ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ

Μια μέρα χιόνισε

και βγήκε μωρό στο δάσος να παίξει με τις νύμφες.

Μαγεύτηκε απ’ το σιγονανούρισμά τους και κοιμήθηκε

απάνω σε χαμόμηλο και σάπια φύλλα πεταμένα, μπερδεμένα στα μαλλιά.

Και είδε όνειρα θολά, καλοκαιρινά,

η ζέστη μούλιασε το κορμί απ’ τον ιδρώτα.

Περπατούσε στην ακροθαλασσιά κι άφηνε τα βήματά του

να τα γλείφει ο Ποσειδώνας

και περπατούσε...

Τα μάτια του αντανακλούσαν φως

κι έδινε ζωή στην πλάση ολόγυρά του.

Παιδιά χαμογελούσαν γκρεμίζοντας πύργους από άμμο

και ξαναχτίζανε πιο δυνατή και πιο όμορφη τη ζωή τους.

Γύρισε το πλευρό και ένιωσε το λιώσιμο των πάγων,

ένα λουλούδι ξεπρόβαλε ζεστό μέσα απ’ το χώμα.

Οι ξανθές μπούκλες στα μαλλιά του φάνταζαν ένα με τα χιόνια

και η φύση γύρω του ξανθιά γαλανομάτα εικόνα.

Αυλάκια χαραγμένα βαθιά στο πρόσωπό του

και μαύρα πηγάδια αγκάλιαζαν τα μάτια του.

Τα πόδια του λεπτά κλαδιά λύγιζαν απ’ το βάρος.

Σκελεθρωμένα χέρια, ανήμπορο το σώμα με λιγοστό το θάρρος.

Μα μια γωνία λαμπερή παρέμεινε να του θυμίζει ακόμα,

ήταν στο πρόσωπο η ευτυχία, ζωγραφισμένη πάνω στο σκασμένο στόμα.

Δίπλα στο γρασίδι τ’ όμορφο, έκλεισε τα μάτια,

ευτυχισμένος, φωτεινός, εκεί αποκοιμήθηκε για πάντα.