ΠΑΤΕΡ

Μικρέ μου φίλε,
πόσες μέρες μας μείναν ακόμα
που θα μπορείς μέσα στα μάτια να κοιτάς
τη χαρά κάθε φορά που σε βλέπω;

Πόσες φορές ακόμα θα ακούσεις φωνή
να βγαίνει απ' τα χείλη μου
και θα ξυπνάς μες στ' άγρια χαράματα
θεούς και Χριστούς βλαστημώντας;

Μες στη γενιάδα μου πόσα τριαντάφυλλα
μείναν ακόμα πριν γίνουν άσπρα
και πέσουν κι αυτά στο χώμα
που μας καλεί κάθε μέρα κοντά του;

Πόσα ρυάκια πέρασαν στα χέρια μου
και γίναν κι αυτά βαθειές χαράδρες;
Κάποιες κρατώντας σε τις περπατήσαμε
και κάποιες χάθηκαν για πάντα από την άμμο.

Κι όταν δεν θα 'χεις το βλέμμα σε εμένα
θα φύγω να μην νιώσεις το βάρος
......................................................
-Το ξέρω πως είμαι υπέρβαρος
μα να το πω έχω το θάρρος.