ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

Τώρα είναι η ώρα.

Νιώθουμε τη ζεστασιά του πυρετού

ενώ, για μια ακόμη φορά, το πάπλωμα

είναι ανίκανο να μας κρατήσει ανέπαφους απ’ το ψύχος.

Είκοσι χρόνια τώρα, πέφτουμε

και δε θέλουμε να σταματήσουμε την ελεύθερη μας πτώση.

Εικόνες μέχρι να έρθουν, έχουν ήδη φύγει

κι όταν προσπαθείς να τις δεις από πάνω σου,

είναι δύσκολο.

Άλλοτε οι αχτίδες του ήλιου μας τυφλώνουν

κι άλλοτε τα καιρικά φαινόμενα τις κρύβουν·

δεν μας αφήνει το μυαλό μας να τις δούμε.

Τώρα είναι η ώρα, άνθρωποι,

που δε νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε

που δε νιώθουμε την ανάγκη να προσφέρουμε

και ίσως δε χρειάζεται, διότι είναι πλέον αργά.

Αρχίζω να αντικρίζω, στο ύψος των ματιών,

τις πρώτες κεραίες που γρήγορα χάνονται

μες στον γκρίζο ουρανό.