Μικρέ μου φίλε,
πόσες μέρες μας μείναν ακόμα
που θα μπορείς μέσα στα μάτια να κοιτάς
τη χαρά κάθε φορά που σε βλέπω;
Πόσες φορές ακόμα θα ακούσεις φωνή
να βγαίνει απ' τα χείλη μου
και θα ξυπνάς μες στ' άγρια χαράματα
θεούς και Χριστούς βλαστημώντας;
Μες στη γενιάδα μου πόσα τριαντάφυλλα
μείναν ακόμα πριν γίνουν άσπρα
και πέσουν κι αυτά στο χώμα
που μας καλεί κάθε μέρα κοντά του;
Πόσα ρυάκια πέρασαν στα χέρια μου
και γίναν κι αυτά βαθειές χαράδρες;
Κάποιες κρατώντας σε τις περπατήσαμε
και κάποιες χάθηκαν για πάντα από την άμμο.
Κι όταν δεν θα 'χεις το βλέμμα σε εμένα
θα φύγω να μην νιώσεις το βάρος
......................................................
-Το ξέρω πως είμαι υπέρβαρος
μα να το πω έχω το θάρρος.
πόσες μέρες μας μείναν ακόμα
που θα μπορείς μέσα στα μάτια να κοιτάς
τη χαρά κάθε φορά που σε βλέπω;
Πόσες φορές ακόμα θα ακούσεις φωνή
να βγαίνει απ' τα χείλη μου
και θα ξυπνάς μες στ' άγρια χαράματα
θεούς και Χριστούς βλαστημώντας;
Μες στη γενιάδα μου πόσα τριαντάφυλλα
μείναν ακόμα πριν γίνουν άσπρα
και πέσουν κι αυτά στο χώμα
που μας καλεί κάθε μέρα κοντά του;
Πόσα ρυάκια πέρασαν στα χέρια μου
και γίναν κι αυτά βαθειές χαράδρες;
Κάποιες κρατώντας σε τις περπατήσαμε
και κάποιες χάθηκαν για πάντα από την άμμο.
Κι όταν δεν θα 'χεις το βλέμμα σε εμένα
θα φύγω να μην νιώσεις το βάρος
......................................................
-Το ξέρω πως είμαι υπέρβαρος
μα να το πω έχω το θάρρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου