ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ IV

Για τις σκέψεις μου αυτές
δεν θέλω πλούτη, μεγαλεία...
Την αλήθεια καθαρά σας ομιλώ
γιατί να μεγαλώσω το "εγώ" μου δεν ποθώ
με υλικά αγαθά, μάρμαρα λευκά
νεκροταφεία.

Γυναίκες δεν θέλω πιο πολλές
ζόρικη σαν είναι
μου φτάνει να 'χω μία.

Σπίτια· να σκέφτομαι
τον κάθε χρόνο τα τεκμήρια
αν θά 'βγει η εφορία.

Γι' αυτές όλες τις σκέψεις μου
δεν θέλω πλούτη, μεγαλεία
το ψώνιο μου μονάχα
μια μέρα να διαβάσουν στα σχολεία.

ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΙV

Αφήνω τις αισθήσεις να αναδύονται,
με πνίγουν οι υδρατμοί του ιδρώτα
που βγαίνει από το σώμα αυτού του ποιήματος.
Θυμάμαι εκέινο τον χειμώνα,
ο έρωτας δεν είχε μνήμη
και ο πόνος...
Τόσος πόνος για εκείνη την επιστροφή...
Να επιστρέψω πίσω σε εσένα...
Να καώ πάλι.
Φλόγες παντού, μέσα μου
στα σωθικά μου.
Που είναι εκείνο το malox
που έχει τόσο ανάγκη το κορμί μου.
Και πόνος, τόσος συναισθηματικά
συναισθηματισμένος πόνος
και όταν θες κοντά σου μια γυναίκα "αδιάθετη"
να πάρεις ένα feldene ή έστω
ένα mesulid...
Τόσος πόνος...
Αυτές τις δύσκολες ώρες που όλοι προσποιούμαστε
τους ήρωες ή μήπως
τους Έλληνες...

Το μόνο που θυμάμαι...
Μέσα απ' όλο τον τεχνοκρατικό αμοραλισμό
της νομενκλατούρας,
την ακατανόητη αμετροεπή λογοδιάρροια,
την ασυνδετότητα με τις εγκεφαλικές συζυγίες 
της γλώσσικής μας κένωσης
που δεν τολμάει κανένα imodium
να αμφισβητήσει...
Το μόνο που θυμάμαι·
αυτή η αυθύπαρκτη ανάγκη για αμφισβήτηση της ύπαρξης
του ίδιου μας του είναι...
Του ίδιου μου του εγώ...
ΕΙΜΑΙ!!!!

Μέσα σε όλη αυτην την ατμόσφαιρα των υδρατμών
των προβολέων, των χρωμάτων...
Ξεχάσαμε...
Τον πόνο.
Ξεχάσαμε...
Το φούσκωμα.
Ξεχάσαμε...
Το κάψιμο της τριβής.
Μας σώζουν τ' ακτινίδια
καθώς γνωστά σε όλους μας
κι υπακτικά είναι.
Μας σώζει το λάδι
που με το θαυματουργό του ιξώδες...
ΞΕΧΑΣΑΜΕ
το πραγματικό πρόβλημα
στου πρωκτού μας την οπή
(σφίξιμο)
"Με λέν' Αρτέμη..."
Πάμε τώρα παρακάτω

https://www.youtube.com/watch?v=15fBx8YOJOY