Η ΠΤΩΣΗ

100,.....,90,........,60,...........,20,.......,5,........,2,.........,κανένα,

δεν υπάρχουν άλλα αστέρια,

το σκοτάδι τα σκέπασε όλα.

Βγάλε εκείνο το πετράδι που σου χάρισα

τ’ όμορφο το φυλακτό.

Σου ‘δωσα πίσω τα λουλούδια, μ’ ευχαρίστησες,

μες στη ζαλούρα της αιθανόλης αποκοιμήθηκες·

την άλλη μέρα ξύπνησες μέσα στην αγκαλιά μου,

με κοίταξες, το πρόσωπό μου άγγιξες·

πήγα να σε φιλήσω, μα τραβήχτηκες

κι έμεινε μετέωρο ένα φιλί ακόμα.

Με κοίταξες πανικόβλητη με μάτια γουρλωμένα

και η σκέψη πως δε μ’ άφησες και φίλησα το κενό

σου άρεσε και σκέφτηκες:

«Ας κάνω πως του δίνω ακόμα ένα».

Και πήγα πάλι εγώ να σε φιλήσω

και ξέσπασες σε γέλια.

Τόσο πολύ σ’ ενθουσίασε τ’ απεγνωσμένο βλέμμα

που ένιωσες βασίλισσα με θρόνο σου εμένα.

Χαίρεσαι κι απολαμβάνεις τη θέα από ‘κει πάνω

μα αν δε φερθείς σα δίκαιη θεά όπως θα πρέπει,

άλλη βασίλισσα στο θρόνο σου θα κάνω.

Η πτώση θα ‘ναι απότομη

και να ‘σαι σίγουρη μικρή

πως θα σε πονέσει......