ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Βράδυ παρέα με ιτιές,
να δημιουργούν μαύρες σκιές στη λίμνη,
μα το φεγγάρι καθαρίζει τη μορφή σου
πάνω της.
Φιλάς τις προστατευτικές ιτιές
μα η λίμνη ζαρώνει και αρνείται το φιλί.
"Επειδή τώρα νιώθεις μόνος".
Γιατί δεν ήμουν μόνος και πιο πριν,
πάλι καθήμενος δίπλα στη λίμνη.
Απλώς η πλάση ωρίμασε
κι εγώ ίσως μαζί της.

"Θέλω να φύγω".
Μα γιατί, τώρα που ΄μαι κοντά;
Τώρα που με την άνοιξη θα ανθίσουνε
τα Ρόδα;
Μήπως θα σταματήσει ο χρόνος,
θα παγώσουν οι εποχές
κι εμείς αγάλματα
τις εξελίξεις να κοιτάμε;
Πώς να πιστέψω ότι γι' αυτό
θέλεις να με αφήσεις;
Αυτό δεν είναι λογιικό.
Σίγουρα μια "παληο" ιτιά
σκιάζει την καρδιά σου.