσφαιρα της αϋπνίας στα μάτια.
  Ζήσαμε κουρασμένοι και πεθαίνουμε δουλεύοντας
κοιμώμενοι...

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

ΒΑΒΥΒΟΟΜΕRS (2011)


Το γιο μου τον πέταξα στο τζάκι,
του έκλεισα με στάχτη τα μάτια
και τον άφησα να καίγεται σε κρύες φλόγες.
Αυτός δεν το ‘ξερε, εγώ όμως ήξερα
ότι αυτός καιγόταν...

Την κόρη μου την έβαλα για ύπνο στο κρεβάτι
με ανοιχτή την τηλεόραση.
Σαν κοιμήθηκε, έκλεισα για πάντα το καπάκι
απ’ το φέρετρο που θα τη διατηρούσε στο σκοτάδι.
Αυτή δεν το ‘ξερε, εγώ όμως ήξερα
ότι αυτή κοιμόταν...

Τον εαυτό μου τον τοποθέτησα στο σαλόνι,
απ’ τη μια το τζάκι να κοιτάει,
κι απ’ την άλλη το σκοτεινό κρεβάτι.
Έτσι να τα κοιτάω, να δω πόσο θ’ αντέξω.
Γιατί...;
Εγώ δεν ήξερα, άλλος μου ‘πε να το κάνω.
Παρόλα αυτά συνέχισα και θα συνεχίσω
απλά και μόνο να κοιτάω
μέχρι να πεθάνω...

ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (BABYBOOMERS)

Είμαστε εμείς οι ένδοξοι...
Είμαστε εμείς η ένδοξη
γενιά της πατρίδας.
Είμαστε εμείς...
Ήμασταν εμείς
Κάπου στο εγώ, εσύ, αυτός...
Μα κατα βάση στο Εγώ.
Είμαστε η γενιά
του ψωμιού...
της παιδείας...
της ελευθερίας...
Αληθινοί αγωνιστές
Αληθινοί εγωιστές.
Και γι' αυτό κρίνουμε εσάς
τα παιδιά μας!
Γιατί γνωρίζουμε...
Εμείς!
Η γενιά της σοσιολδημοκρατίας
της διαλυμένης αγωνιζόμενης αριστεράς
και της μαλακίας.
Η γενιά του ψωμιού (λαδωποίηση)
της παιδείας (μπουζουκοποίηση)
και της ελευθερίας. (κομματικοποίηση)

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Ο ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ


Κοίτα το νερό του καταρράκτη,
καθρεφτίζεται όλη η πλάση πάνω στις υγρές κουρτίνες.
Το πολύχρωμο φάσμα στεφάνι στις θλιβερές σταγόνες
που κυλούν στο μάγουλό σου.
Ό,τι κι αν έχεις απέναντι του
αντανακλά θλιμμένο πίσω στα μάτια, παλιό και ζαρωμένο
Πώς γεράσαμε κι εμείς τόσο
και δεύτερη δεκαετία δεν κλείσαμε;
Σε όποιον καθρέφτη κι αν κοιτάξουμε,
τρισμέγιστη η χαρά μας στο είδωλο του καταρράκτη,
σπινθηροβόλα η ματιά μας επάνω στις υγρές κουρτίνες.
Διάφανη σαν τα νερά του η μιζέρια μας
που μοιάζει αβάσταχτη
κάθε φορά που κοιτάζεις τη μορφή σου στον καθρέφτη.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ


Τώρα είναι η ώρα.
Νιώθουμε τη ζεστασιά του πυρετού
ενώ, για μια ακόμη φορά, το πάπλωμα
είναι ανίκανο να μας κρατήσει ανέπαφους απ’ το ψύχος.
Είκοσι χρόνια τώρα, πέφτουμε
και δε θέλουμε να σταματήσουμε την ελεύθερη μας πτώση.
Εικόνες μέχρι να έρθουν, έχουν ήδη φύγει
κι όταν προσπαθείς να τις δεις από πάνω σου,
είναι δύσκολο.
Άλλοτε οι αχτίδες του ήλιου μας τυφλώνουν
κι άλλοτε τα καιρικά φαινόμενα τις κρύβουν·
δεν μας αφήνει το μυαλό μας να τις δούμε.
Τώρα είναι η ώρα, άνθρωποι,
που δε νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε
που δε νιώθουμε την ανάγκη να προσφέρουμε
και ίσως δε χρειάζεται, διότι είναι πλέον αργά.
Αρχίζω να αντικρίζω, στο ύψος των ματιών,
τις πρώτες κεραίες που γρήγορα χάνονται
μες στον γκρίζο ουρανό.

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

OΝΕΙΡΟ


Οι δρόμοι είναι άδειοι,
οι άνθρωποι κλεισμένοι στα διαμερίσματά τους,
ένας ακόμη στρόβιλος ξεραμένων φύλλων και σκουπιδιών
εμφανίζεται ξαφνικά, σαν φάντασμα μπροστά σου.
Ακόμα ένας φόβος με τον οποίο θα πρέπει να συνηθίσεις να ζεις.
Δεν είναι μόνο ο φόβος για τον αέρα που αναπνέεις,
ούτε ο φόβος για το άτομο με το οποίο θα κάνεις έρωτα.
Κάθε μέρα φοβίες, τρόμος, μοναξιά
τ ρ ο μ ο λ α γ ν ε ί α ...
Ποιοι είναι αυτοί που βιώνουν σήμερα;
Φόβος να αγαπήσεις, φόβος ν’ ανοιχτείς
και να γνωρίσεις νέους ανθρώπους,
φόβος να δείξεις τον ίδιο σου τον εαυτό,
φόβος να βοηθήσεις τον εξαθλιωμένο που σου ζητάει ζεστασιά
και κατανόηση,
φόβος να πεθάνεις, φόβος να ζήσεις.
Ακόμα και την ώρα που πέφτεις για ύπνο,
πάλι φοβάσαι
μήπως ονειρευτείς σκοτεινές ιστορίες.
Φοβάσαι μην ονειρευτείς τους ίδιους τους φόβους σου,
ξέροντας πως σαν ξυπνήσεις, όλα θα ‘χουνε τελειώσει.

Πραγματικά, ας μας ξυπνήσει κάποιος...