ΑΝΔΡΑΣ ΙΙΙ

Κάποτε ούρλιαζα χοροπηδώντας από κλαδί σε κλαδί
και έδειχνα τα δόντια μου, τη γλώσσα μου στους άλλους
καμπούρης τριχωτός, για μια καμπούρα κι εκείνη τρχωτή,
για μικρούς καμπούρηδες τρχωτούς απογόνους.

Κάποτε κράταγα το αμύγδαλο σφιχτά, έτρεχα στο κρύο
με ρόπαλα και πέτρες να σκοτώσω το μαλλιαρό μαμούθ.
Για να ταίσω τη φαμίλια... Εγώ δυνατός! Αυτή διάλεξε εμένα!
Εγώ αναλώσιμος... Εγώ συχνά νεκρός... Όμως θα ζω,
μέσα από τούτα τα σκασμένα.

Κάποτε φόρεσα μεταλλική στο σώμα πανοπλία,
γιατί  δεν ούρλιαζα καλά, ούτε αγρίμια κυνηγούσα.
Μακρυά από αυτήν και τα μονάκριβα γονίδιά μου,
να απορώ καταμεσής της ματηρής της μάχης
αν τελικά κι αυτά είν' τα δικά μου.