Η ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Να στέκεσαι με χείλη σφραγισμένα,
να αφήνεις σκέψεις να σου μολύνουν το μυαλό
μέχρι στη γλώσσα σου να φτάσει η σαπίλλα
για να την ξεστομίσεις.
Με την έπαρση πως όλα εσύ καλώς
τα βόλεψες.
Όλα ορθώς τα έπραξες.
Έτσι να ξεκινάς την κάθε μέρα σου
και να μην χαίρεσαι τον ήλιο που ανέτειλε
που ακόμα με φωτίζει υγιή στα λογικά μου,
που μου έδωσε χαμόγελο να 'ρθω να σε βαρύνω.
Μια ακόμα μέρα να καλύψω την ανάγκη μου.
Και μην μου λες πως βάρος σου δεν είμαι.
Και μην μου λες πως όλα αυτά τα κάνεις από αγάπη.
Αγάπη δεν είναι να εκμεταλλεύεσαι
τη θέση σου, να ταπεινώνεις μια ολόκληρη γενιά
που σε ταΐζει σύνταξη να με ταΐζεις πίσω. 
Κι αν από αγάπη το 'κανες να πεις τα λόγια που πες,
μάθε πως η ανασφάλειά τις τύψεις σου δεν σώζει,
γιατί κάποια στιγμή θα φύγω κι εγώ, να μην με ταπεινώνεις,
όπως εκείνος
και τότε θα χαρώ πολύ;
Που μόνη πια
τα χαζά, ανούσιά σου δεν θα 'χεις κάπου να εκτονώνεις.