ΠΟΡΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Στέκομαι στο σκοτάδι μόνος.
Μια τεχνητή βροχή υγραίνει τη σιωπή.
Η περπατητή μπασσογραμμή διεισδύει...
Μυστηριώδης.
Φορώντας μία καπαρντίνα.
Κορίτσια στους ήχους, σχεδόν,
ελαττωμένου μουσικού πιάνο χασκογελάνε
περιμένοντας την καβαλαρία...

Μια πόλη, όλοι γνωστοί
σε ένα τέτοιο κόσμο, σε ένα τέτοιο σπίτι
σαν το κόκκαλο που πέταξα στο σκύλο μου
έτσι τους πέταξε στην πόλη η ζωή.

Όλοι στο ίδιο σκηνικό, στην ίδια τραγωδία.
Ο τρελός· ο σώφρων...
Ο καθένας με την δικιά του αυτοκατανόηση,
το δικό του κοινωνικό συμβόλαιο
σε μια ιδιαίτερη σχέση,
μιας ιδιαίτερης κουλτούρας,
ενός ιδιαίτερου τόπου,
με ισάξια δικαιώματα στο χωροχρόνο.

Και τι είναι αυτός ο δολοφόνος στο δρόμο;
Ανήσυχο σαν του βατράχου το μυαλό του.
Πώς θα πάει διακοπές, ώστε να παίξουν τα παιδιά;
Κανείς δεν σταματάει στο οτοστόπ...
Αν κάποιος σταματήσει θα υπάρξει και η λήθη.

"Κι αν κάποιος μια κόρη αγαπά"
από το χέρι θα την πιάσει
για να καταλάβει· πως ο κόσμος
σε εσάς στηρίζεται
και η αγάπη
αιωνιότητα στο τώρα θα προσδώσει

Και μέσα σε όλα αυτά
και η καβαλαρία.
Εναρμονίζεται τέλεια στους ρυθμούς της πόλης.
Σήμερα έτυχε η καταιγίδα να την βρει εδώ...
Ποιος ξέρει που θα την βρει η επόμενη....