ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΙΙ

Εδώ είμαι, στέκομαι ψηλά στο λόφο,
να κοιτάω ολόγυρα καπνούς και στάχτες,
να απορώ:
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Τα σίδερα σκάσανε μύτη απ' τις σεμέντινες κολόνες
σπάνε τζάμια ανά λεπτό από τους κραδασμούς
και τους κρότους.
Τα καλαμπόκια πράσινα, τώρα οξυζενέ
γκρίζα τα απέραντα λιβάδια,
καυτός ο ήλιος.
Πτώματα τριγύρω
σάπια,
όλα νεκρά.
Τρία χρόνια να ψάχνω να αναρωτιέμαι.
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Η φύση φάνηκε σκληρή με αυτούς
μα πιο σκληρή μαζί μου.
Μόνος με το βάρος της επιβίωσης μου/μας.
Μόνος να καταγράψω την καταστροφή,
για ποιον;
Ποιος θα τα βρει να τα διαβάσει;
Ποιος να θέσει το σύμπαν υπό τον ορισμό του.
Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς εμάς.
Τι νόημα οι τέχνες, τι νόημα οι γαλαξίες,
τι νόημα οι φιλοσοφίες, οι παρθενώνες,
ο νόμος της βαρύτητας, ο Γαλιλαίος,
τι νόημα...;
Αφού χωρίς εμάς...

"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Κι αν υπάρχει τι θα σκεφτεί για να τον βρω
σίγουρα κι αυτός θα σκέφτεται το ίδιο.
Δεν πρέπει...
Το είδος να εκλείψει...;
Έστω κι αν είναι μόνο ένας άνθρωπος,
θα πρέπει να τον βρω.
Να φτιάξουμε ξανά μια κοινωνία.
Τήν κοινωνία, αυτή τη φορά,
όπως σε τόσες επανεκκινήσεις.
Κι αν χρειαστεί για το υπόλοιπο της ζωής
να ψάχνω,
σ' έναν άδειο πλανήτη...
Θα έπρεπε να είχαμε κάποιοι φύγει από καιρό.
Θα έπρεπε τα project να είχαν γίνει...
Καρλ πόσο δίκιο είχες.
"Υπάρχει άραγε κάποιος άλλος εκεί έξω";

Θα πασχίσω, θα γεράσω ψάχνοντας,
μα καλύτερα κανένα να μη βρω
αν αυτός ο κάποιος
είναι ακόμα
ένας άντρας.