ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Ακόμα ένας θνητός προσδοκά αθανασία.

΄Ελα μέσα νέε μου με τα πολλά λουλούδια.

Κάνε όμορφο τούτον το θνητό

και χάρισέ του αθανασία.

Κυρία, μπαμπάκι στα μάγουλα του βάζω,

τα χείλη με κόλλα του κολλάω,

το στόμα μην έχει ανοιχτό τώρα που πάει στον Άδη

και όλοι, αθάνατοι, θνητοί τον κοροϊδεύουν όλοι.

Κουστούμι του φοράω με ανθό απά στο πέτο

να ‘ναι ντυμένος, όμορφα, σωστός γαμπρός.

Ξέρεις κει κάτου πόσα κορίτσια περιμένουν

να τα φλερτάρει τούτος δω ο μορφονιός;

Γι’ αυτό, χήρα, μη σκιάζεσαι! Κλάψε μια, δυο βδομάδες!

Μετά η ζωή είναι εδώ, για τις χήρες γιαγιάδες.

Ζήσε ελεύθερα τώρα τη ζωή σου,

όπως όμορφα κι ωραία έζησε εκείνος τη δική του.

Και τώρα που τέλειωσα το τρομερό μου έργο,

βάλε τούτον το θνητό μες στο λαμπρό σαλόνι,

να ξέρουν αυτοί κι αυτές που θα τον δουν

πως κάποτε τούτη η ζωή τελειώνει.

Κι όταν η ώρα αυτών κοντά θε να σιμώνει

ας μη διστάσουν, δωσ’ τους την κάρτα μου,

κάνε αυτήν την πράξη,

γιατί μια μέρα και αυτούς

κάποιος θα πρέπει να τους φτιάξει.