ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΙΙΙ

Με τις μέρες μας ο καθένας...
Είτε καλές είτε κακές
να τις βιώνουμε εξίσου·
είναι εξίσου σημαντικές.

Μας ταπεινώνει η μιζέρια και τη θέλουμε
λες και πρέπει να αυτομαστιγωθούμε
για κάτι, ποιος να ξέρει τι;
Για αυτό που δεν τολμήσαμε
γι' αυτό που χάσαμε,
γι' αυτό που θέλαμε, μα ποτέ
δεν αποχτήσαμε.
Και μέσα απ' την καταστροφή
σαν από μηχανής θεός έρχεται
η κάθαρση.

Όχι, δεν ισχύει.
Είναι το απολύτως προφανές
σαν συνηθίζεις στα σκατά, τα ούρα
να μυρίζουν ευωδία.
Παρόλα αυτά νιώθουμε τη διαφορά
κι αυτό σιγά σιγά μας ανεβάζει
και τα ξεχνάμε τα παλιά.
Οι μέρες να μοιάζουν φωτεινότερες
κι οι άνθρωποι καλύτεροι τριγύρω.
Πώς να πιστέψει κανείς
μια τέτοια ευδαιμονία,
μετά από τόση κοπριά
και τόση αμμωνία.

Κι αρχίζουμε και νιώθουμε
τα φώτα πέφτουν πάνω μας και θέλουμε
εκεί να μείνουν
να μας φωτίζουν.
Να είμαστε για πάντα
φωτεινοί και μουσικές να ακούονται
συνοδεία με τ' όνομά μας.
Και μας αγχώνει, αν αύριο θα μπορούμε
να διατηρήσουμε αυτήν τη συμφωνία
κι αν τα μελλοντικά μας έργα θα μας πάνε
πιο ψηλά,
λίγο ψηλότερα,
λίγο ψηλότερα.

Θα κάψουμε τα χέρια μας στα φώτα
θα κουφαθούμε από τις μουσικές
και δυστυχώς, όταν ανήμποροι θα είμαστε
στα πόδια πλέον να κρατηθούμε,
ταπεινωμένοι πια,
πολύ αργά,
με  τραβηγμένη έξοδο
απ' τα μαλλιά,
θα παραιτηθούμε.