Έλα κι εσύ από κοντά μικρέ αντάρτη,
μπες στην παρέα εκείνων των τρελών
που με τα μάτια τους κλειστά δεμένοι στο κατάρτι,
προσμένουνε αβάσταχτα το τέλος των ωρών.
Ο κόσμος δε τους χώρεσε ήταν πολύ μεγάλοι
να ζήσουν μετά των κοινών ανδρών
που χρόνια τον ιδρώτα τους χύνουν στη βιοπάλη·
προσμένουν στην καρέκλα τους το τέλος των ωρών.
Γεια σου ξανά μικρέ αντάρτη.
Δε σάπισες ακόμα, τι γυρεύεις εσύ εδώ;
Μήπως κατάλαβες το λάθος που ΄χεις κάνει
και ψάχνεις στην παρέα μου το δρόμο το σωστό;
Το δρόμο αυτό μονάχος θα τον βρεις,
μικρέ αντάρτη που έσπασες
κι άφησες το δάκρυ να πέσει καταγής,
καθώς ελεύθερος πια αφήνεις το δωμάτιο αναμονής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου