ΑΤΙΤΛΟ

Στην πόλη αυτή που έτυχε να ζω
στον κόσμο που έμελλε να περπατώ
τα πρώτα μου βήματα...
Σ' αυτόν τον άγιο κόσμο
που προσκυνούν τα πρωινά
άγιοι όλοι οι άνθρωποι
και στο σκοτάδι θάβονται
οι μοχθηρές επιθυμίες,
από το αίμα... αίμα αθώων
παιδιών μου έδωσαν να πιω,
να ζήσω, σάρκα
από τη σάρκα των μανάδων
και να φωνάζω μες στον ύπνο μου
ένα παλιό τραγούδι να το ουρλιάζω
με μανία μέχρι τα ξεμερώματα.
Να ξαπλώσω πλάι σε διαλυμένα κορμιά,
λευκά σεντόνια το αγνό τους δέρμα,
με τα μάτια τους κενά να κοιτάνε
Εμένα· ένα πτώμα ζωντανό
στου δρόμου την άκρη πεταμένο,
κοιτάζω τ' άρματα να περνούν
πάνω από τα κεφαλάκια
των δικών μας ανθρώπων,
των παιδιών μας.