Σήμερα το βράδυ,
θ’ αναστηθεί πάλι απ’ τον Άδη,
θα βγει απ’ το κουτί του για να παίξει.
Ο Βασιλιάς και οι υπήκοοί του περιμένουν το αγόρι.
Φοράει τα πολύχρωμα αστεία ρούχα του
και το καπέλο με τις κουδουνίστρες.
Φοράει τις αλυσίδες στο λαιμό του,
ο πιστός σας σκλάβος
Φαρδαίνει το χαμόγελό του,
οι κινήσεις γίνονται πιο απότομες, πιο νευρικές,
τρέχει, χτυπιέται ο γελοίος του χωριού
ενώ τα μάτια του ματώνουν απ’ το κλάμα...
Γελάει το βασίλειο ολόκληρο πίνοντας ακόμη ένα ποτήρι.
Οι αλυσίδες του παιδιού αρχίζουν να διαστέλλονται
και σφίγγουν σα λουριά γύρω απ’ τους δικούς τους
σβέρκους...
Τα λουριά μικραίνουν συνεχώς κι αυτοί ακατάπαυστα γελούν,
σκλάβοι αφέντες στο έλεος σκλάβων,
αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην αίθουσα των δεξιώσεων
και πέφτουν μακάριοι για ύπνο.
Το παιδί υποκλίνεται,
πετάει τα ρούχα του,
το γλέντι τέλειωσε.
Είν’ όλοι τους νεκροί,
κι αυτός επιτέλους, για πρώτη του φορά,
ζωντανός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου