Σάπισαν τα χαρτιά στο ράφι,
πέρασαν οι μέρες, μια αστραπή στον ουρανό
σκυφτός ο ποιητής μες στη σαπίλα γράφει,
γεμίζει ακόμα ένα άγραφο πανό.
Το ρολόι στο πιάτο έχει σταματήσει να χτυπά,
το ψάρι μες στη γυάλα τη τροφή του αναζητά.
Το αφεντικό ξεχάστηκε,
η καρδιά των πουλιών ταράχτηκε,
ένας κρότος στο μυαλό μας τριγυρίζει
το πεζοδρόμιο απ’ τα χυμένα σπλάχνα κοκκινίζει.
Ο μαρασμός κυρίεψε το αχόρταγο λιβάδι
που τόσα χρόνια υπήρχε, ανθρώπινο το πότιζε πηγάδι.
Το αφεντικό αδιαφόρησε,
το ψάρι έναν αετό καταβρόχθισε
γιορτή βροχή στης γυάλας το κελί,
αφού ο υδρόκοσμος απόκτησε ζωή.
Τώρα υγρά στομαχικά υγραίνουν τα χορτάρια
νερό γλυφό, μες τα παγούρια υπάρχουν μόνο ψάρια.
Δεν ήταν εύκολη Αυτή, ούτε γλυκιά
σα μια ωραία σοκολάτα.
Το αφεντικό κατάλαβε,
στα ψάρια άλλαξε νερό.
Μες στα παγούρια βγήκαν αστραφτερά μαργαριτάρια,
το πηγάδι αναβλύζει μαγικό υγρό
και τα πουλιά πετούν αδελφικά χαϊδεύοντας τα ψάρια.
Μοιάζουν όλα τα σύμβολα να είναι ίσα και χορτάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου