Τραβώντας τα λαρύγγια μου,
ξεκόλλησαν τα σωθικά μου.
Πάνω σε μολυβένιο πάγκο
τα άπλωσα.
Κι οι αλυσίδες τραβήξαν το κορμί
με τα τσιγγέλια που κρατάνε τη σάρκα
σκίζοντάς την ανυψώνοντάς με.
Ίσα που αναπνέω.
Ίσα που ζω.
Κι η παγωμένη ανάσα μου πέφτει
στο ματωμένο δάπεδο να γίνει
χίλια κομμάτια.
Μα έχω την ψευδαίσθηση
πως κει που βλέπω φως,
υπάρχει ένα παράθυρο
εκείνη να μπει να με γιατρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου