ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Βράδυ παρέα με ιτιές,
να δημιουργούν μαύρες σκιές στη λίμνη,
μα το φεγγάρι καθαρίζει τη μορφή σου
πάνω της.
Φιλάς τις προστατευτικές ιτιές
μα η λίμνη ζαρώνει και αρνείται το φιλί.
"Επειδή τώρα νιώθεις μόνος".
Γιατί δεν ήμουν μόνος και πιο πριν,
πάλι καθήμενος δίπλα στη λίμνη.
Απλώς η πλάση ωρίμασε
κι εγώ ίσως μαζί της.

"Θέλω να φύγω".
Μα γιατί, τώρα που ΄μαι κοντά;
Τώρα που με την άνοιξη θα ανθίσουνε
τα Ρόδα;
Μήπως θα σταματήσει ο χρόνος,
θα παγώσουν οι εποχές
κι εμείς αγάλματα
τις εξελίξεις να κοιτάμε;
Πώς να πιστέψω ότι γι' αυτό
θέλεις να με αφήσεις;
Αυτό δεν είναι λογιικό.
Σίγουρα μια "παληο" ιτιά
σκιάζει την καρδιά σου.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΙΙ

Κάποτε περιπλανιόμουν στις αλάνες
και μαζί με εσάς κάναμε όνειρα·
για το πώς θα κατακτήσουμε τον κόσμο,
για το πώς θα ανυψωθούμε.

Βάλαμε λέξεις στη μουσική,
εκτεθήκαμε...
Το χαρτζιλίκι μας επενδυση στο όνειρο
και βρήκαμε φίλοι μου τη στάχτη .

Μα συνεχίσαμε.
Αλλάξαμε συνθέσεις,
αλλάξαμε ομάδες.
Ξεχωριστά, αλλά πάντα μαζί
στο όνειρο
να φύγουν οι παλιοί
και να ανυψωθούμε.

Περιπλανιέμαι πλέον στο δίκτυο
και σας βλέπω παντού.
Στα περιοδικά, στο youtube,
σε αναζητήσεις στο google.
Οι ίδιοι άγνωστοι,
δικοί μου γνωστοί.
O καθένας από άλλη σκοπιά,
από άλλη θέση.

Ξεχωριστά, αλλά πάντα μαζί
δεν το ξέρουμε μα στηριζόμαστε.
Μια γενιά, μια σκηνή...
Ανυψωνόμαστε φίλοι μου,
αργά αλλά σταθερά
ανυψωνόμαστε.

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Νεογνός σε ένα φύλλο υγρό...
Να κοιμάμαι γυμνός·
η φύση αγκαλιά της να μ' έχει...
Μια αίσθηση ασφάλειας παρέχει.
Να γελάω μακάριος να παίζω,
μέχρι να 'ρθει στιγμή,
που έρχεται αυτή
η λεπίδα...
Με χαράζει
και με σημαδεύει.

Νέος σε ένα λιβάδι να τρέχω...
Και να βρίσκω άλλους νέους
που τρέχουν κι αυτοί
γελαστοί
γιατί ελπίζουν πως έχουν.
Μια ελπίδα κρυφή
σαν πατάτα καυτή
που ακόμα στα χέρια κρατούν...
Και αντέχουν.

Γέρος πλάι στο θρόνο να στέκω...
Σ' ένα θάλαμο μ' άπειρα βρέφη.
Στο λαιμό μια γραμμή
μου θυμίζει πως τώρα
είναι η ώρα να πάρω εγώ θέση.  
Και κρατώ τη λεπίδα
που ένιωσα τότε
έναν κύκλο καινούριο θα ορίσει,
θα προσθέσει.
 

ΜΙΔΑΣ

Έχω πλουτό, αλήθεια, έχω αρκετό.
Να πεθάνω δεν θέλω μια νυχτιά νυστικός  
δεν θέλω ότι αγγίζω να γίνει χρυσός.

http://www.lifo.gr/guests/viral/34894

ΑΓΑΠΗ

Και ξυπνας ένα πρωί, πιάνεις μια κουβέντα
και σαν σοφός γέροντας μιλώντας,
λέξεις άλλων σοφών χρησιμοποιώντας,
λες αυτό που έπρεπε σε εσένα να ειπωθεί.

Η Αγάπη - Κώστας Ουράνης

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.
Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "Ποιά ειμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι. 

Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει,θε να 'ρθεί.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις έξαφνα 'μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
και σα φανεί, τρέξεις σ' αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ

Κοιτάω, βλέπω τα νούμερα και τις στατιστικές
Πόσοι διαβάσαν σκέψεις μου από τον κόσμο όλο
Ποιες απ' αυτές τους άρεσαν, σε ποιες αφοσιωθήκαν
Πόσοι μου γράψαν σχόλια, πόσοι με βαρεθήκαν

Το google βγάζει νούμερα πολλά, καμπύλες αραδιάζει
Στη χώρα του Γκάντι ν' απορώ, ποιος διάολος με διαβάζει.

ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Κάθε μέρα, τόσα χρόνια,
με πιοτό, με φαΐ, με τσιγάρο,
χαίρονται οι άνθρωποι να ρωτάνε
"ποιο το νόημα", "γιατί είμαστε εδώ".
Είναι η θρησκεία, ο Χριστός,
ο Μωάμεθ, ο Βούδας;
Είναι η τέχνη, η δημιουργία,
η δουλειά, η οικογένεια;

Είμαστε άνθρωποι.
Και ο πρώτος άνθρωπος,
άνθρωπος ήταν κι αυτός.
Άρα το ίδιο νόημα μας συντροφεύει.
Μα αυτός δεν έψαχνε νόημα να 'βρει.
Και απλώς τα μαμούθ κυνηγούσε να φάει,
μια προβιά στο κορμί μην κρυώνει
κι ό,τι άλλο οι αισθήσεις προστάζαν.
Και το νόημα ήταν να επιβιώνει,
όπως κι όλα τα ζώα της φύσης,
εντολοδόχα αυτής να προσαρμόζονται
ή αλλιώς για πάντα να σβήνουν.











Το νόημα της ζωής είναι πέρα απ' τη γη
είναι μακρυά, πέρα από τ' αστέρια.

Ο ΤΡΙΤΟΣ

Πλέον αλλάξανε οι ρόλοι,
μ' απαλλάξανε οι άντρες
απ' τον δεύτερο ρόλο.
Τώρα θα 'μαι ο Τρίτος.
Θα γκρεμίζω ότι χτίζουν
θα στοιχειώνω τις σκέψεις τους,
θα 'μαι εγώ οι εφιάλτες τους
και οι αμφιβολίες τους·
κάθε φορά...
Που θα κοιτάνε
του κοριτσιού τα όμορφα μάτια
λίγο μετά, αφού το είδωλό της
βυθίστηκε στα δικά μου.

"Σ' αγαπώ" θα ελπίζουν στο ακουστικό
να ακούσουν για να ηρεμήσουν,
να γυρίσουν πλευρό να κοιμηθούνε μακάριοι...
Οι ανόητοι·
λίγο μετά αφού φίλησε τα χείλη τα δικά μου.

Θα ξυπνάν το πρωί,
θα 'χει φύγει η φωνή η χθεσινή
και θα ψάχνουν ξανά, γιατί ξέρουν
πως πιο πριν ήταν τρίτοι αυτοί
κι δευτέροι γινήκαν.
Και τον έρωτα της γυρεύοντας...
Τι κρίμα!!!
Θα βρουν να μυρίσουν,
πριν καλά καταλάβουν,
στον "αλήτη" φαλλό,
τον δικό μου.