Αυτολύπηση, αυτολύπηση, αυτολύπηση.
Μεμψιμοιρία, μεμψιμοιρία, μεμψιμοιρία...
Φτου και βγαίνω!
Άιντε και πάλι από την αρχή.
Αν η ποίηση έπρεπε να είναι
κακομοιριά,
ποιος Αλεπουδέλης
ποιος Ρίτσος
ποιος Σεφέρης...
"Θέλω μα φοβάμαι!!"
Ζυγό δουλείας τότε για σένα!
Ζυγό δουλείας για όλους!
Δεν αλλάζουνε τον κόσμο τα ποιήματα.
Πόσο μάλλον αυτά
της αυτολύπησης και της μεμψιμοιρίας
που θα τα διαβάζουνε στο μέλλον οι κριτές
και σε αίθουσες λαμπρές
θα ψυχολογούν και θα αναλύουν
την επιτυχία ενός βάρβαρου συστήματος
πάνω σε "ευαισθητούληδες" ανθρώπους.
Κανείς δεν θα κλάψει γι' αυτούς
θα είναι απλώς ένα ακόμα είδος που θα έχει εκλείψει
υπό τους διαχρονικούς νόμους της φύσης.
Ένα ηθογράφημα.
"Τους θυμάστε;"
Αυτολύπηση, αυτολύπηση, αυτολύπηση.
Μεμψιμοιρία, μεμψιμοιρία, μεμψιμοιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου