ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ Ι

Έλα να μαστουρώσουμε όπως χτες

που τη βρήκαμε αγκαλιά στην παραλία,

με μια κρέπα σοκολάτα μπανάνα...

Το λευκό της κρέμας να θυμίζει αναιμία.

Θυμάσαι κάβλα; Έβγαινε ο καπνός απ’ τα ρουθούνια.

Με φίλησες και σοκολάτα κόλλησε στα χείλη.

Ύστερα έστρεψες στον ουρανό με βία,

το λευκό απ’ τα σύννεφα θύμιζε αναιμία

Ένιωσες να τον αγγίζεις σαν πουλί τον ουρανό.

Πήρα χαρτί και σε καθάρισα.

Το πρόσωπό σου χάιδεψα με κοίταξες με ανία,

το λευκό σου δέρμα πρόδιδε αναιμία

Κάποια στιγμή ξενέρωσες, προσγειώθηκες στο χώμα.

Έφυγες πάλι, Θεέ μου ας ήταν λίγο ακόμα...

M’ ασθένεια ήρθες γρήγορα, για μέρες εικοσιμία,

να ’ναι καλά εκείνη η ευλογημένη αναιμία.