Τούτος ο χώρος που βαστάει ακόμα μες στην ιστορία
είναι μια ύπαρξη ουτοπική ή μια υπαρκτή ουτοπία;
Είναι η κορύφωση του ανθρώπινου μυαλού
κι ο οργασμός της σκέψης μας.
Τούτος ο χώρος είναι αρχαιότερος κι από τις πυραμίδες,
της εποχής που οι άνθρωποι ζούσαν ζεστά σε χωμάτινες καλύβες.
Κανείς μας δεν θυμάται, ήταν απλώς στη φαντασία.
Έτσι μόνο μπορεί να είναι υπαρκτή η ουτοπία.
Ευτυχία! Ένα πυκνό καταπράσινο δέντρο,
με κλαδιά που δημιουργούν δαιδαλώδη μονοπάτια που οδηγούν το καθένα
σε ένα όμορφο μοναδικό συναίσθημα που....
Όχι, δεν είναι αυτό που θέλω.
Φαίνεται απίστευτο, αλλά τελικά, άμα αισθάνεσαι ευτυχής,
δεν ξέρεις τι να γράψεις.
Όσο πιο υγιής είσαι, τόσο περισσότερη τέχνη χαραμίζεις.
Να, έτσι μια μέρα ξεκινάς να περιγράψεις με λόγια ποιητικά την ευτυχία
και όσο πιο εξεζητημένες λέξεις ψάχνεις να βρεις,
τόσο περισσότερο χάνεις το νόημά της
Αντίθετα, η θλίψη μοιάζει πολυμορφικότερη, με περισσότερες πτυχές.
Κάθε πίκρα και δηλητήριο στην ψυχή των ανθρώπων
αντηχεί στην αιωνιότητα του κόσμου διαφορετικά.
Όμως επιμένεις και λες: «Δεν είναι δυνατόν! Θέλω να γράψω για τη χαρά.
Θέλω να μιλήσω γι’ αυτήν την καταπληκτική μου διάθεση».
Και τότε φτάνεις στο σημείο να πεις με πόση τελικά σοφία
περιέκλεισαν οι άνθρωποι τη διάθεση αυτή στη λέξη ε υ τ υ χ ί α .
Στο νησί ολημερίς τραγούδια τραγουδάμε
τρώγοντας βουλιμικά τούτους τους γλυκούς καρπούς
δεν μας νοιάζει και πολύ προς τα πού θα πάμε
μα μονάχα με ρυθμούς που τους θέλουμε αργούς
σαν εκείνο τον παλιό χορό των γεροτράγων
ζούμε ξέγνοιαστη ζωή στο νησί των λωτοφάγων
Οι μέρες μας φαίνονται πως εύκολα περνάνε
και δούλος, να 'σαι το σκυλί του τσιφλικά
με δυό μπουκιές απ' τους καρπούς γρήγορα ξεχνάμε
σπίτι γυρνώντας μπρος απ' τη Θεά γεμίζουμε χαρά
με εικόνες όμορφες λαμπρές, κόλπα ενδόξων μάγων
αποκοιμιόμαστε γλυκά στη γη των λωτοφάγων.
Καληνύχτα...
Γράφοντας σκέφτηκε κάποιος μια φορά μια όμορφη ιστορία
δεν μίλησε πολύπλοκα για τις σκέψεις του αυτές
με λέξεις όσο το δυνατόν απλές
δεν έχασε το νόημα που τείνουνε να χάνουν
στων ποιητών τα έργα οι αναλυτές.
Πολύπλοκες προτάσεις δεν τις όριζε θεμιτές
τούτος ο κόσμος έμαθε να σκέφτεται -μόνο το απλό
μα μερικοί φωστήρες που θέλουν να μας καθοδηγήσουν
μεγαλειώδεις λέξεις που μπερδεύουν τις ταυτίζουν
με της αφύπνισης το λόγο τον καθημερινό.
Μα κι αν αναστήθηκαν και λέξεις που μοιάζανε νεκρές
μέσα απ' της ιστορίας του το λόγο τον απλό
δεν το 'κανε με δόλο ν' αποπροσανατολίσει
μα πρόθεση είχε αντίθετα τη γλώσσα να στολίσει
κι ένα λεξιλόγιο που είναι πλέον φτωχό.
Κριών πλήρως λόγος
Βέλων έριδος σέρνει μέλος
Πυρώνει μόνη μικρή ανεμώνη
Πρανής καιρός φαλλό αγχόνη
Όνειδος δρας κελύφη εν στέρει
Κομών περίτονος ισόχος αχτένει
Βελούδος όσης παιδία σωπαίνει
Μέρες κρύες τρυγά ομορφαίνει
Δειλός οψής κιλόψ κορέλος
εκ περιάνδρου κύμονος σημάνει τέλος
Ξεκίνησα ταξίδι μες στο πράσινο.
Κι εκεί μέσα στο εύφορο λιβάδι
χάθηκα στο μπλε του ουρανού,
βούτηξα στα νερά του ποταμού,
βγήκα σ’ ένα σεμέντινο πηγάδι
με τοίχους γλοιώδεις απ’ τα βρύα
κι αφέθηκα, άρχισα να βουλιάζω.
Και βγήκα σε μια έρημο με όμορφα δέντρα τροπικά,
έσκισα τη φλούδα από ένα μπενζαμίνο...
άγγιξα την καρδιά της φύσης· ήταν παγωμένη κρύα.
Σκέφτηκα: «Θεέ μου, είναι πράγματι νεκρή!
Δε μας παίρνει άλλο κι έχουμε μικρή ζωή.
Μήπως να φύγω γρηγορότερα ή να μείνω
σ’ αυτό το μαύρο που μου ‘μεινε παρηγοριά
από ολάκερο ουράνιο τόξο;»
Κάποια στιγμή θα μας το πει:
«Ρεμάλια αρκετά! Περάστε όξω!»
23-12-01
καθηγητής, μαθητής1=μ1, μαθητής2=μ2, μαθητής3=μ3
κ) Καλημέρα αγαπητοί μου μαθητές!
Τι καταφέρατε να πουλήσετε από χτες;
μ1) Πούλησα την αγάπη μου σε μια μοναχική κυρία.
Για ένα μήνα καφέ και κουβέντα,
μου έδωσε οικόπεδο στη Μύκονο στρεμμάτων τρία.
μ2) Κι εγώ πούλησα σ’ ένα πλούσιο γέροντα
ένα ψεύτικο λουλούδι, λέγοντας πως ευτυχία θα του δώσει
για ένα γαλλικό κρασί του ογδόντα.
κ) Κι εσύ στο βάθος, τι κατάφερες να πουλήσεις;
μ3) Εγώ πήγα να πουλήσω σ’ ένα γυφτάκι φράουλες
μα δεν είχε φράγκα πάνω του και του τις χάρισα...
Μετά πήγα να πουλήσω αέρα σε κάτι ξανθές,
αλλά προτίμησα να τον χρησιμοποιήσω σε μια γριά
που λιποθύμησε στο δρόμο.
Μετά δεν είχα τίποτα να πουλήσω
και σκέφτηκα πως απέτυχα, έπρεπε να μετανοήσω.
Μα ξαφνικά, μια λάμψη στο μυαλό μου φωτεινή,
μου δημιούργησε όμορφες εικόνες, παραδείσιες, μοναδικές
και σκέφτηκα καλύτερα όλα όσα μας λέτε και αναφώνησα:
«Θεέ μου! Τι μαλακίες είναι αυτές!»
10-04-02
Ρίξε το ζάρι σου, επιτίθεμαι.
Δες τους πως τρέχουνε με φόρα
αναλώσιμοι άνθρωποι δε βλέπουνε στα όπλα τους
πως άνθρωποι μοναδικοί πεθαίνουν ώρα με την ώρα
Χα! Δες πως χάνεις το στρατό σου
μικρέ ιμπεριαλιστή, δε χάνεις ούτε μια στιγμή,
θα στείλεις κι άλλο κόσμο στη σφαγή
μέχρι να γίνει όλο το πετρέλαιο δικό σου.
Μπράβο! Κατάφερες το ζοφερό σκοπό σου.
Στείλε εταιρείες να στραγγίσουνε τη γη
με ότι έριξες πιο πριν, μικρή φαντάζει η ζωή
και το κρίμα θα βαραίνει τον αδιάφορο λαό σου.
«Η ιστορία θα σας κρίνει»
