ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΙΙ

Μιλάω εγώ και οι πέντε εαυτοί μου.
Και οι εαυτοί μου απαντούν.
Μου μιλάνε για τις εικόνες που θα έβλεπα
και για τις ζωές που θα ζούσα,
αν τους είχα αφήσει να κυριαρχήσουν.
Μα όσο με θέλγουν αυτές οι φαντασίες,
αυτές οι ζωές των άλλων,
τόσο τα πόδια μου και τα χέρια μου και το κεφάλι μου
και το σώμα μου και η καρδιά μου και η ψυχή μου,
ειδικά η ψυχή μου...
Είναι χτισμένα σε μπετό.
Όπως μετρώ τις μέρες να αποχαιρετούν μία-μία,
όπως βλέπω τα καλοκαίρια και τα χρόνια μου να στερεύουν,
έτσι, πολυσχιδής, ζω στη φαντασία και στο μούδιασμα.
Ζω σε διάσταση ταινιακή.
Σε μια διάσταση μισή φάση διαφορά από τον δίπλα,
ένα τέταρτο της φάσης διαφορά από αυτούς που αγαπώ πολύ...
Κι έτσι δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
Ούτε με τον δίπλα,
ούτε με αυτούς που αγαπώ,
ούτε με τη ζωή μου.
Έστω κάποα από αυτές που μου αναλογούσαν.
(Υπογράφει Άγνωστος Χ)
........................................................................

Είναι στενή και κακοτράχαλη η επιλογή
αυτής της ατραπού.
Μπερδεύοντας το εγώ σου με τον διάολο
να βάζει σκέψεις στο μυαλό,
της ματαιότητας τσιγγλίσματα
και της μοιρολατρείας.
Επιλογές και μη, όλες δικές μας είναι
και όλες μιας ολότητας πολύπτυχης...
Του δικού μας, μοναδικού κι αξιαγάπητου
εαυτού μας.
Υ.Γ.
Η μετάνοια για αυτά που δεν έγιναν
είναι μεμψιμοιρία.
Η μετάνοια για αυτά που δεν τολμήθηκαν
και για αυτά που δεν αλλάζουν·
άνευ νοήματος μαστίγωμα.