Η ΚΑΛΠΗ

Μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου,
μέχρι να κλείσω τα τριάντα;
Μέχρι τα εξήντα, τα εβδομήντα και άνω
μέχρι να πεθάνω;
Μπορώ ακούγοντας τις λέξεις αυτών
να κρατήσω την αναπνοή μου,
να σηκώσω το ποτήρι,
να πιω μια γουλιά κρασί,
να σηκωθώ
απ' το τραπέζι των διαπραγματεύσεων
να φορέσω το πανωφόρι,
ενώ πάντα αυτοί θα συνεχίζουν να μιλάνε
να διαστρεβλώνουν τα λόγια μου
και την εικόνα μου,
χαμογελώντας να ασπαστώ τους οικοδεσπότες,
ευγενικώς,
και να τους πω χαριτωμένα εκπνέοντας
πριν σκάσω κι ακουστεί
η πόρτα πίσω μου κλειστή...
"Εφόσον δεν τα είπαμε στο γεύμα,
θα τα πούμε στην κάλπη"...

Υ.Γ.
Κι αν δεν τα πούμε και εκεί
μόνο στους δρόμους και στα χαρακώματα.