Κοίτα το νερό του καταρράκτη,
καθρεφτίζεται όλη η πλάση πάνω στις υγρές κουρτίνες.
Το πολύχρωμο φάσμα στεφάνι στις θλιβερές σταγόνες
που κυλούν στο μάγουλό σου.
Ό,τι κι αν έχεις απέναντι του
αντανακλά θλιμμένο πίσω στα μάτια, παλιό και ζαρωμένο
Πώς γεράσαμε κι εμείς τόσο
και δεύτερη δεκαετία δεν κλείσαμε;
Σε όποιον καθρέφτη κι αν κοιτάξουμε,
τρισμέγιστη η χαρά μας στο είδωλο του καταρράκτη,
σπινθηροβόλα η ματιά μας επάνω στις υγρές κουρτίνες.
Διάφανη σαν τα νερά του η μιζέρια μας
που μοιάζει αβάσταχτη
κάθε φορά που κοιτάζεις τη μορφή σου στον καθρέφτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου