Η ώρα περνάει, κυλάει σαν τα νερά του ποταμού.
Μια απλή αρχή χωρίς πρωτοτυπία, τι έχεις κατά νου;
Πάλι για τον κόσμο και για τους ανθρώπους;
Πάλι για μάταιους αγώνες ελπίδες και οράματα;
Δεν έχει πια κανένα νόημα....
Ακούς τίποτε; Όλοι κοιμούνται ολόγυρα...
Ακόμα και τα πουλιά σωπαίνουν.
Τι να πουν;
Είπαν πολλά μέσα από τα ποιήματα του παρελθόντος;
Εδώ πια κανείς δε μιλά... κανείς δεν ανασαίνει...
Περπατούν, τρέχουν στα στενά δρομάκια του σταθμού
για να πάνε στη δουλειά.
Τους μιλάς και δε σ΄ ακούνε,
τους χαιρετάς και μουγκρίζουν,
δεν τους συγκινεί τίποτα πλέον.
Παραπαίουν στην καθημερινότητα ενώ ξέρουν
πως βαδίζουν με αργά αλλά σταθερά βήματα
προς την παραφροσύνη...
Ο Ταλιμπάν της ευαισθησίας δε θ΄ αργήσει·
θα έρθει σύντομα ν’ αναστήσει
τούτη τη νεκρή φύση.
18-01-02
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου