ENTATIKH

Εισπνοή... εκπνοή... εισπνοή... εκπνοή...

Βουλιάζεις στο κρεβάτι, η εικόνα σου μαυρίζει,

νιώθεις στα αυτιά μόνο τους σφυγμούς σου.

Το βλέμμα πέφτει χαμηλά και ραγίζει.

Δυο μαύρες γραμμές η σκιά της σκάλας

Ποια λέξη θες να προσθέσεις;

Αγνοείς το όνομα του αντικειμένου, υπολειτουργείς

το χέρι βαραίνει, το στυλό γλιστράει στο χαρτί.

Εδώ δεν έχει νόμους τριβής και ταχύτητας,

καταργούνται όλα...

Είσαι εσύ και το βιβλίο σου.

Είσαι εσύ και ο Θεός· και μιλάτε...

Σου μιλάει καθαρά. αυτός είναι η ψυχική ηρεμία.

Αυτός σε καλοδέχεται, ώ, τέκνο της απωλείας,

σου χαϊδεύει το κεφάλι και σε καλεί κοντά του.

Βλέπεις πράγματα, γυρνάς πίσω στο παρελθόν,

μέχρι τη μέρα της δημιουργίας όπου υπήρχε το απόλυτο

τίποτα....

Λίγες πινελιές αρκούσαν για τη δημιουργία αυτού

του θαύματος...!

Φεύγεις σιγά-σιγά, τόση ομορφιά δεν την αντέχεις

Κλείνεις τα μάτια..

νιώθεις να σε φτύνει το κρεβάτι σου.

Το χέρι αντιδράει νευρικά, οι κόρες σου συστέλλονται

ακούς ένα περιοδικό μπιπ που σου τρυπάει τ’ αυτιά

- Γιατρέ το σώσαμε το παιδί, είναι πάλι κοντά μας.

- Ωραία. Δώσ’ του γρήγορα τα χάπια γιατί αύριο λήγει

η αναρρωτική...