Η ΠΤΩΣΗ ΙΙ

Προσπάθειες να καταφέρεις την πτήση
της γαλήνης σου, του ίδιου σου του εαυτού
πάνω από ανεμοδαρμένα ύψη.
Με ένα πανί απάνω σε σταυρό
που μαρτυρά την ύπαρξη του Σωτήρα.
Έτσι απρόσμενα ξεκίνησε η πτώση,
με τη λύρα σου ξεκούρδιστη
και τα φτερά σπασμένα.
Το φωτοστέφανο θαμπό
και τα σανδάλια σου λυμένα.
Το κεφάλι σου το είχες ξυρισμένο...
Νεκρές οι κομμένες μπούκλες σου
φυτρώνουν σε άγονη γη
και το δέρμα σου μαύρο και ζαρωμένο.
Τον τρόμο σκορπάς!
Εσύ ο πρώτος του λόχου,
των καλών φυλάκων
των ανθρώπων,
των θνητών,
των καταραμένων...
Στη λάβα κολυμπάς και στο σκοτάδι παραδέρνεις
αναζητώντας το ερπετό που είχες για οδηγό
Έκπτωτος άγγελος,
Κύριος πια
της χώρας των χαμένων.