ΣΚΕΨΕΙΣ Ο,ΤΙ... ΝΑΝΕ!

Ήμουν άρρωστος...
Όμως ήμουν πραγματικά άρρωστος τελικα;
Βαδίζοντας σε δρόμους λερούς
και μουχλιασμένους
παιδιά αθώα να παίζουν στην κοπριά της πόλης
και στις λάσπες
να γελάνε.
Τι γλυκά που είναι τα παιδιά,
λες πραγματικά σε αυτά
να ανήκει η βασιλεία των ουρανών;
...
Κι αυτά θα μεγαλώσουν
σαν κι εμάς θα γίνουν.
Λες να αλλάξει κάτι;
Πώς;
Ποιο να είναι το ερέθισμα,
Ποιοι να γίνουν το πρότυπο;
Και αν υπάρχει αυτό
πως θα βγει μπροστά;
Κοιμόμαστε ακόμα γενιά μου...
Πότε θα αναδείξουμε εμείς
τους δικούς μας ανθρώπους,
τη δικιά μας αισθητική;
Κοιμόμαστε...
Γαμώ την τρέλλα μου.
Ας μην βγούμε να τα σπάσουμε...
Ας μην γεμίσουμε αφίσες τις σχολές μας
με συναυλίες διαμαρτυρίας.
Όχι άλλη μιζέρια πολυτεχνείου...
Ο κόσμος τρέχει, τα μέσα αλλάζουν...
Ας αναδείξουμε αυτούς
που πραγματικά γουστάρουμε,
μόνο ας τους ψάξουμε
κι όταν τους βρούμε,
με όρους "σήμερα" να παίξουμε
όχι "χθες".
Ας κάνουμε ένα share...
Ας γράψουμε ένα blog...
Ας κάνουμε ένα γαμημένο σχόλιο...
Όχι δεν μιλάω για εμένα...
Για όλους μας μιλάω.
Να γίνουμε ομάδα,
να γίνουμε κατεστημένο εμείς
και να διώξουμε τους άλλους,
με όρους όμως "σήμερα"
και όχι όρους "χθες"...


Υ.Γ.
Αυτά είχα να σου πω απόψε...
Πάντα δικός σου
καλέ μου Νάνε...