ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Νεογνός σε ένα φύλλο υγρό...
Να κοιμάμαι γυμνός·
η φύση αγκαλιά της να μ' έχει...
Μια αίσθηση ασφάλειας παρέχει.
Να γελάω μακάριος να παίζω,
μέχρι να 'ρθει στιγμή,
που έρχεται αυτή
η λεπίδα...
Με χαράζει
και με σημαδεύει.

Νέος σε ένα λιβάδι να τρέχω...
Και να βρίσκω άλλους νέους
που τρέχουν κι αυτοί
γελαστοί
γιατί ελπίζουν πως έχουν.
Μια ελπίδα κρυφή
σαν πατάτα καυτή
που ακόμα στα χέρια κρατούν...
Και αντέχουν.

Γέρος πλάι στο θρόνο να στέκω...
Σ' ένα θάλαμο μ' άπειρα βρέφη.
Στο λαιμό μια γραμμή
μου θυμίζει πως τώρα
είναι η ώρα να πάρω εγώ θέση.  
Και κρατώ τη λεπίδα
που ένιωσα τότε
έναν κύκλο καινούριο θα ορίσει,
θα προσθέσει.