ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Κανείς δεν ξέρει τι σκέφτεται.

Κανείς δεν ξέρει τι απ’ τη ζωή αναζητά.

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί τι να θυμάται

και τόσο θλιμμένα και γλυκά σιγοτραγουδά.

Τα πλουμιστά, άσπρα μάρμαρα τριγύρω,

τα πλούσια στεφάνια κι ο λαμπρός ήλιος τα πρωινά,

δεν φαίνεται να φέρνουν τη χαρά στα πέταλά της.

Της φύσης τα ζωηρά χρώματα είναι γι’ αυτήν νεκρά

σαν τις ψυχρές σωρούς που κάθε μέρα

η γη καλείται να αγκαλιάσει τρυφερά

και ζεστασιά να τους προσφέρει για τη μετέπειτα

ύπαρξή τους.

Κλείνει τα μάτια και σιγοτραγουδά μια μελωδία,

μοιρολόι για όλους αυτούς που ζήσαν μόνοι

και φύγαν μόνοι...

Έχοντας να θυμούνται μια φευγαλέα αγκαλιά,

ένα στεγνό φιλί και δυο μάτια μονίμως θολωμένα

από μια θάλασσα απέραντης μοναξιάς.

...................................................................................

Κάποιος την έκοψε μια μέρα, γιατί δεν άντεχε να κόψει

την ίδια τη ζωή του.