ΖΩΗ

Ζεστή η ατμόσφαιρα που αποπνέει αυτή η τρύπα μες στη γη,

ζυμώνεται γεννιέται μες στη κοιλιά της μάνας ακόμα ένα παιδί.

Η μήτρα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα

κι ανυπομονεί ναυαγό να τον ξεράσει σύντομα στη ζωή

και το Γολγοθά της...

Το πρώτο φως δε χάιδεψε τα μάτια τους,

ερμητικά κλειστά μείναν για πάντα να κοιτάν

πίσω απ’ τα βλέφαρά τους…

Μεγαλωμένοι με κρυφές ηδονές στο κελάρι του σπιτιού,

στον κλίβανό τους πρόσωπα ζωγραφισμένα σε χαρτί ονειρεύονται

και πόρνες στα πόδια τους…

Μαστίγιο· οι ώρες του πόνου στο ψυγείο τους,

τ’ ανοίξαν να θυμηθούν τους ανθρώπους που αγαπούν

στην κατάψυξή της...

Τότε, με φώναξαν για να έρθω πιο κοντά,

όταν στεγνό νερό έτρεχε στα λαρύγγια τους,

μα δε θυμάμαι να ‘χω όνομα…

Κυάνιο ευτυχίας μες στις φλέβες των πνευμάτων,

σκέψεις προοδευτικές εγκιβωτισμένες για πάντα θα μείνουν

στα μολύβδινα κρανία τους…

Κρίκοι τα όνειρα, δεμένοι κόμποι

στα κάγκελα του κρεβατιού που κοιμόντουσαν μικροί

και οι κούκλες κρεμασμένες στο ταβάνι…

Θολή η ατμόσφαιρα της αϋπνίας στα μάτια.

  Ζήσαμε κουρασμένοι και πεθαίνουμε δουλεύοντας

κοιμώμενοι...