ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Το νερό κι ο ήλιος,

τα βουνά και η θάλασσα.

Το αμφίβιο στοιχείο κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Δεν το ορίσαμε ποτέ,

δεν το γνωρίσαμε.

Σα χέλι γλίστρησε απ’ το βλέμμα μας,

τα λέπια του δεν έλαμψαν ποτέ στο φως.

Κάθε μέρα το σκοτώναμε και το χρίζαμε

είδος υπό εξαφάνιση.

Τεράστια η απώλεια για τους βασιλιάδες των υπογείων.

Αμέτρητες πηγές,

αμέτρητες πληγές και υπεκφυγές,

όπως αμέτρητες και οι φορές που

έφυγες, και ξαναγύρισες,

ανάπηρος,

νεκρός...

Κοιτάζοντας για τελευταία φορά τα σκυθρωπά αγάλματα,

χάνεσαι μες στις ζωγραφιές και τις μελωδίες,

βουλιάζεις μες στη λάσπη και περιμένεις αργά και βασανιστικά

τον ξηρό θάνατό σου·

είτε στο αλάτι, είτε στην έρημο,

αργά και βασανιστικά περιμένεις, ίσως σαν ελπίδα,

την πρώτη καταιγίδα.