ΦΑΡΣΑ

Τα κομμάτια μιας ζωής ραγισμένης
από το πρώτο φως και απ' το πρώτο σκοτάδι
δεν νοείται, δεν είναι δυνατό σφιχτά
να σφραγιστούνε μεταξύ τους.

Χάθηκε το νόημα της ύπαρξης.
Ξυραφίστηκε η επιθυμία,
σαν τρίχα ανεπιθύμητη
σε γυναικεία μασχάλη.

Δόθηκε μπόλικο ξύδι για να πιούμε.
Μας λέγαν
"Άμα διψάσετε θα έχετε να πιείτε!
Κι αν πεινάσετε θα έχετε να φάτε!"
Αποθήκες γεμάτες με σιτάρι
από ραδιενεργά διαστημικά αγροκτήματα.

Ζήσαμε την επιστημονική φαντασία
μέσα σε μια πεζή και κυνική
πραγματικότητα.

Κανείς δεν έζεψε τα άλογα.
Μόνο να τ' αρμέγουν και μετά
να τα ταΐζουν πάλι σε βρομερές χωματερές.
Ξέρετε πάνω σε αυτές
χτίσαμε τις σύγχρονές πόλεις...
Το νέο πολιτισμό μας.

Τα παιδιά μας δε θ' αργήσουν κι αυτά
να μην καταλαβαίνουν.
Στο τέλος ποιος;
Θα καταλαβαίνει...;
Ούτε ο σκαρφιστής της φάρσας.

"Το πρόγραμμα θα καταργηθεί!"
Η καταδίκη μας θα συνεχιστεί
χωρίς καν να ξέρουμε.

Θα υπακούμε μόνο τυφλά σε ότι
κ λ η ρ ο ν ο μ ή σ α μ ε . .    .